Ένα
ρητό λέει ότι «οι φίλοι είναι η οικογένεια
που επιλέγουμε» και δεν μπορώ παρά
να συμφωνήσω απόλυτα. Ο θεσμός αλλά και
ο δεσμός της φιλίας είναι από τους πιο
ιερούς που υπάρχουν.
Υπάρχουν
φιλίες και φιλίες. Φιλίες που κρατούν
πολλά χρόνια, φιλίες που ξεκίνησαν από
τα γεννοφάσκια και φιλίες που δημιουργήθηκαν
με τον καιρό και μέσα από δύσκολες
στιγμές και καταστάσεις. Ακόμα και
φιλίες που στην αρχή έδειχναν να μην
έχουν κανένα μέλλον ή φιλίες που ξεκίνησαν
ερωτικά και κατέληξαν σε μια πολύ όμορφη
πλατωνική σχέση, όπως αρκετά
πρώην ζευγάρια.
Είμαστε
πραγματικά πολύ τυχερά όντα που μπορούμε
να επιλέξουμε τους ανθρώπους που θα
πορευτούν μαζί μας στην ζωή και να
ποντάρουμε σε αυτούς ότι θα είναι δίπλα
μας και στα καλά αλλά κυρίως στα άσχημα,
γιατί στην ουσία αυτό
σημαίνει φίλος.
Ένας
άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου που μας
δέχεται ακριβώς για αυτό που είμαστε
και κυρίως μας θέλει δίπλα του ακριβώς
για αυτό που είμαστε, με όλα μας τα στραβά
και ανάποδα αλλά και τα καλά.
Όταν
γνώρισα εκείνη πριν δυο χρόνια, τον
Σεπτέμβρη του 2013 για την ακρίβεια,το
τελευταίο που φαντάστηκα ήταν πως εγώ
και εκείνη θα καταλήγαμε να αποκαλούμε
η μια την άλλη το πεπρωμένο μας. Κι αυτό
γιατί στην αρχή δε μου έκανε καθόλου
καλή εντύπωση.
Ήταν
μια ξανθιά κοπέλα (δεν έχω κάτι μαζί
τους απλά δεν είναι και η αδυναμία μου
το συγκεκριμένο χρώμα), και μου φάνηκε
λίγο σνομπ η όπως αποκαλεί εκείνη τον
εαυτό της λίγο (έως πολύ θα έλεγα) ξινή.
Γνωριστήκαμε
μέσα από κοινή παρέα ένα ζεστό βράδυ
του Σεπτέμβρη που ετοιμαζόμασταν να
πάμε στη συναυλία του Χαρούλη, κάτι το
οποίο δεν έγινε ποτέ μιας και γινόταν
χαμός και μέρες πριν τους παρακαλούσα
να πάρουμε εισιτήρια. Αλλά ποιος με
ακούει εμένα και καταλήξαμε να πίνουμε
ρακές,
λέγοντας
όλοι πως πλησιάζουμε τα 30 και μετρώντας
τις αποτυχίες της ζωής μας. Ωραία
βραδιά, δεν λέω, εκ της οποίας βγάλαμε
και το σλόγκαν ότι είμαστε ένα μάτσο
αποτυχημένοι. Μόνο αυτό δεν ήμαστε
βέβαια.
Έτσι
λοιπόν, σιγά σιγά, άρχισα να τη γουστάρω
την ξανθιά και η αλήθεια είναι πως ούτε
εγώ, αλλά ούτε κι εκείνη δεν δίνουμε
εύκολα μια θέση στην καρδιά μας. Κι
οι δυο μας χρειαστήκαμε χρόνο για να
αποδεχτούμε η μια την άλλη. Δεν είμαστε
εύκολοι άνθρωποι. Εκείνη λίγο παραπάνω
επιφυλακτική. Δυναμικοί χαρακτήρες με
άποψη για όλα και με πολλά κοινά που με
τον καιρό τα βρήκαμε.
Κατάλαβα
πως θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση
στην καρδιά μου όταν ένα βράδυ μετρώντας
βδομάδες η σχέση μας, χώρισα. Εκείνη
έμενε στην άλλη άκρη της πόλης και,
μιλώντας στο τηλέφωνο και ακούγοντας
με να κλαίω, χωρίς να της ζητήσω να έρθει
μου είπε: «Σε μια ώρα το αργότερο θα
είμαι εκεί.» Πήρε δυο λεωφορεία στις
έντεκα το βράδυ και ήταν
δίπλα μου. Ακόμα, ήταν εκείνη που έπαιξε
καθοριστικό ρόλο για να επανασυνδεθώ
με το τότε έτερον ήμισυ.
Αυτό
ήταν. Την αγάπησα.
Φυσικά
και δεν της το είπα γιατί χρειαζόταν
τον χρόνο της.
Όπως
και εγώ τον δικό μου, όμως είχα ήδη
καταλάβει πως μαζί της θα με έδεναν
πολλά.
Αυτό
που κάποιοι ισχυρίζονται πως δεν μπορεί
να υπάρξει πραγματική φιλία ανάμεσα σε
δυο γυναίκες είναι μέγα ψέμα. Ίσα ίσα
που η γυναικεία φιλία είναι απίστευτα
ισχυρή.
