Σαββατοκύριακο.
Γυρίζεις
σπίτι.
Κλείνεις
ίντερνετ. Κλείνεις παράθυρα. Κλείνεις τα μάτια….
….ο
ήλιος έδυε στο ανατολικότερο νησί της Ελλάδας. Ο γέρος φαροφύλακας του νησιού
μετά από 75 χρόνια υπηρεσίας (είχε άλλα 15 για να συμπληρώσει τα ένσημα να
πάρει σύνταξη) τα είχε δει όλα πια. Είχε δει δελφίνια, γλάρους, καβούρια,
…αλλά όχι ανθρώπους.
Μερικές
φορές, έβλεπε αεροπλάνα να περνάνε από πάνω του κι απλά υπέθετε ότι τα
χειρίζονταν άνθρωποι. Δεν ήταν σίγουρος. Καθρέφτη δεν είχε στο νησί, άρα
δεν ήξερε πώς είναι η ανθρώπινη μορφή, εκτός από κάτι εικόνες που είχε δει σε
κάτι παλιά βιβλία από τότε που στο νησί κατοικούσαν οι Παπούα (πριν μετοικήσουν
στην Ν. Γουινέα).
Στην άλλη
πλευρά του νησιού, είχε την υποψία ότι έμεναν κι άλλοι άνθρωποι, αλλά είχε έναν
δισταγμό…μια σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Πως
μπορεί να ήταν αποκύημα της φαντασίας του ή οφθαλμαπάτη το ότι είδε μια μέρα
κοντά στην παραλία να παίζουν ανέμελα παιδάκια και ψαράδες να βγαίνουν στ’
ανοιχτά με τις βάρκες τους.
Φυσικά
και δεν ήθελε να τον περάσουν για τρελό οι γλάροι με τους οποίους μιλούσε κάθε
μέρα.
Μια μέρα
κατάλαβε κάποια αλλαγή στον αέρα. Μία αλλαγή στην ατμοσφαιρική πίεση και
στην αναλογία οξυγόνου/αζώτου. Οι δείκτες μέσα στο κεφάλι του, τρελάθηκαν.
Νόμιζε
ότι βρισκόταν στο Τρίγωνο των Βερμούδων, αλλά του έφυγε πολύ γρήγορα αυτή η
εντύπωση, γιατί φορούσε τζιν κι όχι βερμούδα.
Στ’
ανοιχτά του Αιγαίου, το «Νήσος Χίος» παρέκκλινε από την πορεία του. Είχε βάλει
πλώρη για τη Χίο και μετά Μυτιλήνη αλλά, μέσα στην καταιγίδα, το GPS είχε
τρελαθεί κι ενώ τη μία στιγμή έδειχνε ότι ήταν στην Αδριατική θάλασσα, την άλλη
έδειχνε πως ήταν στ’ ανοιχτά της Μαδαγασκάρης.
Έβγαλε
τον εξάντα, λοιπόν, και με τη βοήθεια των αστεριών κατάλαβε πως είναι στα
ανοιχτά της Τουρκίας.
Είδε ένα
φως.
Είχε δει
πολλά επεισόδια X-Files για να ξέρει ότι, σιγά μην κάθονται στην
πραγματικότητα οι Αμερικάνοι ν’ αποκρύπτουν την ύπαρξη εξωγήινων ενώ έχουν τόση
δουλειά με το να βομβαρδίζουν αμάχους σε όποια χώρα μιλάει αραβικά. Άρα κάτι
άλλο ήταν.
«Χριστέ μου, έχει
γούστο να είναι φάρος»…
…στεριά…
Δεν ήθελε
να το πιστέψει, αλλά η ελπίδα ζωντάνευε στην καρδιά του κι ένιωθε έναν κόμπο στο
στομάχι.
Ήταν
φάρος.
Είχε
σκοτεινιάσει εντελώς πλέον.
Ο φαροφύλακας, είχε ακούσει τους παλιούς μύθους ότι
πέρα από το νησί υπάρχει κι άλλος κόσμος και πως υπάρχουν κι άλλα όντα
πανομοιότυπα μ’ αυτόν. Στα παλιά βιβλία, στη βιβλιοθήκη, στον τελευταίο όροφο
του φάρου, έλεγε πως οι άνθρωποι που ζουν εκτός του νησιού, είναι σαν κι αυτόν.
Ξαφνικά,
άρχισε να ηχεί η σειρήνα του φάρου. Οι πόρτες κλειδώθηκαν αυτόματα κι όλα τα
συστήματα ασφαλείας ενεργοποιήθηκαν. Στις οθόνες του control room του
φάρου, εμφανίστηκε μια κουκκίδα στο ραντάρ.
Πανικοβλήθηκε. Η επαφή
με μια διαφορετική μορφή ζωής, έκανε την καρδιά του να πεταρίζει.
