Σήμερα, αγαπητοί μου πελάτες, θα μιλήσουμε για τον κόσμο
εκείνο ο οποίος έχει μία συμπεριφορά κάπως… αλλοπρόσαλλη όταν μπαίνει σε μία
σχέση. Κόσμο που έχω γνωρίσει, τόσο στα πλαίσια της δικής μου παρέας (live δηλαδή), όσο κι έχω ακούσει γι’ αυτόν
από άτομα που μου έδωσαν δραματικές μαρτυρίες. Άτομα που έμειναν πίσω, όταν
αυτός βρήκε να… τέλος πάντων καταλάβατε τι βρήκε «να».
Κόσμο ο οποίος μόλις βρει γκόμενο/α, γίνεται μπουχός.
Αέρας, dustinthewind, μην τον είδατε τον Παναή,
«πλοκ-ντιλίτ» και τα συναφή. Το συγκεκριμένο άτομο, εκείνο που ξαφνικά κάνει
ένα «τσαφ» και εξαφανίζεται σαν καινούριο μοντέλο iPhone την πρώτη μέρα κυκλοφορίας, έχει μία
σειρά από πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:
Αρχικά, δεν αισθάνεται ποτέ άνετα μόνος/η. Είναι
εκείνος/η που θα θέλει συνεχώς να βγαίνει έξω με την παρέα (ή με διάφορες
παρέες), δίνοντας τη σαφή εντύπωση πως έχει «σκουλήκια» στον κώλο του και δεν
μπορεί να καθίσει σʾ ένα σημείο (ένοχος, ούτε εγώ μπορώ, χεχε).
Θα βγει, θα δει και θα εντυπωσιαστεί. Θα προσπαθήσει να
είναι κοινωνικός και πιθανότατα θα είναι απ’ τα πιο ενεργά και δραστήρια άτομα
στην παρέα. Λογικά θα είναι πολύ αγαπητός/ή, και οι υπόλοιποι θα θαυμάζουν τη
ζωντάνια και το μπρίο του. Που να ’ξεραν οι έρμοι!
Είναι «παίκτης/ρια». Ζητάει το παιχνίδι και πιθανότατα
έχει μάθει να παίζει καλά. Λογικά έχει ένα μεγάλο ρεζερβουάρ εμπειριών, οι
οποίες οφείλονται στον έντονο χαρακτήρα και τις κοινωνικές του δεξιότητες.
Κοινώς, ξέρει να «την πέφτει» σωστά.
Δυστυχώς, όσες και να είναι αυτές οι εμπειρίες, καμία (ή
σχεδόν καμία), δεν έχει μπορέσει να τον/ην φέρει σε σημείο σταθερότητας. Ως εκ
τούτου, ποτέ καμία δεν έχει κρατήσει πολύ, αφήνοντάς τον/ην ελεύθερο/η να
συνεχίσει να «παίζει».
Δηλώνει ότι σιχαίνεται τη σταθερότητα και τις
μακροχρόνιες σχέσεις: «Δεν είναι αυτά για μένα, είμαι άλλη φάση εγώ…».
Διαφορετικά, μπορεί να έχει την έντονη πεποίθηση πως δεν μπορεί να βρει κάποιο
κατάλληλο σύντροφο καθώς «όλοι είναι μαλάκες/ζώα» ή «όλες είναι
βλαμμένες/καριόλες», και εκείνος είναι το θύμα. (Όχι, δεν είσαι το θύμα, bytheway. Βλάκας είσαι και ανέτοιμος νʾ
αντιληφθείς τον εαυτό σου και τις ανάγκες του.)
Αυτό που μανιωδώς αναζητά, όσο κι αν θεωρεί εαυτόν
ανεξάρτητο και δίχως ανάγκη σχέσης, είναι ακριβώς αυτό: μία σχέση. Αλλά όχι μία
οποιαδήποτε σχέση. Μία σχέση που θα του επιτρέψει να κάνει αυτό που γνωρίζει
καλύτερα: να κολλήσει σαν πεταλίδα (ή βδέλλα, για τους πιο hardcore) πάνω σε κάποιον σύντροφο.
