Να την αγαπάς την Ιθάκη σου. Εκείνη είναι η πηγή ζωής. Εκείνη
σ’ έσωσε απ’ όλες τις συμφορές.
Πήρες το θλιμμένο βλέμμα
σου και το κάρφωσες πιστά στη θέα της, που στο βάθος του ορίζοντα αχνοφαινόταν.
Κρεμάστηκες απάνω της, γαντζώθηκες κι άρχισες να τραβάς με μανία το κουπί για
να τη φτάσεις. Κάθε μέρα κι ένα μίλι πιο κοντά της.
Kάθε μέρα κι ένας ακόμη αγώνας σου να την κατακτήσεις.
Κι όλο την κοντοζυγώνεις κι όλο σου ξεγλιστράει. Και
τρέχεις πιο γρήγορα να την προλάβεις. Και ματώνεις και πεισμώνεις και κοπιάζεις
πιο πολύ.Μα κάπου ανάμεσα σ’ αυτή σου την πεισματένια τρεχάλα ξαποσταίνεις ν’ ανασάνεις.
Κοιτάζεις πίσω σου.
Απορείς με την ομορφιά που βλέπεις ότι έχεις σκορπίσει
παντού στο διάβα σου. Έχεις χαράξει τον ολόδικό σου δρόμο, γεμάτο γιασεμιά κι
αρώματα των πιο τρελών σου ονείρων.
Μα καλά, όλα αυτά τα
υπέροχα και τα σπουδαία τα κατάκτησες εσύ; Κι η Ιθάκη σου, τι να ‘χει παραπάνω
να σου δώσει; Τι κι αν δεν τη φθάσεις ποτέ,
«Τότε θα
μάθεις οι Ιθάκες τί σημαίνουν…». Όνειρα
που πήραν σάρκα κι οστά, ψυχή που μετουσιώθηκε σε πάθος, σ’ εμπειρίες.
Ανέλπιστη ευτυχία, δώρο από εσένα για ‘σένα! Άνθρωπος που δεν άφησε ούτε μια
από τις ημέρες του να πάει στράφι.
Η Ιθάκη πια θα είναι
δική σου, γιατί κάθε που θα νυχτώνει εσύ θα την κατακτάς ξανά και ξανά, μέσα σου!
