Η ώρα ήταν 2:30 τη νύχτα. Προσπαθούσες να
κοιμηθείς από τις 10. Οι δείκτες του ρολογιού φωσφόριζαν στο σκοτάδι και σου υπενθύμιζαν
συνέχεια πόση ώρα σου έμενε ακόμα για να ξυπνήσεις το πρωί.
Στριφογύριζες
για αρκετή ώρα και δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Κι όχι, δεν ήταν λόγω της σκεπαστής
που είχες καταβροχθίσει πριν από μερικές ώρες. Ίσως, εν μέρει, μόνο η αιτία να
ήταν αυτή.
Την περίοδο
αυτή που δεν έχεις δουλειά, δεν είχες λόγο να σηκώνεσαι το πρωί, άρα δεν είχες
λόγο να κοιμάσαι κι από νωρίς. Αυτό σήμαινε πολύ ελεύθερο χρόνο τη μέρα, αλλά
και τη νύχτα. Ήσουν σε μια φάση της ζωής
σου που είχες επιλέξει για κάποιο απροσδιόριστο λόγο να βλέπεις ταινίες τρόμου.
Έβλεπες, τουλάχιστον 3 την ημέρα, από την πιο
κλασική ταινία όπως εξορκιστής, μέχρι κι άθλια slasher films όπως το Scream. Μαζί
φυσικά και b-movies που στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν φόβο ήταν τόσο
κακές που προκαλούσαν μόνο γέλιο.
Τι
είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν κάτι με την πρόθεση να τους
προκαλέσει ρίγος, φόβο, τρόμο;
Μια εξήγηση, ίσως, θα ήταν πως άνθρωποι, οι
οποίοι δεν έχουν έντονες συγκινήσεις στη ζωή τους, ψάχνουν κάτι έντονο,
είτε αυτό προέρχεται από βιβλία, ταινίες και μουσική και καταφεύγουν σε
μια κατάσταση, όπου μέσω της ψυχαγωγίας προκαλούν στον εαυτό τους ρίγη. Και το
απολαμβάνουν.
Σίγουρα δεν
είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να σου πει κάποιος ότι του
αρέσει να βλέπει ταινίες μόνο με ξεκοιλιασμένους κι αποκεφαλισμούς. Μόνο με
τέτοια.
Αλλά, ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στην αγωνία και στο thrill που σου προσφέρει
(εξ’ ου και «thriller», γιατί αυτό που λέμε εμείς θρίλερ, στην
πραγματικότητα είναι horror movie – ταινία
τρόμου), μέσω του οπτικού ερεθίσματος που ανεβάζει την αδρεναλίνη σε ανεξέλεγκτο
βαθμό;
Σε βαθμό που
με κλειστά τα φώτα στο σαλόνι σου ακούς, για παράδειγμα, την πόρτα του διπλανού
διαμερίσματος να κλείνει κι εσύ νομίζεις ότι ήρθε ο Jason από το Friday 13th να
σε στείλει να συναντήσεις τους προγόνους σου. Σίγουρα είναι μοναδική η αίσθηση αυτή, απλά πρέπει όπως όλα τα πράγματα
να γίνεται με μέτρο, γιατί αν φτάνεις σε σημείο να τρομάζεις ακόμα και με τον
ήχο της ανάσας σου στην απόλυτη ησυχία, ειδικά αν μένεις μόνος σου, τότε τα
πράγματα είναι δύσκολα.
Βοηθά καθώς προσφέρει μια διαφορετική διέξοδο
απ’ την πραγματικότητα. Ίσως όχι ασφαλή, καθώς ένας αδύναμος χαρακτήρας μπορεί
να έχει αρνητικές συνέπειες από την εμμονή με «τρομακτική» ψυχαγωγία. Επίσης,
βοηθά το γεγονός ότι είναι ψεύτικο φυσικά. Κανένας δεν ικανοποιείται βλέποντας
ένα διαμελισμό ανθρώπου, εκτός φυσικά από τους περίεργους που κάθονται δίπλα σε
2 τρακαρισμένα οχήματα με την ελπίδα να δουν κάποιο πτώμα.
Φυσικά, τη
διέξοδο αυτή δεν την προσφέρουν μόνο οι ταινίες.
