«Laughter Is life.»
Κάπου το είδες να το γράφει σε
μια αφίσα. Καταρχάς, αυτό που σε παραξένεψε, ήταν η ξενομανία. Γιατί όλα πια να
είναι στα αγγλικά;
Δεν έδωσες παραπάνω σημασία.
Πάντοτε θεωρείτο από τους γύρω σου ότι είχες χιούμορ. Ποτέ δεν
κατάλαβες γιατί. Ίσως ο λόγος να είναι ότι σε μια παρέα 5 ατόμων, για
παράδειγμα, είχες πάντα την τάση να διακόπτεις τη συζήτηση πάντα λέγοντας
κάτι άκυρο, με αποτέλεσμα να βλέπεις την παγωμάρα να διαγράφεται στα πρόσωπα
τους πριν ξεσπάσουν στα γέλια.
Βέβαια, κι αυτό ήταν σχετικό. Όταν ήσουν έξω με φίλους σου
δεκαετίας, ήξερες μεν ότι τους άρεσε το χιούμορ σου, αλλά από την άλλη δεν
ήσουν σίγουρος.
Εκτός από το προφανές, ότι αυτή η τάση για χιούμορ σ’ έκανε και
λίγο attention whore, κάποια στιγμή ήρθε κι η συνειδητοποίηση, για ποιον λόγο
είχες αυτήν την τάση.
Τις περισσότερες φορές, εσωτερικά ήσουν ράκος. Πάλευες, όπως όλοι,
την καθημερινότητα, απλά, για κάποιο λόγο, εσωτερικά κάθε μέρα ένιωθες και πιο
χάλια. Όταν, λοιπόν, συναναστρεφόσουν με άλλους ανθρώπους, έπρεπε να
έχεις έναν μηχανισμό άμυνας.
Κάτι που να μη δείχνει στους άλλους πόσο άσχημα ένιωθες μέσα σου.
Είστε σε μια καφετέρια. Εσύ και δύο φίλοι από το λύκειο, που
κάνετε παρέα πολλά χρόνια. «Εν τω μεταξύ, όπου να ναι θα έρθει κι ο Γιώργος»,
λέει ο ένας από τους δύο. «Όχι», τους λέω.
«Εν τω μετολεωφορείο θα
έρθει….όχι εν τω με – ταξί..»
Με κοιτάζουν περίεργα. Με ξέρουν πάνω από 15 χρόνια και ξέρουν ότι
κάτι τέτοιο θα έβγαινε από το στόμα μου με την ίδια φυσικότητα που θα έβγαιναν καντήλια
από το στόμα ενός ταρίφα. Παρ’ όλα αυτά, δε θα ξεχνούσες ποτέ το, έστω
και στιγμιαία, γεμάτο οίκτο βλέμμα τους προς εσένα πριν ξεσπάσουν σε γέλια.
Άλλες φορές επιτηδευμένα κι άλλες αυθόρμητα και αληθινά.
Κάποιες φορές, τυχαίνει να έχεις βγει με παρέα στην οποία
γνωρίζεις μόνο ένα ή δύο το πολύ άτομα. Εκεί, τα πράγματα δυσκολεύουν. Όταν για
παράδειγμα ένα από τα άτομα λέει κάτι απλά για να ξεκινήσει συζήτηση, κι εσύ
εντελώς ασυναίσθητα πετάς κάτι που θα έκανε ακόμα και το Σεφερλή να αισθανθεί
αμήχανα, εκεί το πράγμα σοβαρεύει.
Ή μήπως όχι;
Έχεις κολλήσει και κοιτάζεις την αφίσα «Laughter Is life». Είσαι
σίγουρος ότι κάτι διαφήμιζε, κάτι το εντελώς άσχετο με το γέλιο και το χιούμορ.
Παγώνεις στην ιδέα του πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς χιούμορ. Πέρα
από το γεγονός ότι η ύπαρξη του χιούμορ συνδέεται με την ύπαρξη μεγαλύτερου
δείκτη ευφυΐας από τον μέσο άνθρωπο, εκείνοι που δε γελάνε, κρύβουν κάτι
αρρωστημένο μέσα τους. Κάτι που όταν θα έβγαινε προς τα έξω, κατά πάσα
πιθανότητα, θα θρηνούσαμε θύματα.
Από την άλλη, αυτοί που χρησιμοποιούν το χιούμορ σαν
μηχανισμό άμυνας, είναι εκείνοι που ίσως είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι. Είναι ο
κλασικός τύπος στο σχολείο που έλεγε αστεία με τα οποία δε γελούσε κανείς και
που μια μέρα θα έπαιρνε ένα όπλο και δε θ’ άφηνε στο σχολείο ζωντανή ούτε
κατσαρίδα.
Ενώ, λοιπόν, ταλανιζόσουν από το δίλημμα του τι είναι πιο
επικίνδυνο, να έχει κανείς χιούμορ ή να μην έχει, κατάλαβες τελικά τι διαφήμιζε
η αφίσα. Αποσμητικά για τις μασχάλες. Γιατί, όταν τα χρησιμοποιείς, γαργαλιέσαι.
Κι όταν γαργαλιέσαι, γελάς. Άρα… laughter is life.
Αποφάσισες λοιπόν α) να βρεις και να σκοτώσεις τον διαφημιστή που
σκέφτηκε το concept της αφίσας, και β) να συνεχίσεις να έχεις χιούμορ.
Γιατί, τελικά, δε θάβει τα κακά πράγματα μέσα σου, αλλά σε βοηθά
να τα ξεχάσεις και να καταφέρεις να πορεύεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν
έχουν χιούμορ.
Πραγματικά τους λυπάσαι.
Δεν έχουν καμία άμυνα ν’ αντιμετωπίσουν τον μάταιο τούτο κόσμο.
