Σήμερα
έχει καλόπιστη κοινωνική κριτική. Καλά, εντάξει, όχι και τόσο καλόπιστη. Καλά,
εντάξει, μερικοί και μερικές είναι για σφαλιάρες.
Πολλές
σφαλιάρες.
Σε
μία πρόσφατη συζήτηση που είχα μ’ ένα
παλιό φιλαράκι, έγινε αναφορά σε μία συμπεριφορά περίεργη, καθόλου όμως σπάνια.
Είναι
που λέτε μία κοπέλα η οποία φλερτάρει διαρκώς (και όχι μόνο με το φιλαράκι μου,
όπως φαίνεται). Όταν λέω φλερτάρει δεν εννοώ ότι αφήνει αμυδρά ίχνη και
αμφισβητήσιμα σημάδια… μιλάμε για χουφτώματα στον πισινό και άνω.
Το
παιδί, λοιπόν, δεν τα φαντάζεται όλα αυτά.
Καλά μέχρι εδώ;
Μέχρι
που κάποια στιγμή αποφασίζει να κάνει μία κίνηση. Τι διάολο, σκέφτεται, για να
τα λέει και να τα κάνει όλα αυτά μάλλον ψήνεται για κάτι παραπάνω.
Χμμ…Σίγουρα;
Μπα!
Δια
της λογικής, ο φίλος μου στέλνει ένα μήνυμα στην εν λόγω τύπισσα, με σκοπό να
«προχωρήσει το πράμα», καθώς τα σημάδια είναι μάλλον προφανή. Έλα όμως που σε
εκείνο το σημείο κάτι αλλάζει;
Τι
είναι άραγε αυτό;
Ε,
λοιπόν, οι φίλοι μας στο Χόλιγουντ το ᾽χουν εκφράσει πολύ ποιητικά:
«Shit
just got real». Δηλαδίς, δεν είναι πια παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Δεν
είναι πλέον χαζοχαρούμενες μαλακιούλες μέσω fb. Δεν είναι πλέον αθώο (ή και όχι
τόσο αθώο) φλερτ με αμφισβητήσιμη εξέλιξη και ανοιχτά ενδεχόμενα.
Η
πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα, λένε, και τώρα θα δούμε τι παίζει μαζί σου, κυρία
μου, σκέφτεται ο φίλος. Κάνει μερικές απόπειρες, λοιπόν, και ιδού τα
αποτελέσματα:
«Ε,
να, δε θα προλάβω σήμερα, έχω κανονίσει…»
«Εεε,
είναι τα γενέθλια μίας φίλης και πρέπει να πάω, άστο μωρέ για κάποια άλλη
μέρα…»
«Αχ
πολύ θέλω αλλά έχω δουλειά, μωρέ…».
Και
φυσικά, όση επικοινωνία υπήρχε νωρίτερα (ακόμα και με δική της πρωτοβουλία)…
πάπαλα.
Οk, το καταλάβαμε. Φοβερό το τρέιλερ,
εξαιρετικό το promotion, αλλά από πρεμιέρα…γιοκ!
Fact:
Όπως γίνεται αντιληπτό, δεν παίζει να τη φας τη συγκεκριμένη.
Μα
ούτε με ευλογία του Πάπα. Για κανένα λόγο όμως. Δεν παίζει καν να βγείτε,
ειδικά τώρα που το πράμα «σοβάρεψε».
Γιατί
όμως αυτό; Τι
έγινε λάθος;
Έτσι δεν πρέπει συνήθως να χειριστείς μία τέτοια κατάσταση ούτως
ώστε να εξελιχθεί σε μία άλλη, πιο ευχάριστη και λιγότερο κατάλληλη για
ανηλίκους, «κατάσταση»;
Η
λογική λέει «ναι».
Η
ανθρώπινη όμως φύση, κι ειδικότερα η φύση ορισμένων εκεί έξω (ανδρώνε και
γυναικώνε alike, δεν έχει καμία διαφορά) ήταν, είναι και θα είναι σε πολλές
περιπτώσεις, deep για deep αψυχολόγητη.
