Ο έρωτας είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο συναίσθημα. Άλλοι τον ideal-ίζουν, άλλοι τον αποδομούν – και κάποιοι απλώς τον αποφεύγουν. Στη σημερινή εποχή, οι σχέσεις μοιάζουν περισσότερο με παζλ που δεν ταιριάζει πάντα. Πόσο ρεαλισμό μπορεί να αντέξει ο ρομαντισμός; Κι όταν οι πεταλούδες στο στομάχι συναντούν τους απλήρωτους λογαριασμούς, ποιος νικά; Μέσα από έναν απολαυστικό διάλογο δύο φίλων – της ρομαντικής Ελένης και της ρεαλίστριας Αναστασίας – εξερευνούμε το αιώνιο δίπολο: ροζ γυαλιά ή ρεαλιστική ματιά στον έρωτα;
Ένα ηλιόλουστο απόγευμα, σε ένα πολυσύχναστο καφέ. Η Ελένη κι η Αναστασία πίνουν τον καφέ τους, ενώ το τραπέζι είναι γεμάτο με άδεια κουλουράκια.
Ελένη: (Με μάτια που λάμπουν, αναστενάζοντας ονειροπόλα) Αχ, φίλη μου! Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τον έρωτα, έτσι δεν είναι; Αυτή η αίσθηση ότι βρήκες το άλλο σου μισό, ότι δύο ψυχές γίνονται μία… Είναι σαν παραμύθι!
Αναστασία: (Πίνοντας μια μεγάλη γουλιά καφέ, με μια υποψία ειρωνείας στο βλέμμα) Ναι, Ελένη. Ένα παραμύθι που συνήθως ξεκινάει με “μια φορά κι έναν καιρό” και καταλήγει με “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα που γλιτώσαμε”. Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, το “για πάντα” διαρκεί μέχρι να πλυθούν τα πρώτα πιάτα.
Ελένη: (Γελάει, αλλά με μια δόση απογοήτευσης) Μα τι λες τώρα! Είσαι τόσο κυνική! Θυμάσαι τον Κώστα και την Άννα; Αυτό το ζευγάρι που γνωρίσαμε στον γάμο της Μαρίας; Ήταν σαν να βγήκαν από ρομαντική κομεντί! Τα βλέμματά τους, οι μικρές τους χειρονομίες… Ήταν η επιτομή του “ζήσαν αυτοί καλά”.
Αναστασία: (Σηκώνει ένα φρύδι) Α ναι, τους θυμάμαι. Αυτούς που μετά από τρεις μήνες χώρισαν επειδή ο Κώστας άφηνε τις κάλτσες του κάτω από το κρεβάτι κι η Άννα του έβαζε χρονοδιακόπτη στο μπάνιο για να μην καταναλώνει πολύ νερό. Ρομαντική κομεντί με στοιχεία θρίλερ, θα έλεγα. Οι μικρές χειρονομίες, Ελένη, γίνονται μικρές ενοχλήσεις, και μετά… πόλεμος.
Ελένη: Εντάξει, μπορεί να συμβαίνουν κι αυτά, αλλά είναι η εξαίρεση! Κοίτα, όταν είσαι ερωτευμένος, όλα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδάνε, νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι…
Αναστασία: (Μουρμουρίζει) Οι πεταλούδες στο στομάχι είναι συνήθως το πρώτο σύμπτωμα ότι κάτι δεν πάει καλά με το πεπτικό σου σύστημα ή ότι θα πρέπει να τρέξεις μακριά. Και ο κόσμος λάμπει μέχρι να δεις τον λογαριασμό του ρεύματος ή να ανακαλύψεις ότι ο “πρίγκιπάς” σου δεν πλένει ποτέ την τουαλέτα.
