Υπάρχουν μπαμπάδες που δεν περιορίζονται στα καθημερινά. Αυτοί ξέρουν να δίνουν θάρρος και αυτοπεποίθηση στους γιους τους, να γελούν μαζί τους και να τους δείχνουν ότι μπορούν να σταθούν όρθιοι στη ζωή. Ένα ταξίδι πατρικής αγάπης που μεγαλώνει όχι μόνο έναν άντρα, αλλά και την πίστη στον ίδιο του τον εαυτό.
Υπάρχει μια ειδική κατηγορία αντρών εκεί έξω: οι μπαμπάδες που μεγαλώνουν γιους με αυτοπεποίθηση. Είναι αυτοί που ξέρουν ότι η πατρική τους αποστολή δεν περιορίζεται στο ν’ αλλάζουν μπαταρίες στο τηλεχειριστήριο, αλλά στο να “φορτίζουν” τη σιγουριά ενός μικρού αγοριού που μεγαλώνει σ’ έναν κόσμο όπου ακόμα και το Lego έρχεται με manual 400 σελίδων.
Ο μπαμπάς με αυτοπεποίθηση (και ελπίζει να τη μεταδώσει) ξέρει ότι:
Όταν ο γιος του δηλώνει πως «θέλει να φορέσει τις κάλτσες με τους δεινόσαυρους στο γάμο της θείας», η σωστή απάντηση είναι: “Πήγαινε αγόρι μου, οι δεινόσαυροι ποτέ δεν ξεπερνιούνται”.
Όταν το παιδί ζητάει να ρίξει σουτ με πορτοκάλι στην μπασκέτα, ο μπαμπάς λέει “Καν’ το!”, γιατί ξέρει ότι το βασικό δεν είναι το καλάθι, αλλά το θάρρος να στοχεύσεις.
Όταν ο μικρός αποφασίζει να του κάνει καινούργιο κούρεμα με το ψαλίδι χειροτεχνίας, ο μπαμπάς χαμογελάει (με μάτια γεμάτα δάκρυα), γιατί καταλαβαίνει ότι έτσι γεννιέται η αυτοπεποίθηση… κι η ανάγκη για καπέλο.
Και φυσικά, κάνει και όλα αυτά:
Του μαθαίνει να δένει κορδόνια… τρεις φορές, γιατί τις δύο πρώτες το “φιόγκο” μοιάζει με κόμπο θαλάσσης.
Παίζει μαζί του ποδόσφαιρο στον διάδρομο του σπιτιού, με αποτέλεσμα το βάζο της μαμάς να έχει μετατραπεί σε “αθώο θύμα” του Champions League.
Κάνει τον καραγκιόζη στο μπαλκόνι, φωνάζοντας “Μπράβοοοο!” για το πρώτο του ποδήλατο, ενώ μέσα του προσεύχεται να μην χρειαστούν ράμματα.
Διαβάζει παραμύθια με φωνές δράκων, λιονταριών και μάγων, λες και κάνει οντισιόν για το Disney.
Σηκώνει τον μικρό στους ώμους του, ακόμα κι όταν ξέρει ότι θα χρειαστεί Voltaren το βράδυ.
Αφήνει επίτηδες να τον “νικήσει” στο μπρα-ντε-φερ, για να μεγαλώνει η αυτοπεποίθηση του γιου (και ας ξέρουμε όλοι ότι σε 10 χρόνια δε θα είναι καθόλου επίτηδες).
Τον συμβουλεύει ότι «οι πραγματικοί ήρωες δεν χρειάζονται μανδύα», κι ας φοράει ο ίδιος πιτζάμες Superman κάθε Κυριακή πρωί.
Η σχέση μπαμπά – γιου είναι κάτι σαν σχολή πολεμικών τεχνών:
Ο μπαμπάς μαθαίνει τον γιο πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό του στην παιδική χαρά (χωρίς να καταλήγει διευθυντής… φυλακών).
Ο γιος μαθαίνει στον μπαμπά πώς να κερδίζει πάντα στο Playstation χωρίς να κατηγορεί το χειριστήριο.
Και οι δύο μαθαίνουν ότι η δύναμη δεν είναι μόνο στους μύες, αλλά κυρίως στη φράση “Μπορείς, προχώρα“.
Ο μπαμπάς που μεγαλώνει έναν γιο με αυτοπεποίθηση δεν είναι τέλειος. Ξεχνάει μερικές φορές το κολατσιό, χάνει το ραντεβού με τον οδοντίατρο και φωνάζει λίγο παραπάνω στον δρόμο όταν ο μικρός κλωτσάει την μπάλα μέσα στο φανάρι.
Αλλά είναι εκεί. Και αυτό είναι το μυστικό: δεν χρειάζονται manual, δεν χρειάζονται οδηγίες Lego. Χρειάζεται μόνο ένας μπαμπάς που ξέρει να λέει “Μπράβο σου”, ακόμα κι όταν το παιδί έχει φτιάξει πύργο που γέρνει σαν τον Πύργο της Πίζας.
Γιατί, στο τέλος, η αυτοπεποίθηση ενός γιου μεγαλώνει κάθε φορά που βλέπει στα μάτια του μπαμπά του ότι είναι ήδη αρκετός. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο: όχι ένα ακριβό ποδήλατο, ούτε το τελευταίο videogame, αλλά η σιγουριά ότι υπάρχει πάντα μια φωνή δίπλα του που θα λέει “Μπορείς”.
Και κάπως έτσι, μεγαλώνει ένας γιος που ξέρει να στέκεται όρθιος, να μη φοβάται να προσπαθήσει και –το σημαντικότερο– να πιστεύει στον εαυτό του.
Γιατί κάποια στιγμή, όταν ο μπαμπάς θα τον βλέπει να προχωράει μόνος του, θα χαμογελάει και θα σκέφτεται:
“Ίσως να μην έφτιαξα ποτέ τέλεια ράφια, αλλά έφτιαξα έναν άντρα που πιστεύει στον εαυτό του. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο ζωής.“