Ήλπιζε,
βέβαια, να είναι καράβι κι όχι το κράκεν.
Ο
καπετάνιος, ανατρίχιασε ολόκληρος συνειδητοποιώντας πως είναι φάρος. Ανησυχούσε
για τις ψυχές που είχαν απομείνει ακόμα ζωντανές στο καράβι, μετά τις 128 ώρες
ταξιδιού, από τότε που είχαν αποπλεύσει από τον Πειραιά.
Είχε
ακούσει κάποιους παλιούς μύθους ότι υπάρχει ένα νησί στο οποίο φτάνουν μόνο οι
άξιοι να επιβιώσουν κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Στις τόσες ώρες που έπλεε,
ήξερε πως όσοι επιζούσαν, θα τον πλαισίωναν στην προσπάθεια του να κατακτήσει το
αχαρτογράφητο νησί, ως άλλος Χριστόφορος Κολόμβος με το «Νήσος Χίος» αντί για
το «Σάντα Μαρία».
Το φως
του φάρου, όλο και μεγάλωνε στον ορίζοντα. Η απόσταση μειωνόταν. Η συγκίνηση
για την επαφή μ’ έναν άλλον πολιτισμό, είχε κατακλύσει όλο του το είναι.
Ο
φαροφύλακας, είχε συγκινηθεί επίσης κι είχε ετοιμαστεί για την υποδοχή,
παίρνοντας όμως και την εμπροσθογεμή καραμπίνα του, γιατί δεν ήξερε αν οι
προθέσεις των νεοφερμένων ήταν φιλικές.
Ο καπετάνιος,
έριξε τη βάρκα του στα σκοτεινά νερά. Κατέβηκε σ’ αυτήν μαζί μ’ έναν μούτσο.
Ο κόσμος,
παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Τρομοκρατημένοι, αλλά και γενναίοι
ταυτόχρονα, πάρα τις κακουχίες στο Αιγαίο τις τελευταίες 3 ημέρες, ήθελαν κι
αυτοί να εξερευνήσουν τα μυστικά του σύμπαντος και να ξεκλειδώσουν την πόρτα
της ίδιας της ύπαρξης.
Η βάρκα,
πλησίαζε στη στεριά. Μια φιγούρα ενός γέρου με μια καραμπίνα και σταυρωτές
φυσιγγιοθήκες, ξεπρόβαλε μέσα από την ομίχλη. Ο καπετάνιος πάτησε στην
αμμουδερή παραλία.
Τον
πλησίασε.
«Χαίρε
κάτοικε του νησιού! Έχουμε καλές προθέσεις. Ήρθαμε ειρηνικά γιατί…δεν είχαμε
πού να πάμε, αφού οι λιμενεργάτες στη Χίο είχαν απεργία και δεν μπορούσαμε να
δέσουμε. Δώσε μας την απύθμενη σοφία σου, γέροντα, τη βγαλμένη μέσα απ’ τα βάθη
των αιώνων, κι αν έχεις και τίποτα να τσιμπήσουμε, γιατί το στομάχι έχει φτάσει
στην πλάτη».
Ο
φαροφύλακας είχε σαστίσει.
Είχε δει
στην οθόνη κάποιους που να μοιάζουν με τα όντα που έβλεπε μπροστά του, αλλά η
αίσθηση του να σου μιλάει ολοζώντανο μπροστά σου ένα τέτοιο πλάσμα, ήταν
δύσκολο να την περιγράψει κανείς.
«££$&@_×%#^£×&#_@£€#^#^»
Απάντησε
στον καπετάνιο.
Εκείνος
δεν κατάλαβε τι είπε. Είχε αντιληφθεί, όμως, ότι δεν ήταν δυνατόν να μιλήσει
την αρχαία γλώσσα αμέσως. Δεν είχε μυηθεί ακόμα.
Δεν είχε
καμία σημασία.
Ένα δάκρυ
κύλησε και στους δύο.
Η πρώτη
επαφή.
Η
γεφύρωση 2 κόσμων είχε γίνει…
…ξύπνησε απότομα.
Ακόμα,
νόμιζε πως από το ανοιχτό παράθυρο του ερχόταν η αρμύρα της θάλασσας. Ήταν κάτι
παραπάνω από ζωντανό όνειρο.
Έζησε το
μεγαλύτερο φόβο που είχε από παιδί. Ο γερο-φαροφύλακας, ήταν απλά η ενσάρκωση
του φόβου του
Ότι κάποτε θα έμενε μόνος του. Κι ότι
μετά από μεγάλο διάστημα μοναξιάς, ο πρώτος άνθρωπος που θα συναντούσε, θα
του μιλούσε σε γλώσσα που δε θα καταλάβαινε.
Είχε μείνει μόνος του.