Ελένη: (Χτυπάει ελαφρά το χέρι της Αναστασίας) Είσαι ανυπόφορη! Μα τι γίνεται με τα αληθινά συναισθήματα; Την αγάπη, την τρυφερότητα, την αφοσίωση; Όταν δίνεις τα πάντα στον άλλον και εκείνος σου τα επιστρέφει στο τετραπλάσιο;
Αναστασία: Την αγάπη, την τρυφερότητα και την αφοσίωση τα βρίσκεις και στην γιαγιά σου, που σου φτιάχνει παστίτσιο. Οι σχέσεις είναι μια διαρκής διαπραγμάτευση. Σαν αγοραπωλησία, αλλά χωρίς απόδειξη. Δίνεις, παίρνεις, καμιά φορά σε κλέβουν, καμιά φορά κλέβεις εσύ κατά λάθος. Και το “τα πάντα”, Ελένη, είναι υπερεκτίμηση. Κανείς δε δίνει τα πάντα. Ούτε καν εσύ, που είσαι η πιο ρομαντική ύπαρξη στον πλανήτη. Αφήνεις πάντα ένα μικρό ποσοστό για τον εαυτό σου, να δεις αν θα σε βολέψει ο άλλος.
Ελένη: Μα δεν είναι έτσι! Όταν ερωτεύεσαι, θες να κάνεις τα πάντα για τον άνθρωπό σου! Να τον φροντίζεις, να τον κάνεις χαρούμενο, να είσαι το στήριγμά του. Όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, δεν είσαι μόνος, δεν φοβάσαι τίποτα!
Αναστασία: (Σαρκαστικά) Ε, ναι! Τόσο πολύ δε φοβάσαι τίποτα, που φοβάσαι να του πεις ότι δε σου αρέσει η μπίρα που πίνει ή ότι δε θες να βλέπεις μαζί του ποδόσφαιρο κάθε Σαββατοκύριακο. Το στήριγμα, Ελένη, πολλές φορές καταλήγει να είναι αυτός που κρατάει την κουβαρίστρα ενώ εσύ ράβεις τις τρύπες της σχέσης. Και μόνος δεν είσαι, ναι. Έχεις και τις παραξενιές του άλλου να ανεχτείς. Εγώ, πάλι, προτιμώ τη μοναξιά μου με την ησυχία μου και το Netflix, παρά να ακούω γιατί ο τάδε παίκτης έπρεπε να δώσει πάσα.
Ελένη: Μα τις διαφωνίες τις λύνεις με συζήτηση, με υπομονή, με αγάπη! Δεν είναι όλα ρόδινα, το ξέρω, αλλά στο τέλος η αγάπη νικάει! Πρέπει να προσπαθήσεις για να κρατήσεις μια σχέση ζωντανή. Να κάνεις εκπλήξεις, να βγαίνετε ραντεβού, να του γράφεις γράμματα…
Αναστασία: (Βάζει τα γέλια) Γράμματα! Ελένη, ζούμε στο 2025! Τι γράμματα; Θα του στείλεις emoji με καρδούλες και θα φας μπλοκ! Και οι εκπλήξεις είναι ωραίες μέχρι να του κάνεις έκπληξη ένα ταξίδι και να έχει εκείνος ήδη κανονίσει να πάει ψάρεμα με τους φίλους του. Η αγάπη νικάει, λες; Η αγάπη νικάει μόνο αν έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινό όραμα για το μέλλον και κυρίως… κοινό χιούμορ για τις ατυχίες της καθημερινότητας. Γιατί όταν περάσει το αρχικό σοκ του “τι όμορφος που είναι”, αυτό που μένει είναι να γελάτε μαζί όταν σκοντάφτεις ή όταν ξεχνάει τα κλειδιά. Και αν δεν γελάτε, τότε κλάψε.
Ελένη: (Αναστενάζει) Είσαι αθεράπευτη! Εγώ πιστεύω στην αληθινή αγάπη, αυτή που κρατάει για πάντα! Που ξεπερνάει τις δυσκολίες, που δυναμώνει με τον καιρό. Τη βλέπω στους παππούδες μου, που είναι τόσα χρόνια μαζί και ακόμα κρατιούνται χέρι-χέρι.