Και
η δική μας από τις πιο δυνατές.
Περάσαμε
τον πρώτο μας χειμώνα με δύσκολες στιγμές
και για τις δυο μας.
Ξενύχτια,
ποτά, παρέες, ερωτικές κι επαγγελματικές
απογοητεύσεις.
Αλλά
πάντα μαζί. Πάντα η μια δίπλα στην άλλη,
είχαμε γίνει σαν ζευγάρι.
Κοιμόμαστε
και μαζί πολλές φορές. Όταν δε,
η μια ή και οι δυο δεν
ήμαστε στα καλύτερα μας,
μετακομίζαμε για καμιά εβδομάδα.
Στην
οικογένεια της γνώρισα την οικογένεια
που μου έλειπε. Κι εκείνη αγάπησε την
δική μου. Απέκτησα ακόμα μια μεγαλύτερη
αδερφή (λες και δεν μου έφτανε η πρώτη)
και μια αδερφή ψυχή.
Το
πρώτο μας καλοκαίρι έπρεπε να το περάσουμε
χώρια. Όχι για πολύ, ευτυχώς, αλλά αυτός
ο ένας μήνας που έλειψε για δουλειά μου
στοίχισε πολύ. Ο μεγάλος χωρισμός και
μια μετακόμιση. Κι εκείνη έλειπε όταν
την είχα περισσότερο ανάγκη από ποτέ.
Μπορεί
να έλειπε σωματικά, αλλά ξέρω πως ήταν
εκεί ψυχικά.
Και
ήταν μια παρηγοριά μέχρι να γυρίσει και
να με σφίξει δυνατά στην αγκαλιά της.
Μια
αγκαλιά τόσο ζεστή που σου αρκεί να την
βγάλεις έναν ολόκληρο χειμώνα σαν τον
δεύτερο που περάσαμε. Με αρκετές
καταστάσεις όπως τον προηγούμενο, αλλά
και με δικές μου κρίσεις πανικού. Αυτό
ήταν κάτι το οποίο δεν είχε ξαναβιώσει.
Την είχα προειδοποιήσει αν ποτέ μου
συμβεί όσο είμαι μαζί της να μη φρικάρει.
Και
φρίκαρε!
Η
καημένη!Θυμάμαι πως προσπαθούσε να
σταθεί ψύχραιμη και να με ηρεμήσει
ταυτόχρονα κάτι το οποίο άργησε αλλά
το κατάφερε! Με πιάνουν τα γέλια όταν
σκέφτομαι πλέον εκείνο
το σκηνικό όπως. Κι όχι μόνο
αυτό… Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα φιλικό
τραπέζι στο οποίο εκείνη, με την ντομάτα
στο στόμα, μας άφησε όλους κόκαλο, ρωτώντας
μας αν έχουμε κάνει ποτέ τρίο!
Λέγαμε
πάντα ότι θα καταλήξουμε μαζί,δυο τρελές
τζατζογριες, με το μαλλί λάχανο και
την πέρλα στο λαιμό (δεν υπάρχει
περίπτωση), σαν αυτές που κοροϊδεύουμε!
Το πιο όμορφο δώρο που έχω πάρει από
εκείνη, μετά την φιλία και την αγάπη της
φυσικά, είναι ένα μπρελόκ. Απεικονίζει
δυο τρελογιαγιαδες, που η μια στρώνει
το φόρεμα της άλλης και γράφει ότι οι
φίλοι είναι για την ζωή και η ζωή για
τους φίλους.
Έτσι
μας έχω φανταστεί,
Μαζί
μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Να
επακολουθεί να με κράζει να σοβαρευτώ
κι εγώ να την κράζω για
να χαλαρώσει!
Και
φτάνουμε στο δεύτερο μας καλοκαίρι,το
φετινό. Που ήταν και το χειρότερό
μας.
Έπρεπε
να φύγει πάλι για δουλειά, αυτή
τη φορά για μεγαλύτερο
διάστημα. Άλλο ένα καλοκαίρι μακριά
της. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που
την αποχωρίστηκα.
Πέρασε
πολύ δύσκολα, ταλαιπωρήθηκε σωματικά
και ψυχικά. Όμως οι καθημερινές
μας ομιλίες, μας κράτησαν κοντά. Ξαναγύρισε
κι ένιωσα πως ξαναβρήκα
το άλλο μισό που μου έλειπε.
Υποσχέθηκα
στον εαυτό μου πως δεν θα σε αφήσω να
φύγεις ξανά μακριά μου.
Δε θα σε ξαναφήσω να
περάσεις δύσκολα, χωρίς να είμαι στο
πλάι σου. Γιατί αυτό που έχουμε είναι
σχέση ζωής και κανείς και καμία απόσταση
δε θα το χαλάσει ποτέ αυτό. Γιατί
συμπληρώνουμε η μια την άλλη και γιατί
η αγάπη μας είναι τόσο δυνατή που τίποτα
δεν μπορεί να τη διαλύσει.
Αυτός
ο χειμώνας θα είναι ο καλύτερός
μας, Βασούλα μου.
Στο
υπόσχομαι.
