Καλή σχολική χρονιά να πω σ᾽ όλα
τα μαθητούδια εκεί έξω. Με περισσότερες ώρες στα θρανία, λιγότερη αντιγραφή ή
τουλάχιστον ευρηματικότερους τρόπους αντιγραφής για να μη σας πιάνουν.
Η έναρξη της σχολικής χρονιάς
σηματοδοτεί, όμως, και την έναρξη της σειριακής χρονιάς. Σ᾽ απλά ελληνικά αρχίζουν
οι σειρές που περιμέναμε.
Όχι, δεν αναφέρομαι σ᾽ ελληνικές
σειρές. Αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει χρόνια τώρα μαζί με το επίπεδο της τηλεόρασης.
Τέλειωσαν τα μπάνια κι οι ώρες χαλάρωσης. Τέλειωσαν (επιτέλους!) κι οι επί ένα
εκατομμύριο επαναλήψεις στην τηλεόραση. Τώρα αρχίζουν οι καινούργιου κύκλοι των
ξένων σειρών.
Τι γίνεται όμως όταν ο φίλος σου,
σου προτείνει κάποια σειρά;
«Πω, ρε συ, έχει πιάσει κοντά στο
9 στο IMDB, κοινώς, γαμεί και πρέπει να την αρχίσεις
για να δούμε τον νέο κύκλο παρέα».
Εκεί είναι που αγοράζεις (όχι),
νοικιάζεις (ούτε), κατεβάζεις με τρελή ταχύτητα απ᾽ το ίντερνετ τον προηγούμενο
κύκλο και πλακώνεσαι σε μαραθώνιο, μέχρι τα μάτια σου να χυθούν στο πάτωμα, τα
σακουλάκια απ᾽ τα πατατάκια να κάνουν πυργάκια στο τραπέζι κι ο κώλος σου να
κάνει γούβα στον καναπέ που τόσο καιρό φρόντιζες να μην πάθει τίποτα.
Κάπου, λοιπόν, πριν τα τελευταία
επεισόδια και πριν πάθεις επιληπτική κρίση, χτυπάει το τηλέφωνο (πάντα το
κινητό γιατί ποιος σηκώνεται να πιάσει το σταθερό εκεί που είναι).
Είναι ο φίλος σου που σε ρωτάει -λες
κι έγραψε ή σκηνοθέτησε ο ίδιος τη σειρά- πώς σου φαίνεται. Σου σχολιάζει τις
εξαιρετικές σκηνοθετικές πινελιές που έχουν κινηματογραφική αίγλη, τις
ερμηνείες των πρωταγωνιστών «καλά πως παίζει έτσι το παλικάρι!» και φυσικά το
σενάριο «εξαιρετικά καλογραμμένο με γρήγορους ρυθμούς και ενδιαφέρουσες αλλαγές
στην πλοκή».
Ο Κουτσογιαννόπουλος μπροστά του
ωχριά. Κι εντάξει όλα καλά. Θα έσκαγες αν δε σχολίαζες κι εσύ το πόσο αρχίδι
είναι εκείνος ο τυπάς ή το πόση τρέλα μπορεί να κουβαλάει ο άλλος.
Αλλά εκεί πάνω στην δική σου
κριτική και πριν ολοκληρώσεις την φράση σου, πετάει την βόμβα του «ξέρεις κάτι
εκείνος ο τύπος που είδες να πεθαίνει, ναι ναι εκείνος, το είδες αυτό το
επεισόδιο; Ε, τελικά δεν πεθαίνει, ζει και βασιλεύει. Και ξέρεις ποιος είναι
πίσω από όλα αυτά;»
Κάπου εκεί ο φίλος ακούει στο
τηλέφωνο του ένα συνεχόμενο «τουτ τουτ» και κοιτάζει με βλέμμα άτυχου
ροφού το κενό. Εσύ στο μεταξύ φοράς ό,τι βρεις μπροστά σου (που βρέθηκαν τα
βατραχοπέδιλα εδώ μέσα;) και βγαίνεις με φόρα έξω να τον βρεις και να τον
πλακώσεις στο ξύλο.
Απ᾽ το μυαλό σου περνάνε με
ταχύτητες τουλάχιστον 6G πιθανοί μέθοδοι βασανισμού
κι έρημα μέρη για να ξεφορτωθείς το πτώμα του.
Ο φίλος έχει τώρα τις εξής
επιλογές:
Α. Έχει άγνοια κινδύνου
Β. Έχει ήδη αλλάξει χώρα
Γ. Σου στέλνει μήνυμα «έλα
πλάκα σου έκανα για να δω πως θα αντιδράσεις»
Δ. Βλέπει ποια νοσοκομεία
εφημερεύουν
Κάπου εδώ λοιπόν έχω να σου πω,
καλέ μου spoilerά. ένα πράγμα:
«ΠΡΟΣΟΧΗ! Αν θέλεις την σωματική
σου ακεραιότητα και την παρέα των φίλων σου ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ SPOILER».
Δηλαδή δεν μπορείς να καταλάβεις
πόσο ενοχλητικό είναι; Τι; Πρέπει να στο συλλαβίσω;
Είναι τόσο ενοχλητικό, όσο να
έρχομαι κάθε βράδυ στον ύπνο σου για τα επόμενα 873 βράδια και να σε ξυπνάω
ουρλιάζοντας στ᾽ αυτιά σου.
Είναι τόσο ενοχλητικό όσο όταν
κάθεσαι σε ένα ωραίο ταβερνάκι το καλοκαίρι και με το ένα χέρι παλεύεις να φας
και με το άλλο δίνεις μάχη ζωής με τις μύγες που λιμπίστηκαν το φαγητό σου.
Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Κάθομαι να
δω μια σειρά όμορφα κι ωραία, γιατί με κράτησε το στόρι, γιατί δεν ξέρω τι
γίνεται μετά. Κι εσύ ξέρεις τι κατάφερες; Να χαθεί η άγνοιά μου. Να μη μου
κάνει εντύπωση το άγνωστο.
Θέλω την άγνοια μου πίσω, ρε. Τι
δεν καταλαβαίνεις; Αν εσύ, τώρα, γουστάρεις και χαίρεσαι να το χαλάς, ε, τι να
σου πω μπράβο σου και καλή αρχή στο νηπιαγωγείο.
Και για να τελειώνουμε, φίλε μου spoilerά, αν δε θες να σου κάψω το
σπίτι, κράτα το στόμα σου κλειστό μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του
τελευταίου επεισοδίου.
