Περπατούσες στο δρόμο.
Κάτι περίεργο αισθανόσουν αλλά δεν μπορούσες να προσδιορίσεις τι ήταν αυτό.
Έκανε την ίδια ζέστη που σ’ έκανε να θέλεις ν’ αλλάξεις το δέρμα σου σαν τα
φίδια, και ακόμα πεζός, κινδύνευες να σε
σκοτώσουν περίπου 32 αυτοκίνητα στη δεκάλεπτη διαδρομή μέχρι τη δουλειά σου.
Πάρ ‘ όλα αυτά κάτι δεν
κόλλαγε.
Κάτι σου φαινόταν εκτός. Γενικότερα. Ακόμα κι όταν ο
περιπτεράς σ’ εξυπηρέτησε μ’ εκείνο το χαμόγελο που του έλειπαν 3 δόντια από
κάθε πλευρά, νόμιζες πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Κι ας επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό κάθε μέρα.
Φτάνοντας στο γραφείο,
σου γνωρίζουν έναν καινούριο συνάδελφο. Είναι αυτός που σε βάζουν να
εκπαιδεύσεις, ενώ ξέρεις ότι θα σου φάει τη δουλειά κι εσύ θα μείνεις άνεργος.
Ξέρεις ότι τον έχεις ξαναδεί. Στον γνωρίζουν όμως πρώτη φορά.
Όλη μέρα έχεις κάποια περίεργα ερεθίσματα απ’ το
περιβάλλον. Ακόμα κι οι τοίχοι σου μιλάνε και νομίζεις ότι θέλουν να σε
καταπιουν. Το ρολόι δείχνει 13:00. Το κοιτάς μετά από 5 ώρες και δείχνει 13:15.
Πόσο αστείο να νομίζεις
ότι θα σε καταπιεί ο τοίχος. Το σκέφτεσαι μέσα στη βαρεμάρα σου, ενώ παράλληλα
θες να κοπανήσεις τη μούρη του συναδελφου σου. Μια στιγμή. Όντως ο τοίχος κινείται περίεργα. Σιγά-σιγά ανοίγει μια
μαύρη τρύπα. Σηκώνεσαι απ’ το γραφείο σου αλλά ήταν λάθος κίνηση.
Η τρύπα σε τραβά μέσα όπως η ηλεκτρική σκούπα τη σκόνη
και ξαφνικά όλα σκοτεινιάζουν. Μέχρι να συνέλθεις απ’ την τρομάρα, τα βλέπεις
όλα μαύρα και χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου.
«Ε εντάξει, θα
ονειρεύομαι», είναι η πρώτη σου σκέψη. Απ’ τα όνειρα όμως ξυπνάς κάποτε. Εσύ τώρα είχες ξυπνήσει
σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο και μπροστά σου είχες μια πόρτα. Που ηταν ο βλάκας το
αφεντικό σου; Η πορτα δεν είχε χερούλι.Τη σπρώχνεις.
Βγαίνεις σ’ ένα δρόμο. Βλέπεις ανθρώπους να περπατούν.
Κάτι περίεργο όμως. Τα μάτια τους είναι κόκκινα. Σε προσπερνούν. Δε σε
κοιτάζουν. Μερικοί σε κοιτάζουν με τρόμο,
άλλοι με αποστροφή. Να φταίει η μπλούζα που φορούσες με την τεράστια
στάμπα από τζατζίκι στο πλάι, η οποία με τον καιρό είχε ενσωματωθεί με το ρούχο
και πλέον την κουβαλούσες πάνω σου σαν παράσημο; Δεν το ήξερες.
Προσπαθείς να μιλήσεις σ’
έναν. Σε βλέπει. Σε ακούει, αλλά δείχνει να μη μπορεί να σε καταλάβει. Ο
επόμενος, το ίδιο.