Μερικοί
και μερικές, βλέπετε, έχουν μία έμφυτη τάση να «παίζουν». Θέλουν να κάνουν
παιχνίδι με τους άλλους, να νιώθουν ότι περνάει η μπογιά τους, ότι αν θέλουν,
«τον έχουν» τον άλλον.
Οι
τρόποι τους πολλοί και ποικίλοι, από διακριτικό φλερτ και ακόμα πιο διακριτική
χυλόπιτα όταν κάποιος με τον οποίο «παίζουν» ανταποκριθεί θετικά, μέχρι φουλ
χονδροειδέστατο πέσιμο και επακόλουθες αντιδράσεις τύπου:
«Ποιος
σου έδωσε τέτοιο δικαίωμα», «Για τι με πέρασες», «Καλά, φαντάστηκες πραγματικά
ότι ήθελα τέτοιο πράμα από σένα; Σε παρακαλώ πολύ».
Εντάξει,
αν το καλοσκεφτείς, αυτές είναι λίγο πολύ γυναικείες αντιδράσεις. Εμείς;
Α,
εμείς είμαστε εντελώς άλλη φάση. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι εκείνη η κοπέλα
που της την πέφτεις στο γραφείο; Σιγά μην το σηκώσεις, τι θέλει τώρα κι αυτή;
Μήνυμα
τέτοια ώρα το βράδυ; Μήπως είναι εκείνο το έρμο το κορίτσι απ’ τη σχολή που την
έχεις φλομώσει στην παπαριά και τώρα
σου δείχνει ενδιαφέρον; Φυσικά και θα
απαντήσεις σε κανά τρίμηνο.
Δεν
είμαστε καλύτεροι, μη νομίζετε. Απλά εμείς έχουμε πιο πολύ αντιδράσεις
απόσυρσης. Τι εννοώ μ’ αυτό;
Τι
τι εννοώ, ρε παιδιά; Εμμ…μην τον είδατε ίσως; Πάει γι’ άλλα;
Το
θέμα όμως είναι άλλο.
Αυτό
μπορεί να συμβαίνει για μία πλειάδα λόγων, από έλλειψη προσοχής σε μικρότερη
ηλικία (ουα ουα, θέλω παιχνίδι, δε μου δίνουν παιχνίδι, όταν μεγαλώσω θα παίζω
επειδή δεν έπαιξα όταν έκανα ακόμα ουα ουα) μέχρι ανασφάλειες και κόμπλεξ,
μέχρι μαλακισμένο feedback από τον
κοινωνικό περίγυρο (παρέες, οικογένεια, κλπ κλπ).
Αυτό
που πρέπει κανείς να έχει στα υπ’ όψη είναι το εξής: αν πετύχετε κάτι τέτοιο,
κόψτε πέρα. Τρέξτε.
Μη
σταματήσετε, μην κρυφτείτε, και προς Θεού, μην προσπαθήσετε να βγάλετε άκρη.
Δεν παίζει το ενδεχόμενο αυτό, πιο πιθανό είναι να χάσετε τα λογικά σας.
Μην
ασχοληθείτε, λοιπόν, με το άτομο που φλερτάρει ασύστολα μα δείχνει να το
κρατάει «μέχρι εκεί». Ακριβώς εκεί θα μείνει. Δεν προτίθεται να το συνεχίσει,
μα απολαμβάνει να βλέπει ότι εσείς παίζετε το παιχνίδι του. Κι όχι μόνο εσείς,
μη γελιέστε.
Λένε
ότι τα πράγματα είναι απλά, μα εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Έχουν απόλυτο δίκιο.
Πώς θα ήταν όμως αν κάποια στιγμή αποφασίζαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό;
Μη
δίνετε τροφή στον κόσμο αυτό. Είναι σαν μαύρες τρύπες και θα καταναλώσουν
αχόρταγα ό, τι πετάξετε μέσα τους. Κρατήστε τα συναισθήματα και την ψυχή σας
ανέπαφη για πιο νορμάλ καταστάσεις (όσο σπάνιες κι αν φαίνεται ότι είναι).
Till next time…
