Καβγάδες, ξεμαλλιάσματα,
σφαλιάρες, τσιμπήματα και μια φωνή να λέει: «Σταματήστε πια! Θα χτυπήσετε!».
Πόσους τέτοιους ομηρικούς καβγάδες έχεις να θυμηθείς απ᾽ τα αδέρφια σου;
Σου σπάνε τα νεύρα,
παίρνουν τα πράγματά σου και σε καρφώνουν στη μαμά.
Πώς να μην εύχεσαι, λοιπόν, να ήσουν μοναχοπαίδι; Ίσως, όμως, δεν έχεις αντιληφθεί πόσα πολλά πράγματα έχεις μάθει
απ᾽ τη συμβίωση με τα αδέρφια σου.
Ας ξεκινήσουμε απ᾽ τα βασικά: έχεις μάθει να ζεις σ᾽ εμπόλεμη ζώνη.Φωνές, χτυπήματα και γκρίνιες είναι συνηθισμένο φαινόμενο μεταξύ
αδερφών.
Εσύ, όμως, ξέρεις πώς να
τα διαχειριστείς. Συνήθως φεύγεις μ᾽ ελαφρά πηδηματάκια γιατί ξέρεις πως θα πάρει
κι εσένα η μπάλα, οπότε για ευνόητους λόγους απομακρύνεσαι απ᾽ το πεδίο μάχης. Βέβαια, επειδή γνωρίζεις πως μόλις ηρεμήσουν τα
πνεύματα θ᾽ αναγκαστείς να παραστήσεις τον
ειρηνοποιό, στήνεις αυτί προκειμένου ν᾽ ακούσεις γιατί μαλώνουν.
Κάπου εδώ, λοιπόν, να
σημειωθεί κάτι πολύ σημαντικό: Όταν έχεις αδέρφια
αναπτύσσεις εκ των πραγμάτων την ικανότητα της διπλωματίας. Είναι κάτι σαν βασικός κανόνας επιβίωσης.
Θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να λύσεις κάποια διαφωνία μεταξύ
των άλλων ή που θα χρειαστείς χάρη. Αντίστοιχα, θα έρθει κι ο καιρός που θα σου ζητήσουν κι εσύ θα πρέπει να διαπραγματευτείς τους όρους.
Υπάρχει ακόμα και το
σενάριο που κάποιος από εσάς, θα
πρέπει να ζητήσει κάτι απ᾽ τον μπαμπά (ας αναφέρουμε κι αυτόν για τη τιμή των
όπλων). Όσο να πεις μία βασική
ικανότητα στην διπλωματία πρέπει να την έχεις.
Δε θα πας όταν είναι αναμμένα
τα αίματα βέβαια. Θα περιμένεις την κατάλληλη στιγμή.
Κάπου εδώ, φαντάζομαι, θ᾽
αναρωτιέσαι πώς θα γνωρίζεις ποια είναι αυτή η περιβόητη κατάλληλη στιγμή. Μα θα πρέπει να έχεις αναπτύξει και την ικανότητα της παρατηρητικότητας φυσικά. Θα πρέπει να μάθεις να ζυγίζεις τα πράγματα καλύτερα.
Ξέρεις πως η καλύτερη
στιγμή για να ζητήσεις κάτι απ᾽ την αδερφή σου, είναι όταν βλέπει τηλεόραση. Από τις 100 φορές, τις 99 δεν ακούει τι λες. Όταν της ζητήσεις, λοιπόν, κανένα ψιλό γιατί ξέμεινες, θ᾽ αρκεστεί σ᾽ ένα βιαστικό «ναι»
προκειμένου να σε ξεφορτωθεί.
Επίσης, έχεις
παρατηρήσει πως η καλύτερη στιγμή για να ζητήσεις από τον αδερφό
σου να σου φτιάξει (επιτέλους!) τον υπολογιστή, είναι μετά απ᾽ το ραντεβού με
την κοπέλα του, που είναι ευδιάθετος. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπει στο
μακρόπνοο σχέδιο πενταετίας.
Μαθαίνεις να μοιράζεσαι.
Με το ζόρι!
Όπως εκείνη τη στιγμή που ξύπνησες με την έμπνευση να βάλεις
την κόκκινη μπλούζα και συνειδητοποίησες πως δεν ήταν στο ντουλάπι αλλά τη
φορούσε η αδερφή σου.
–Καλά πόσες φορές σου
έχω πει να μη φοράς τα ρούχα μου χωρίς να με ρωτήσεις;
–Ε, τόσες μπλούζες
έχεις, αυτή θέλεις να βάλεις;
Ναι! Αυτή θέλεις να βάλεις και μόλις την είδες να τη φοράει, τη θέλησες περισσότερο. Την επόμενη μέρα θα γίνει πάλι ο ίδιος διάλογος αλλά αυτή τη φορά απ᾽ την ανάποδη.
Η ίδια ιστορία θα
συνεχιστεί ακόμα και στο τραπέζι της
Κυριακής. Αναφέρομαι στη στιγμή
που θα κλέψεις τη τελευταία γουλιά απ᾽ το ποτήρι του αδερφού σου.
–Γιατί πρέπει να πιεις απ᾽ το δικό μου το ποτήρι; Αφού έχεις
κι εσύ.
-Μα απ᾽ το δικό σου είναι πιο νόστιμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Μεταξύ μας, όμως, το
κυριότερο όλων είναι πως έμαθες ν’ αγαπάς. Η αδερφική αγάπη είναι ένα απ᾽ τα
πολυτιμότερα δώρα που σου έχουν κάνει οι γονείς σου.
Έχει διάρκεια,
ανιδιοτέλεια, φροντίδα και, κυρίως, έχει πλάκα.
Σκέψου μόνο πόσες φορές
σου έφτιαξαν το κέφι όταν το χρειαζόσουν και πόσες φορές έκανες τον καραγκιόζη
για χάρη τους.
Τ᾽ αδέρφια μοιράζονται
ένα δέσιμο που δε μοιάζει με κανένα άλλο. Ένα δέσιμο που δύσκολα σπάει. Δε
φθείρεται με τον χρόνο παρά μόνο μεγαλώνει.
Μεγαλώνει μαζί σου όπως
ακριβώς και τα αδέρφια σου…