Όχι, δεν είσαι στο Matrix. Δε θα δεις τον agent Smith
(επι εκατό..) να σε κυνηγάει. Βλέπεις όμως μια γνώριμη πραγματικότητα. Σαν να γυρίζεις
τις σελίδες ενός βιβλίου που βρίσκεις τον εαυτό σου να διαβάζεις ξανά και ξανά.
Όλη την ώρα σκέφτεσαι
πως είσαι σε όνειρο. Από τα όνειρα ξυπνάς κάποια στιγμή όμως για να επιστρέψεις
στη βαρετή σου καθημερινότητα, σωστά;
Δεν ξυπνάς όμως. Κάποια
στιγμή το να περπατάς στο δρόμο σε εκνευρίζει. Αφηρημένος. Ένα αυτοκίνητο σε
χτυπάει και πέφτεις κάτω αναίσθητος. Ξυπνάς στο γραφείο σου με το κεφάλι μέσα
σε μια στοίβα χαρτιά.
Όνειρο ήταν. Μπορεί η βαρετή και γεμάτη έλλειψη
δημιουργικοτητας δουλειά σου να σ’ έχει χτυπήσει κυριολεκτικά στο κεφάλι. Ο
«συνάδελφος» δίπλα μιλάει συνεχώς κοιτάζοντας το κινητό του και δεν έχει πάρει
χαμπάρι ότι σε πήρε ο ύπνος. Μισό λεπτό. Αυτό στον τοίχο δεν υπήρχε πριν; Όχι
πάλι…
Έχουμε ανάγκη να
ξεφεύγουμε απ’ την καθημερινότητα. Είναι κάτι που λέμε συνεχώς με κίνδυνο να
καταντήσουμε γραφικοί.
Όταν βλέπεις κάτι στον ύπνο σου δεν το βλέπεις απλά, το
βιώνεις. Είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Πράγματα που κρατάνε στον ύπνο σου 5 ώρες στην πραγματικότητα είναι 2 λεπτά.
Γιατί λοιπόν ο ονειρικός
κόσμος να μην είναι ο πραγματικός και όταν ξυπνάμε να μην ξυπνάμε σε έναν κόσμο
ψεύτικο;
Όταν φτάνουμε σε σημείο να αμφισβητούμε την ίδια την
πραγματικότητα τότε αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Οι άπειρες διαφορετικές μας
επιλογές θα μπορούσαν να δημιουργούν άπειρα παράλληλα σύμπαντα, ατελείωτες
διακλαδώσεις του δέντρου της ζωής μας με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε ποια
«σωστή» και ποια «λάθος» επιλογή θα μας οδηγούσε στην ευτυχία, στην επιτυχία, στη
μιζέρια ή στην εξαθλιωση.
Αυτό αφήνει όλα τα
ενδεχόμενα και τις πιθανότητες ανοιχτά. Ξέρεις ότι η επιλογή του να του φέρεις
το κινητό στο κεφάλι ενώ παράλληλα διαολοστελνεις το αφεντικό σου θα σε
οδηγήσει μεν στην ανεργία, αλλά μπροστά σε πληθωρα ενδεχομένων και πιθανών
σεναρίων για το μέλλον σου. Δεν το κάνεις όμως.
Αυτό που νόμιζες ότι ήταν παιχνίδισμα στην άκρη του
ματιού σου μεγάλωνε. Δεν ήταν η ιδέα σου. Το άνοιγμα, η πύλη για τον άλλο κόσμο
άνοιγε πάλι.
Περνούσες σε παράλληλο
σύμπαν πάλι. Ή μήπως ήσουν εδώ και 34 χρόνια στο εναλλακτικό σύμπαν κι έπρεπε
πλέον να γυρίσεις πίσω στον κόσμο σου;
Δεν ήξερες αν ο κόσμος που ήξερες τόσα χρόνια σαν πραγματικός
ήταν όντως πραγματικός κι όχι αποκύημα μιας πόλη ζωηρής φαντασίας.
Σύντομα θα μάθαινες.
