«Του
κάνω όλα τα χατίρια. Όλη μέρα το τρέχω στο καράτε ή στο ποδόσφαιρο, στο
μπαλέτο, στη μουσική ή στο κολυμβητήριο.
Το πηγαίνω σε παιδότοπους, στους φίλους του να παίξει κι
όμως δεν εκτιμά τίποτα.Δε με ακούει καθόλου, κάνει όλο ζημιές και με προκαλεί.
Τι άλλο να κάνω πια; Τα έχω δοκιμάσει όλα!»
Όλα τα παραπάνω είναι λόγια που ακούγονται συχνά στις
Ομάδες Γονέων από απογοητευμένος γονείς.
Η λύση που προτείνω, συνήθως, όταν ακούω για ατίθασα
παιδιά, για παιδιά που καταστρέφουν τα σπίτια ή τα υλικά πράγματα των γονιών
τους, είναι συνήθως μία:ποιοτικός χρόνος!
Παρόλο που είναι τόσο σημαντικός για τον ψυχισμό ενός
παιδιού, οι γονείς δεν το γνωρίζουν και προσπαθούν με χίλια άλλα δυο πράγματα
να τον αντικαταστήσουν.
Άραγε, γνωρίζουμε πόσο σημαντική μπορεί να είναι εκείνη η
μοναδική στιγμή της ημέρας που το παιδί μας,
μας έχει απόλυτα δικές του;
Που τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα μας και που είμαστε
ολοκληρωτικά αφιερωμένες σʾ εκείνο;
Είναι η λιγότερη ώρα αλλά και πιο σημαντική, που μπορούμε
να του αφιερώσουμε, αφού όλες τις υπόλοιπες ή δουλεύουμε, ή μαγειρεύουμε, ή
πλένουμε πιάτα, ή καθαρίζουμε το σπίτι, ή κάνουμε οτιδήποτε άλλο, σίγουρα πολύ
πιο ασήμαντο απʾ το να ασχολούμαστε με την ψυχική υγεία του παιδιού μας.
Όταν, λοιπόν, και αυτός ο λίγος χρόνος που αποφασίζουμε να
ασχοληθούμε μαζί του δεν είναι σταθερός και το παιδί μας δεν ξέρει με
βεβαιότητα πως απʾ τη στιγμή που καθίσαμε να παίξουμε μαζί του έστω για
τριάντα, σαράντα λεπτά, ή μία ώρα, θα είμαστε αποκλειστικά εκεί, δεν μπορεί κι
εκείνο να ευχαριστηθεί.
Έχει συνεχώς το άγχος, πως απʾ τη μια στιγμή στην άλλη θα
χάσει αυτό το «τέλειο» που έχει, αρκεί να χτυπήσει ένα τηλέφωνο, μια πόρτα ή να
θυμηθούμε να κάνουμε κάτι που
έπρεπε να είχαμε κάνει νωρίτερα.
Σε πολλές από εμάς έχει τύχει αρκετές φορές ενώ προσπαθούμε
να παίξουμε με το παιδί μας κι ενώ είμαστε κάτω και έχουμε φτιάξει πύργους με
τα τουβλάκια μας, ή σειρές με τους στρατιώτες και το παιδί περιμένει την μάχη, να
το παρατήσουμε για να ανακατέψουμε το φαγητό, ή γιατί έτυχε να χτυπήσει το
τηλέφωνο και να μας πάρει η κουμπάρα μας, ή γιατί θυμήθηκε ο σύζυγος μας να μας
πει κάτι σημαντικό που έγινε στη δουλειά του. Μπορεί να μας ήρθε εκείνη την
στιγμή να πάμε στην κουζίνα να κοιτάξουμε αν έχουμε μακαρόνια για να
μαγειρέψουμε αύριο, ή να τσεκάρουμε αν πρέπει να πάμε αργότερα στο σούπερ
μάρκετ.
Όταν λέμε πως ασχολούμαστε ποιοτικά με τα παιδιά μας,
εννοούμε πως κάνουμε αυτό και μόνο.
Δεν κάνουμε τίποτα, μα τίποτα, άλλο.
Αφιερωνόμαστε ολοκληρωτικά και μόνο σʾ αυτό.
Είναι ο χρόνος ο δικός του, που τίποτα και κανένας δεν
μπορεί να μας πάρει από εκείνο.
Χρόνος που δικαιωματικά του ανήκει και που αξίζει να
παρέχει κάθε γονιός στο παιδί του, ειδικά στην σημερινή εποχή που τείνει να
γίνει ανύπαρκτος, αφού έχουμε ριχτεί όλοι στο ατέρμονο κυνήγι των υλικών
αγαθών.