Αναστασία: Οι παππούδες σου, Ελένη, μεγάλωσαν σε μια εποχή που το να χωρίσεις ήταν μεγαλύτερο σκάνδαλο κι από το να πας στην εκκλησία με μαγιό. Και ίσως, λέω ίσως, μετά από τόσα χρόνια μαζί, να μην ξέρουν καν πώς να λειτουργήσουν χώρια. Είναι σαν δύο δέντρα που μπλέχτηκαν οι ρίζες τους. Δεν είναι απαραίτητα “για πάντα” από επιλογή, αλλά από αδυναμία να ξεμπερδευτούν. Και πώς το ξέρεις ότι κρατιούνται χέρι-χέρι από αγάπη και όχι επειδή ο παππούς σου έχει θέματα με την ισορροπία;
Ελένη: (Κουνάει το κεφάλι της, γεμάτη απορία) Δεν μπορώ να σε καταλάβω! Γιατί βλέπεις τα πάντα τόσο αρνητικά; Δε θες ν’ αγαπήσεις, ν’ αγαπηθείς; Να χτίσεις κάτι όμορφο με κάποιον;
Αναστασία: Ελένη, άκουσε. Θέλω να αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ. Αλλά όχι με “ροζ γυαλιά” και πεταλούδες. Με “διαφανή γυαλιά” και… ας πούμε, έντομα που ξέρουν πώς να πετάνε και όχι να χτυπιούνται στον τοίχο. Θέλω έναν άνθρωπο που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, με τα ελαττώματά μου, χωρίς να προσποιούμαι ότι είμαι η πριγκίπισσα Σίσσυ. Και αν αυτός ο άνθρωπος αντέξει τις δικές μου ιδιοτροπίες και εγώ τις δικές του, και δε θέλουμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον μετά από μια εβδομάδα… τότε, ναι, μπορεί να είναι κάτι όμορφο. Αλλά δεν είναι μέλι και ζάχαρη. Είναι… ας πούμε, μέλι με λεμόνι και μια πρέζα αλάτι. Γλυκόπικρο.
Ελένη: (Χαμογελάει με νόημα) Ξέρεις, Αναστασία, ακούγεσαι σαν να φοβάσαι να ερωτευτείς. Μήπως πίσω από όλη αυτή την “ωμή πραγματικότητα” κρύβεται ένας φόβος να μην πληγωθείς;
Αναστασία: (Κοιτάζει την Ελένη στα μάτια, με ένα ελαφρύ χαμόγελο) Εγώ φοβάμαι να πληγωθώ; Εγώ έχω δει τις πληγές και τις έχω δεχτεί. Εσύ είσαι αυτή που βλέπει μόνο τα λουλούδια και μετά εκπλήσσεται όταν ανακαλύπτει ότι έχουν αγκάθια. Εγώ απλά φοράω γάντια, Ελένη. Και έχω και ένα φαρμακείο πρόχειρο. Εσύ; Εσύ έχεις μόνο όνειρα και ένα κουτί χαρτομάντιλα.
Ελένη: (Γελάει δυνατά) Μπορεί να έχεις δίκιο! Αλλά και πάλι, προτιμώ να ρισκάρω και να βιώσω την απόλυτη ευτυχία, έστω και για λίγο, παρά να ζήσω μια ζωή χωρίς το “παραμύθι”.
Αναστασία: Και εγώ προτιμώ να ζήσω μια ζωή με το “παραμύθι” να είναι ρεαλιστικό, και να έχω και τα χαρτομάντιλα για να σκουπίσω τον καφέ που μου χύθηκε, όχι τα δάκρυα από έναν ακόμα πρίγκιπα που αποδείχτηκε βάτραχος.
Η Ελένη και η Αναστασία κοιτάζονται, η μία με ένα ονειροπόλο χαμόγελο, η άλλη με μια ειρωνική έκφραση. Σαφώς, ποτέ δεν θα συμφωνήσουν πλήρως, αλλά ίσως γι’ αυτό είναι τόσο καλές φίλες. Η μία υπενθυμίζει στην άλλη την ομορφιά της ελπίδας, και η άλλη την αναγκαιότητα της πραγματικότητας.
Εσύ μοιάζεις με την Ελένη ή την Αναστασία της ιστορίας;
