Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος ένα νωχελικό
μεσημεράκι (καμία σχέση, συνήθως τρέχεις σαν τον τρελό για να προλάβεις τα της
δουλειάς), χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπεις έναν καθ᾽ όλα αξιόλογο αριθμό να
φιγουράρει στην οθόνη (όχι κανέναν ύποπτο 211- , 213-, κάτι που να σε υποψιάσει,
βρε παιδί μου).
Λες «ας το σηκώσω, μπορεί να είναι κάτι
σημαντικό».
Ακούς, λοιπόν, τη γαργαριστή φωνή ενός
κοριτσιού να σου λέει ότι στα πλαίσια της διαφημιστικής καμπάνιας του κέντρου
αισθητικής, σας προσφέρει μια περιποίηση ή ένα μασάζ δωρεάν καθώς κι έκπτωση
50% στις υπηρεσίες τους.
Ε, γυναίκα είσαι -αλλά μπορεί να είσαι και
μετροσέξουαλ άνδρας οπότε κι εσύ θα τσιμπήσεις- και λες, βρε δεν πάω να
χαλαρώσω το κουρασμένο μου κορμί;
Και πας.
Πράγματι, κάνεις το μασαζάκι σου, το οποίο κάθε
άλλο παρά χαλαρωτικό είναι τελικά, αφού το έρμο το κοριτσάκι σε πρήζει με τις
παροχές του κέντρου «έχουμε και αυτό, έχουμε κι εκείνο, έχουμε και το άλλο»
αντί να σε αφήσει στην ησυχία σου ν᾽ απολαύσεις τη χαλάρωση και να ξεκουράσεις το ταλαιπωρημένο σώμα
και πνεύμα σου.
Τελειώνει τελικά αυτό το μαρτύριο των αυτιών
και σηκώνεσαι να φύγεις. Όχι βέβαια! Η κοπέλα σε πηγαίνει στη διευθύντρια του
κέντρου (τι, να μην τη γνωρίσεις κοτζάμ διευθύντρια) κι εσένα ήδη σου έχουν
ξυπνήσει μνήμες απ᾽ το δημοτικό που όταν δεν ήσουν καλό παιδί, σε έστελναν στον
διευθυντή ν᾽ απολογηθείς.
Κάθεσαι στην καρέκλα απέναντί της, στο μικρό
δωματιάκι και σ᾽ έχουν ήδη πιάσει κλειστοφοβικές τάσεις. Το μαρτύριο καλά κρατεί…
Η διευθύντρια σε κοιτά από πάνω μέχρι κάτω με
ύφος μεταξύ «πώς είσαι έτσι κοπέλα μου» και «τι κάνω εγώ μια θεάρα με τις
κοινές θνητές;». Εννοείται ότι είναι τέρμα βαμμένη, χτενισμένη, αρωματισμένη,
ατσαλάκωτη και λαμπερή, παρότι είναι μιας κάποιας ηλικίας, και ήδη μπροστά της
αρχίζεις να νιώθεις σαν φτωχός συγγενής.
Οι άμυνές σου, όμως, αρχίζουν να δουλεύουν και
σκέφτεσαι «ναι, αλλά εγώ έχω προσωπικότητα!» για ν᾽ ανταπεξέλθεις.
Η κυρία, τότε, αρχίζει να σε κοιτάει εξεταστικά
κι όσο παραθέτει το καταπληκτικό, μοναδικό, υπέροχο, θεάρεστο έργο που παρέχει
το κέντρο στους πελάτες του, σ᾽ ενημερώνει ότι είσαι απίστευτα τυχερή γιατί σήμερα έχουν 50%
έκπτωση στους νέους πελάτες. (Τι τυχερή, μαντάμ; Αφού μου το ᾽πατε και στο τηλέφωνο πριν
τρεις μέρες που κλείσαμε το ραντεβού!)
Κάπου εκεί τολμάς να ψελλίσεις ένα «δε θέλω να
κάνω κάτι, νιώθω καλά με το σώμα μου» κι εκεί αρχίζει το καλό.
Με ύφος έκπληκτο και φωνή γεμάτη φρίκη αρχίζει:
«Κοιτάξτε, πρέπει να χάσετε οπωσδήποτε 4 κιλά. Θα κάνουμε 20 λεμφικά μασάζ και
20 επισκέψεις σε μηχανήματα και θα σας κάνω δώρο τη διατροφή. Επίσης, κοιτάξτε
πώς είναι το πρόσωπό σας, εντελώς χάλια, πα-πα-πα νέο κορίτσι! Χρειάζεστε
οπωσδήποτε καθαρισμό, και δύο, καλέ τι δύο, τρείς ενυδατώσεις τουλάχιστον! Μην
ανησυχείτε, θα σας κάνουμε εδώ μια κούκλα!» (Εγώ να ανησυχώ; Εσείς να
ανησυχείτε!).
Βγάζει μολύβια, χαρτιά, κομπιουτεράκια κι
αρχίζει να προσθέτει, να πολλαπλασιάζει, να αφαιρεί για να σου κοτσάρει στη
μούρη το μπλοκάκι και να σου πει θριαμβευτικά: ορίστε, τσάμπα θα σου έρθει.
Μόνο 1350 ευρώ!
Όντως, τσάμπα θα μου ᾽ρθει το εγκεφαλικό στα 38
μου!
Προφανώς βλέπει το βλέμμα έκπληξης κι
αποτροπιασμού στα μάτια σου και συνειδητοποιεί ότι είσαι κι εσύ στο δωμάτιο
οπότε αρχίζει ξανά να μιλάει (όχι, που θα σου απηύθυνε το λόγο νόμιζες!): «Είναι
σχεδόν τσάμπα, μιλάμε ότι βγαίνει 15 ευρώ η κάθε θεραπεία, εκκλησία κλέβεις
(ναι πες με και κλέφτρα), πουθενά δε θα το βρεις. Σ᾽ ένα μήνα δε θα αναγνωρίζεις
τον εαυτό σου, θα είσαι μια θεά, θα περνάς και θα σε κοιτάνε όλοι…» και
τελειωμό δεν έχει.
Σ᾽ αυτό το σημείο αποφασίζεις ότι μάλλον ήρθε η ώρα να κάνεις αισθητή
την παρουσία σου στο χώρο. Τη σταματάς και της λες αποφασιστικά: «Ακούστε, το
ποσό για το οποίο μιλάμε είναι εκτός συζήτησης. Υπάρχει κάποια καλύτερη
πρόταση; Και όταν λέμε καλύτερη εννοούμε στο ένα πέμπτο;»
Εκείνη αρχίζει να φυσάει να ξεφυσάει και ο
πόλεμος αρχίζει πιο μεγάλος αυτή τη φορά. Κατεβάζει τα μεγάλα όπλα, αρχίζει να
σου βρίσκει όλα τα μειονεκτήματα που φαίνονται ή που φαντάζεται προκειμένου να
σε πείσει. Κάτι μου λέει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων θα φύγεις από
εκεί μ᾽ ένα τριακοσάρι ευρώ λιγότερα.
Υπάρχει, βεβαίως, και η πιο ενδεδειγμένη
απάντηση, το υπερόπλο κάθε άτυχης, ανυπεράσπιστης γυναίκας που βρίσκεται
αιχμάλωτη σ᾽ ένα τέτοιο κέντρο: «Είμαι έγκυος και απαγορεύεται να κάνω οτιδήποτε.
Θα έρθω μόλις γεννήσω όμως!».
