Νευρικός. Πάντοτε με θεωρούσαν
νευρικό, οξύθυμο ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς. Η αλήθεια είναι πως οι
καταστάσεις της ζωής μπορούν να σε κάνουν να εκφράζεσαι με διαφορετικό τρόπο
κάποιες φορές, με αποτέλεσμα η έκφραση αυτή να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με
το χαρακτήρα σου σε σημείο παρεξηγήσεως.
Δε μιλάμε για κάποια μορφή
διανοητικής πάθησης προφανώς. Μιλάμε όμως για την έλλειψη πρόθεσης σκέψης, για
την ανικανότητα ή απλά βαρεμάρα του να βάζει κάποιος το μυαλό του να δουλέψει.
Για απλά καθημερινά πράγματα. Ούτε για σχεδιασμό κι εκτόξευση πυραύλου της NASA, ούτε για πειράματα στον
επιταχυντή σωματιδίων του CERN,
αλλά για στοιχειώδεις ικανότητες που απαιτείται να έχει ο κάθε άνθρωπος, αν
θέλει να λέγεται άνθρωπος, ζώο αγέλης, έτσι ώστε να μπορεί να συμβιώνει ανάμεσα
σε άλλους ανθρώπους.
Η συνειδητή έλλειψη ικανότητας να
βάζουμε το μυαλό μας να δουλεύει είναι κάτι που το βλέπουμε στην καθημερινή μας
ζωή. Και δυστυχώς συνήθως έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση, κατά την διαδικασία
που πληρώνουμε κάποιους για να απολαμβάνουμε υπηρεσίες από αυτούς.
Παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα.
Λες στην σερβιτόρα ότι θες δύο πεΐνιρλί με μπόλικη σάλτσα. Αυτό. Γράφει για
περίπου πέντε λεπτά στο PDA της. Στη συνέχεια: «Το σημείωσα για το
ένα. Και το άλλο τι θα έχει»;
Παραγγέλνεις καφέ και ζητάς
εσπρέσο σκέτο. Στο φτιάχνει γλυκό.
Μιλάς με τον τεχνικό της
εξυπηρέτησης για τη σύνδεση σου στο Internet, του
λες ότι δεν έχεις σύνδεση και σου λέει μπες στη διεύθυνση τάδε, για να
κατεβάσεις τη συγκεκριμένη εφαρμογή που σου λέει πως θα συνδεθείς. Να μπεις.
Ενώ δεν έχεις Internet. Μάλιστα.
Πας να κουρευτείς και του λες να
στα πάρει λίγο σε κάποια σημεία που του ζητάς. Σε κάνει σαν νεοσύλλεκτο των U.S. Marines έτοιμο να παίξεις στο επόμενο G.I.Joe.
Ανεβαίνεις τη σκάλα και το
συνεργείο καθαρισμού δεν έχει βάλει την πινακίδα wet floorενώ έχει σφουγγαρίσει με αποτέλεσμα να
καταλήγεις πρωταθλητής στο καλλιτεχνικό πατινάζ έτοιμος για συμμετοχή στους
επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες.
Είσαι στο φανάρι και το χάνεις
συνεχώς, επειδή η οδηγός στο αυτοκίνητο μπροστά σου αποφάσισε μία φορά να
μιλήσει στο κινητό, μην προσέχοντας πότε ανάβει το πράσινο και άλλη μία φορά να
βαφτεί, με αποτέλεσμα να κατασκηνώνεις στο φανάρι αυτό για κανένα εικοσάλεπτο.
Είναι άνθρωποι που προφανώς
κάνουν τη δουλειά τους -στις περισσότερες τουλάχιστον των περιπτώσεων- και η
αλήθεια είναι πως η συναναστροφή με πελάτες πολλές φορές είναι χειρότερη και
από συμπλοκή με Ορκ της Μόρντορ. Έχουν πίεση.
Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία στα
πλαίσια του φυσιολογικού πάντα, για αυτόν που δεν βάζει το μυαλό του να
δουλέψει, χωρίς απαραίτητα να στερείται ικανοτήτων ή γνώση του αντικειμένου του.
Τα σκέφτεσαι αυτά ενώ είσαι στη
δουλειά σου. Ζητάς από τον συνάδελφο να κλείσει το Excel που δουλεύει για να μπεις εσύ από τον
κοινόχρηστο φάκελο να συνεχίσεις και να προσθέσεις κάποιες δικές σου εγγραφές.
Σου λέει «το κλείνω».
Περνάνε 5 λεπτά. Read – only. Το ξαναλες. Σου λέει «α
δεν το έκλεισα? Το κάνω τώρα»
Η ανοχή στη βλακεία και στην
ηλιθιότητα, η οποία πολλές φορές μεταφράζεται σε απάθεια, αδιαφορία και
ανικανότητα να σκεφτείς, έχει και τα όριά της. Μπορείς σε κάποιους ανθρώπους να
συγχωρήσεις μέχρι ένα βαθμό την έλλειψη γνώσης στο αντικείμενο, αλλά το να σου
λένε πράγματα τα οποία είναι αυτονόητα ηλίθια κι αυτοί τα θεωρούν λογικά, είναι
κάτι που μπορεί να σε φέρει εκτός ορίων.
Δεν είναι ότι αισθάνεσαι πνευματικά
ανώτερος από όλα τα άλλα ταπεινά πλάσματα που περπατούν σʾ αυτή τη γη και ότι
δεν μπορείτε ποτέ να είστε στο ίδιο επίπεδο. Είναι στοιχειώδεις εγκεφαλικές
λειτουργίες.
Αλλά πέντε λεπτά. Ακόμα το ίδιο.
Ο συνάδελφός σου δεν έχει κλείσει ακόμα το Excel.
Το λες πάλι. Σου λέει: «Κάθε φορά το ξεχνάω, ρε γαμώτο. Πώς κλείνει; Είναι το Χ
πάνω δεξιά μήπως;»
Η συνέχεια αναπόφευκτη.
Σηκώνεσαι, του φέρνεις στο κεφάλι
ό,τι έχει πάνω στο γραφείο του, από οθόνη μέχρι εκτυπωτή, κλείνεις το Excel και πας στο γραφείο σου να δουλέψεις
σαν άνθρωπος.
