Νομίζω πως
έχει έρθει η ώρα να πούμε εμείς οι δύο, μερικά πραγματάκια για εκείνη. Βασικά,
εγώ θα μιλάω κι εσύ θα ακούς. Όχι για κανένα άλλον λόγο, απλά τυχαίνει να την
ξέρω καλύτερα. Μη σαστίζεις. Έτυχε κι οι δυο μας να κολλήσουμε μαζί σου. Η μόνη
διαφορά είναι ότι εγώ σε γούσταρα, αλλά εκείνη -δυστυχώς- σε ερωτεύτηκε. Το έχω
αποδεχτεί γιατί την αγαπάω, και νομίζω πως είναι η ώρα να την αγαπήσει και
κάποιος άλλος πέρα από μένα,
Από μικρή, λοιπόν, ονειρευόταν ένα πράγμα. Τον πρίγκιπα. Εκείνον τον ένα που θα έκανε την
καρδιά της να τρέχει με ταχύτητες που ούτε το φως δεν πιάνει. Τόσα χρόνια
περίμενε το άλλο της μισό. Προσπάθησα να της εξηγήσω αμέτρητες φορές πως αυτό
δεν υπάρχει και κάθε φορά έπεφτα σε τοίχο. Ευτυχώς μια μέρα, κάπου διάβασε πως
η ευτυχία βρίσκεται στην ολότητα και έβαλε σκοπό της ζωής της να βρει την
ολότητά της. Τον καθρέφτη της. Τον δεύτερο εγώ της.
Αποτυχημένες
προσπάθειες. Έρωτες της μιας βδομάδας. Άνθρωποι εφήμεροι που προσπάθησε να
μονιμοποιήσει χωρίς αποτέλεσμα. Έκλαψε γι’ αυτούς. Επένδυε πολλά σε ουτοπίες.
Ήλπιζε πως το επόμενό της λάθος, θα είναι το σωστό.
Δε χρειάζεται να σου πω άλλα, ξέρεις πως είναι και πως λειτουργεί. Ο
συναισθηματισμός της δεν έχει όρια και δεν σταματάει ποτέ να ελπίζει. Φαύλος
κύκλος.
Μέχρι που
εμφανίστηκες.
Μαζί της
ήσουν στο τελευταίο μεγάλο λάθος της. Της σκούπιζες τα δάκρυα και της μιλούσες
τόσο γλυκά που μέσα της άρχισε να λιώνει. Άθελά σου την πλησίασες και μπήκες
για τα καλά στη ζωή της. Ή μάλλον σε έβαλε γιατί σε είχε ανάγκη. Ανθρώπους σαν
κι εσένα, όλοι τους έχουμε ανάγκη.
Κι έφτασε η
στιγμή της καταστροφής μου. Όταν σας είδα αγκαλιασμένους κάτω από το δέντρο.
Δεν κάνατε κάτι κακό. Την κοιτούσες μες στα μάτια, έχοντας τα χέρια σου στο
πρόσωπό της. Την κρατούσες, και σε κρατούσε λες κι είχατε όλο τον θησαυρό του
κόσμου στα χέρια σας.
Τότε, το
συνειδητοποίησα. Εσύ ήσουν το σωστό της λάθος.
Το
καταλάβατε φυσικά αφού είχατε βάλει την ταμπέλα «φίλοι», και ξέρεις πολύ καλά
πως στη δική της περίπτωση το «friends with benefits» δεν πιάνει. Θέλει
συναίσθημα.
Μια νύχτα
που καθόμασταν στο μπαλκόνι, κάρφωσε το βλέμμα της στο φεγγάρι κι άρχισε να
μιλάει για σένα όπως δεν έχει μιλήσει για άλλον.
Ξέρεις τι
είπε;
Πως θέλει
εσύ να είσαι εκείνος που θα δει τις λουλουδένιες πιζάμες της. Εκείνες που
φοράει σε καταστάσεις κρίσεων. Πως θέλει να είσαι εσύ η αιτία που θα γράψει το
πρώτο της τραγούδι. Πως θέλει να πας μαζί της στον Λυκαβηττό, να ξαπλώσετε
χάμω, να κοιτάξετε τ’ αστέρια και μαζί να ταξιδέψετε προς το άγνωστο. Πως θέλει
να μεθύσει μαζί σου.
Να παίξετε ξύλο και μετά να αφεθείτε στο αχαλίνωτο πάθος
σας. Θέλει να σε δει γυμνό μπροστά της, σωματικά και ψυχικά. Να φιλήσει το
τατουάζ σου. Να καπνίσει απ’ το τσιγάρο σου. Θέλει να ζήσει ως το άπειρο για να
είναι μαζί σου, γιατί όσες ώρες και να περάσει δίπλα σου, δεν της φτάνουν. Τόσα
κι άλλα τόσα.
Πού θέλω να
καταλήξω; Είσαι η ολότητά της κι εκείνη η δική σου. Δε θα βρεις καμία σαν
εκείνη. Έχει όλα όσα σου λείπουν για να συμπληρωθείς. Να ολοκληρωθείς. Εκείνη
είναι εσύ, κι εσύ είσαι εκείνη.
Ναι, ξέρω
πως σου φαίνεται περίεργο, αλλά εδώ που φτάσαμε, δεν έχω να χάσω κάτι. Ο μόνος
που χάνει είσαι εσύ που δεν της παραδέχεσαι πως νιώθεις το ίδιο. Θα τη χάσεις
και μετά θα είναι αργά. Ώρα να φύγω, αλλά πριν φύγω θα σου πω τα τελευταία
λόγια που ψιθύρισε για σένα πριν κοιμηθεί εκείνο το βράδυ.
«Είναι το
θαυμαστικό μου σ’ έναν κόσμο γεμάτο τελείες και δεν το ξέρει!»
Πήρα την
επιβεβαίωση πως το κατάλαβες μέσα από το χαμόγελό σου.
Ξέρω πως
έχει περάσει καιρός αλλά μην την αφήσεις να σου φύγει. Αξίζετε μια ευκαιρία και
βρίσκεται μπροστά σας. Αρπάξτε την!