Θυμάσαι ακόμα εκείνο το καλοκαίρι που
διάβαζες στις διακοπές τον Καθρέφτη του Graham Masterton και τα βράδια στο
ξενοδοχείο δεν τολμούσες να βγάλεις το κεφάλι σου από το σκέπασμα και να
κοιτάξεις τον καθρέφτη στον τοίχο. Ήταν χαζό ναι. Αλλά ήξερες ότι κάτι ήταν
εκεί. Μπα, όχι.
Ή μήπως ναι;
Όταν νωρίτερα το απόγευμα άκουγες τον δίσκο
του King Diamond House of God όπου στο κομμάτι This Place is Terrible, ο ήρωας
της ιστορίας απαγχονίζεται και πεθαίνει μέσα στην αγωνία του κατά την αναζήτηση
του αληθινού θεού, εσύ πραγματικά εκείνη την ώρα νόμιζες ότι ήσουν μάρτυρας της
μακάβριας εκείνης σκηνής και τη ζούσες. Παράλληλα
όμως οι γείτονες έπαιρναν ένα τηλέφωνο την Ελένη Λουκά μαζί με τον παπά της
ενορίας να έρθουν να σε εξαγνίσουν από το κακό που σε βρήκε.
Ίσως οι περισσότεροι άνθρωποι να χαλάρωναν
μετά από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά ακούγοντας ένα χαλαρό τραγούδι ή
βλέποντας κάτι ανούσιο στην τηλεόραση απλά για να διώξουν κάθε σκέψη από το
μυαλό τους. Για σένα αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο βλέποντας μια ταινία μ’ ένα
ορφανοτροφείο, στο οποίο ένα κοριτσάκι μέσα σε 5 λεπτά σκοτώνει όλο τον κόσμο.
Ή ακόμα
καλύτερα μία από τις ταινίες Saw, όπου ο Jigsaw είχε παρασύρει τους ήρωες για
άλλη μια φορά σε μια θανάσιμη παγίδα, όπου το να ελευθερωθεί ο ένας,για
παράδειγμα, σήμαινε πως ο άλλος θα κοβόταν στα 2 από ένα γιγάντιο τσεκούρι που
θα έπεφτε πάνω του.
Ήσουν
ανώμαλος, λοιπόν, κι αντικοινωνικός για τους υπόλοιπους; So be it.
Προτιμούσες
να είσαι απ’ αυτούς πάρα να βλέπεις ανούσιες χαζοταινίες που προσπαθούσαν να περάσουν
για κουλτούρα και νόημα, ενώ δεν είχαν καν σενάριο, ή μεσημεριανά όπου
βιζιτούδες επίδοξες τηλε-γλάστρες συναγωνίζονταν για το ποια είχε χαμηλότερο
επίπεδο.
Είχε και το
τίμημα του όμως.
Σε κάθε στροφή που έφερνες καθώς γύριζες
πλευρό νόμιζες πως θα πεταχτεί ο κλόουν από το IT του Stephen King κάτω από το
κρεβάτι. Το ρολόι έδειχνε 3:00. Κακό αυτό. Πάντα στις ταινίες τρόμου κάτι
συνέβαινε στις 3:00. Όχι καλό φυσικά.
Ξαφνικά στο μπαλκόνι ακούστηκε ένας ήχος. Ποτήρια
και πιάτα που είχαν μείνει στο τραπέζι έπεσαν κάτω κι έσπασαν με θόρυβο. Ήταν
γάτα βέβαια, αλλά εσύ δεν το ήξερες. Αφού
έβγαλες μια κραυγή που θα ζήλευε 9χρονο κοριτσάκι του δημοτικού, πετάχτηκες απ’
το κρεβάτι, βγήκες απ’ την πόρτα κι άρχισες να τρέχεις στο δρόμο με τα σώβρακα.
Το επόμενο
πράγμα που θυμάσαι ήταν η συνάντηση με την ίδια τη γάτα στο πεζοδρόμιο που είχε
τρομάξει πιο πολύ από σένα. Αν ήταν δυνατό αυτό φυσικά. Μαζεύτηκες σπίτι σου ντροπιασμένος. Βάζεις στο DVD player όλη τη σειρά
Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή. Όλες τις ταινίες.
Καλό είναι και το γέλιο που και που.
