«Βρισκόμαστε
για ακόμα μία μέρα στην αφετηρία του
πασίγνωστου λεωφορείου 040. Ο ήλιος είναι
λαμπερός, ο ουρανός καθαρός κι οι πρώτοι
επιβάτες κάνουν την εμφάνιση τους. Τα
πράγματα είναι ήρεμα, ο παππούς τρώει
το κουλούρι του, ο γραβατωμένος
επιχειρηματίας διαβάζει την εφημερίδα
του, τίποτα δεν είναι σε θέση να
προετοιμάσει τους επιβάτες μας γι αυτό
που θα γίνει στην συνέχεια…
Το λεωφορείο
έρχεται και αργά-αργά σουλατσάρει στην
θέση του. Οι πόρτες ανοίγουν. Και τότε,
κυριολεκτικά από το πουθενά μέσα από
μία δίνη του χωροχρόνου, πετάγεται η
σούπερ-γιαγιά με μαγκούρα από ανθρακόνημα
και τσάντα Σκλαβενίτη. Κάνει πέρα όλους
τους επιβάτες, πατάει στον κάλο τον
παππού που του πέφτει το κουλούρι, κάνει
κεφαλοκλείδωμα με την μαγκούρα στον
γιάπη επιχειρηματία και με ένα σάλτο
μορτάλε πηδάει στο λεωφορείο όπου και
με μία πιρουέτα που θα ζήλευε και η
Σβετλάνα από το Alcatraz
κάθεται στην πρώτη
θέση!
Εκπληκτικό κυρίες και κύριοι,
για πάμε το replay…»
Αυτό
θα μπορούσε να είναι κάλλιστα μία
περιγραφή του τι γίνεται κάθε μέρα στις
στάσεις των λεωφορείων. Ανταποκριτές
κρυμένοι πίσω από ένα γυάλινο θάλαμο
θα αναλύουν πως οι γνωστοί-άγνωστοι που
εμφανίζονται κυριολεκτικά από το
πουθενά, μπαίνουν μπροστά, σε σπρώχνουν
λες και παίζετε επαγγελματικό ράγκμπυ
και προσπαθούν πρώτοι να πιάσουν τη
θέση, η οποία πάνω γράφει με χρυσόσκονη
το όνομα τους.Τους
απεχθανόμαστε, τους μισούμε, τους
καταριόμαστε μέρα και νύχτα.
Και ήρθε η ώρα να τους κάνουμε και
αφιέρωμα. Παρακάτω αναλύουμε όσο πιο
λεπτομερώς μπορούμε, όλες τις κατηγορίες
αυτών των ενοχλητικών που λατρεύουμε
να μισούμε και ώρες ώρες θέλουμε να τους
κοπανήσουμε το κεφάλι στο μηχάνημα των
εισιτηρίων και να κάνει «γκλιν γκλον»
μέχρι την επόμενη στάση.
Α) Ο
άνιωθος με το mp3/ipad/iphone/iχέσεμας
Αυτοί
οι τύποι είναι απίστευτοι! Φοράνε τα
ακουστικά, πατάνε το play
και ξαφνικά όλοι τριγύρω
εξαφανίζονται. Βλέπουν μόνο το κενό έξω
από το λεωφορείο και κάθονται ακριβώς
μπροστά στην πόρτα. Τι σκουντάς για να
κάνει πιο πέρα, τι σπρώχνεις για να
περάσεις, τι βάζεις τρικλοποδιά για να
πηδήξεις από πάνω, ο τύπος θα ακούει στη
διαπασών την μουσική του και θα κουνάει
το κεφάλι λες και είναι σε συναυλία των
Metallica. Κάποια
στιγμή που θα σε πάρει χαμπάρι, θα βγάλει
τα ακουστικά, θα γυρίσει με το αγελαδίσιο
βλέμμα και θα σου πει «Αχ,
θες να κατέβεις;» και
θα του απαντήσεις διαολεμένα «Όχι
φιλαράκι, έχω πάρει μαθήματα ζούμπα και
είπα να χορέψω μέσα στο λεωφορείο για
εξάσκηση!».ΘΑΝΑΤΟΣ!
Β)
Ο παππούς που έχει γνώμη
για όλα (και για όλες)
Τους
έχουμε δει στα καφενεία. Τους έχουμε
νιώσει στο πετσί μας σε μαζώξεις
ξεχασμένων συγγενών από το χωριό.
Παππούδες που έχουν ξεχάσει ότι κάποτε
υπήρξαν και τώρα ασχολούνται με όσους
υπάρχουν πραγματικά. Σχόλια, κουτσομπολιό,
πίκρα, χολή με λίγο σαντιγύ από «εγώ
στα νιάτα μου» και η συνταγή για
ξέρασμα είναι έτοιμη. Σκεφτείτε όλο
αυτό το υπέροχο συνολάκι, να κάθεται
δίπλα σου στο λεωφορείο, εσύ να γυρνάς
από την δουλειά κομμάτια και απλά να
θες να χαλαρώσεις αλλά ο μπάρμπας να
έχει όρεξη.
«Δεν
υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει σύνταξη, η
γριά μου γκρινιάζει όλη μέρα, κοίτα την
ξετσίπωτη τι φοράει, αυτός με το tattoo
πολύ κωλόπαιδο κι αλήτης» και όλο
σκέφτεσαι να του αστράψεις ένα μπουκέτο
στο δόξα πατρί και να πάρεις τους
συγγενείς του για το μνημόσυνο. Αλλά
είπαμε, είσαι καλό παιδί και δε θα κάνεις
τίποτα. Οπότε, δανείζεσαι/αρπάζεις/κλέβεις
τα ακουστικά από τον πρώτο ενοχλητικό
τύπο και τους γράφεις όλους εκεί που
δεν πιάνει μελάνι.