Περισσότερο σημαντικό, λοιπόν, από οποιοδήποτε υλικό αγαθό
που μπορούμε να του παρέχουμε ή από οποιεσδήποτε δραστηριότητες, είναι ο
ποιοτικός χρόνος που παραμένει σταθερός και κάνει το παιδί μας να μας
εμπιστεύεται, δημιουργώντας ένα αίσθημα ασφάλειας σε όλα τα επίπεδα.
Αν λοιπόν τα έχετε δοκιμάσει όλα και το παιδί σας παραμένει
ατίθασο, ζωηρό ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζει ο καθένας την ανυπακοή του παιδιού
του, δοκιμάστε και την εφαρμογή του ποιοτικού χρόνου.
Φτιάξτε σε ένα μεγάλο χαρτόνι το πρόγραμμα της ημέρας. Όλα τα παιδιά
χρειάζονται ένα πρόγραμμα γιατί τα βοηθάει να γνωρίζουν που βρίσκονται, τι
πρόκειται να συμβεί και μέσα από αυτό, αισθάνονται ασφάλεια.
Μέσα σε αυτόν το πρόγραμμα, προσθέστε τον ποιοτικό χρόνο,
(παιχνίδι με την μαμά ή τον μπαμπά) όπως θα προσθέτατε μια οποιαδήποτε
δραστηριότητα.
Φροντίστε αυτός ο χρόνος, να είναι συνήθως μια συγκεκριμένη
ώρα και να διαρκεί τουλάχιστον 40 λεπτά (το περισσότερο είναι πάντα καλύτερο,
ποτέ χειρότερο.)
Τοποθετήστε ένα μεγάλο ρολόι κάπου στο σπίτι όπου (για
μικρά παιδιά) θα έχετε κάνει μια κουκκίδα με ένα μαρκαδοράκι, στην ώρα που
έχετε προκαθορίσει, ώστε να ξέρουν πως όταν ο δείκτης πάει εκεί, τότε θα είναι
η ώρα που θα παίξετε μαζί.
Αν υπάρχουν περισσότερα από ένα παιδιά στην οικογένεια,
ασχοληθείτε λίγη ώρα με το καθένα ξεχωριστά, αν είστε μόνη. Αν είναι ώρα που
είναι και ο μπαμπάς στο σπίτι, η μαμά με το ένα παιδί και ο μπαμπάς με το άλλο.
Στο τέλος παίξετε όλοι μαζί, ώστε να μάθουν σταδιακά, να
παίζουν και μεταξύ τους ήσυχα. Εσείς όμως, θα είστε εκείνοι, που θα τους
δείξουν πώς να το κάνουν. Από εσάς θα μάθουν πώς να παίζουν μαζί αρμονικά
και να λειτουργούν σαν ομάδα.
Φροντίστε αν ο μπαμπάς δουλεύει πολύ και γυρίζει αργά, να
υπάρχει και για εκείνον ένα χρονικό διάστημα έστω μικρότερο στο οποίο θα
ασχοληθεί με το παιδί, το οποίο έχει ανάγκη και τους δυο γονείς.
Τηρείστε πάντα το πρόγραμμα γιατί μόνο έτσι, θα εδραιωθεί
μια σχέση συνέπειας, εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Όταν το καταφέρετε αυτό, θα δείτε πως όταν κάποια στιγμή
συμβεί κάτι σοβαρό και δεν μπορείτε να είστε συνεπής, το παιδί θα δείξει
κατανόηση. Και αυτό γιατί θα έχει αναπτύξει ήδη μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί
σας και θα είναι πλέον σε θέση να καταλάβει.
Έχοντας βάλει ένα πρόγραμμα λοιπόν και τηρώντας τα
παραπάνω, πιθανόν να διαπιστώσετε, πως η συμπεριφορά του παιδιού σας θα αλλάξει
δραματικά.
Πως ίσως αυτό που του έλειπε, ήταν η προσοχή και η επαφή
μαζί σας και είχε ατίθαση συμπεριφορά, επειδή απλώς και μόνο, δεν ήξερε άλλον
τρόπο να εκφράσει αυτό που ένιωθε.
Επίσης μέσα από αυτήν την προσπάθειά σας, θα διαπιστώστε
πως είστε αρκετά ικανοί να διαχειριστείτε και να λύσετε προβλήματα που
προκύπτουν με τα παιδιά σας, αρκεί να έχετε την κατάλληλη ενημέρωση, θέληση και
υπομονή.
Τα παιδιά όπως έχει ξαναειπωθεί, δεν χρειάζονται ψυχολόγους,
γονείς χρειάζονται.
Αλλά όχι απλούς γονείς, ενημερωμένους γονείς.