Κάποιον που θα μπορέσει να γεμίσει το συναισθηματικό του κενό και να ηρεμήσει
τις έντονες ορμές του. (Μέχρι πότε; Άλλη δραματική ιστορία αυτή.)
Μόλις συμβεί αυτό, ο πραγματικός εαυτός του θα βγει προς
τα έξω. Εκείνος που μπορεί να αισθανθεί ολοκληρωμένος μόνο μαζί με, και μέσω,
κάποιου άλλου. Θα έρθει κοντά, ασφαλής πλέον από τον κόσμο που μέχρι πρότινος
κατηγορούσε. Θα ξεχάσει όσα δήλωνε ότι ζητάει, και θα αρχίσει να φέρεται με
τρόπους που κάποτε κορόιδευε.
Ακολούθως, θα ξεφορτωθεί την «αχρείαστη» κοινωνικότητα που
μέχρι εκείνο το σημείο ήταν κάτι σαν άμυνα ή στρατηγική προστασίας απʾ τη
φρικτή πραγματικότητα: ότι δεν μπορεί να είναι μόνος/η. Δε χρειάζεται πλέον να
βγαίνει συνέχεια προς αναζήτηση συντρόφου, σωστά; Συνεπώς, θα εξαφανιστεί. Είτε
άμεσα και ξαφνικά (η λογική του τσιρότου-μπαμ και κάτω), είτε σταδιακά.
Ένας καφές λιγότερος, μία έξοδος της παρέας μαζί με το
«μωρό», το οποίο όμως θα δυσανασχετήσει, μʾ αποτέλεσμα το ζεύγος να αναχωρήσει
βιαστικά. Άλλο που δεν ήθελε, βέβαια. Ακόμα χειρότερα, το «μωρό» μπορεί να
επηρεάσει κατά πολύ την άποψη του ίδιου του ατόμου προς την μέχρι τότε κολλητή
του παρέα. «Για να λέει εκείνος/η ότι δεν είμαι καλά μ’ αυτά τα άτομα, μάλλον
έχει δίκιο…»
Σημαντική σημείωση: δεν κατηγορώ καθόλου το «μωρό» εδώ.
Με γεια του, με χαρά του. Μαγκιά του/ης που το καταφέρνει! (Σόρυ που γίνομαι
σκληρός, αλλά κανείς δε βάζει το μαχαίρι στο λαιμό του άλλου…)
Είναι, λοιπόν, στο χέρι του φίλου/ης που μπήκε στη σχέση
να συμβιβάσει τις δύο καταστάσεις. Εάν καταλάβει ότι το άτομο με το οποίο
σχετίζεται παρουσιάζει τοξικές συμπεριφορές (κτητικότητα, επικριτικότητα,
χειρισμό), ή ότι δεν μπορεί με τίποτα να αποδεχτεί την παρέα του, είναι στο
χέρι του/ης να «κόψει πέρα». Αλλά, βλέπετε, είναι γλυκό το «κοκό», και
ιδιαίτερα μετά από καιρό… Δεν είναι εύκολο να διώξεις κάποιον που μόλις ήρθε,
πόσο μάλλον όταν εκείνος/η δείχνει να σε θέλει.
Για να το κλείσουμε, επειδή το κούρασα σήμερα, η
κατακλείδα είναι η εξής: αν παρατηρήσετε πως κάποιος φίλος/η χάνεται μόλις βρει
μία σχέση, αφήστε τον/η να κάνει αυτό που θέλει και μην τον/ην πιέσετε να μην
αλλάξει. Η ανάγκη του είναι αυτή και μόνο έτσι θα προχωρήσει. Ναι, δυστυχώς
χωρίς εσάς.
Σκεφτείτε το έτσι: ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα έφευγε.
Ήταν ένα ατύχημα που απλά περίμενε να συμβεί. Μην κατηγορείτε εαυτούς για τη
συμπεριφορά του φίλου που σας παράτησε. Δε φταίτε εσείς.
Απ’ την άλλη όμως… «κι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν
τρελαθήκαμε», λέει το άσμα.
Tillnexttime…