Γ)
Το γνωστό πρακτορείο Reuters
Ναι,
καταλάβατε σωστά. Αναφέρομαι στο μοναδικό
φαινόμενο της γνωστής κυράτσας που
μπαίνει ήσυχα ήσυχα στο λεωφορείο,
κάθεται σε μια γωνίτσα και κάποια στιγμή
χτυπάει το κινητό της με τον κλασικό,
παραδοσιακό κι εκνευριστικό ήχο που σε
κάνει να θες να σπάσεις το κινητό και
να της το περάσεις κολιέ. Αφού κοιτάξει
την οθόνη για κανένα μισάωρο να δει
ποιος παίρνει, όσο η υπέροχη μελωδία
σου παίρνει τα αυτιά, απαντάει με το
γνωστό, αφηγηματικό τρόπο: «Έλα Λίτσα
μου, τι κάνεις;» σε ντεσιμπέλ που θα
ζήλευε κι ο Pavarotti. Ο διάλογος -μάλλον
καλύτερα ο μονόλογος- κρατάει τουλάχιστον
είκοσι λεπτά στην ίδια ένταση, προκαλώντας
σου πονοκέφαλο, ζαλάδα και τάσεις για
ανθρωποκτονία. Κατεβαίνοντας από το
λεωφορείο δε, έχεις μάθει τα πάντα για
τη Λίτσα, τον άντρα της, την αδερφή και
τον γκόμενό της, τον σκύλο της και ό,τι
γίνεται σε ακτίνα δύο οικοδομικών
τετραγώνων στην Καλλιθέα. Σε αυτή την
περίπτωση τα ακουστικά του ενοχλητικού
τύπου δε σε σώζουν, οι γκαρίδες της
ξεπερνούν την όποια ηχομονωση μπορεί
να σου προσέφεραν.
Δ)
Ο τύπος «Με ενοχλούν τα
πάντα»
Είναι
κάτι διαδρομές που πραγματικά ευχαριστείς
θεούς και δαίμονες που δεν υπάρχει
κανένας ενοχλητικός τύπος από τους
παραπάνω και κάθεσαι αναπαυτικά να
απολαύσεις την συνέχεια. Και εκεί που
δεν το περιμένεις, εμφανίζεται ένας
τύπος φαινομενικά κυριλέ, αλλά με το
που ανοίγει το στόμα του, εύχεσαι να
είχες τρυπήσει τα τύμπανα σου. Τον
ενοχλεί το παράθυρο που είναι ανοικτό,
τον ενοχλεί το A/C
που
δεν είναι δυνατό, τον ενοχλεί ο οδηγός,
τα φρένα του οδηγού, το μούσι του οδηγού,
τα καθίσματα που είναι βρώμικα, τα
φανάρια που είναι κόκκινα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Θα
μιλήσει με όλους και με όλες για να βρει
το δίκιο του και καθώς όλοι θα τον γράφουν
θα ψάξει επίμονα για το πρώτο ανυποψίαστο
θύμα που θα του πει «δίκιο έχεις».
Εκεί, τελείωσε. Δεν θα σταματήσει
ποτέ.
Αν δείτε αυτόν τον τύπο, ΜΗΝ
ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕΤΕ! Απλά πετάξτε τον έξω.
Ε)
Η γιαγιά Ράμπο 1&2&3
στην συσκευασία του ενός
Για
τελευταίο παράδειγμα αφήσαμε, φυσικά,
την κλασική γιαγιά που έχει γίνει ο
φόβος και ο τρόμος όλων. Όσο κι αν
περιμένεις μία ώρα στην στάση το
λεωφορείο, όσο κι αν έχεις υπολογίσει
καλύτερα το σημείο που θα σταματήσει ο
οδηγός για να είσαι μπροστά στην πόρτα
και να πιάσεις πρώτος θέση, θα πεταχτεί
η Ράμπο γιαγιά και με επίδοξες πιρουέτες
θα πιάσει πρώτη το κάθισμα, αφήνοντας
σου στην καλύτερη περίπτωση ένα κάταγμα.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι, αφού
κάτσει, θα βγάλει από την τσάντα της
διακόσια άχρηστα πράγματα μέσα στα
οποία και ένα χιλιοτσαλακωμένο εισιτήριο
και με βλέμμα αθώο θα σου πει «παλικάρι
μου, μου το χτυπάς λίγο;»
Και
εσύ θα εύχεσαι το εισιτήριο να είναι
ρόπαλο του μπέιζμπολ για να της το
χτυπήσεις στο κεφάλι αλλά τελικά θα
δώσεις το εισιτήριο σε άλλους πέντε
γιατί το μηχάνημα βρίσκεται κάτι
χιλιόμετρα μακριά και μετά θα της το
επιστρέψεις με χαμόγελο. Γιατί είσαι
μαζόχας. Όπως κι εγώ.
Ενοχλητικοί
επιβάτες δυστυχώς υπάρχουν παντού. Και
μέρα με την μέρα γίνονται περισσότεροι.
Αν συναντήσεις αυτές τις κατηγορίες
κάτσε όσο πιο μακριά τους μπορείς. Στη
χειρότερη πάρε άλλο λεωφορείο. Τίποτα
από όλα αυτά δεν αξίζει την ψυχική σου
ηρεμία.
Ωπ,
μισό λεπτό, βλέπω τη γιαγιά Ράμπο να
θέλει κάποιον να την βοηθήσει να ανέβει
στο λεωφορείο…η εκδίκηση είναι ένα
πιάτο που τρώγεται κρύο…
