Τραμπ εναντίον Χίλαρι, Σαρκοζί
εναντίον Ολάντ, Κούλης εναντίον Αλέξη.
Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί, όχι ποιος
είναι καλύτερος να μας αντιπροσωπεύσει, αλλά ποιος είναι λιγότερο χειρότερος;
Οι τελευταίες αμερικάνικες εκλογές, αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα. Όταν
σκέφτεσαι πως ένα κράτος με τόσα εκατομμύρια κατοίκους έχει να διαλέξει μεταξύ
μιας διεφθαρμένης πολιτικού, συζύγου ενός πρώην προέδρου, κι ενός φαλλοκράτη
συντηρητικού, με καμία εμπειρία στην πολιτική, πραγματικά μένεις άναυδος.
Πρέπει όμως να εκπλησσόμαστε σε τέτοιο βαθμό αν σκεφτούμε την εκλογική
διαδικασία; Νομίζω πως καθόλου.
Για να το πάρουμε απ’ την αρχή, οι προεκλογικές καμπάνιες απαιτούν εκατομμύρια
τα οποία, προφανώς, οι υποψήφιοι από κάπου θα πρέπει να εξασφαλίσουν.
Προφανώς όχι από μένα κι από σένα.
Θα παραχωρηθούν από έναν αντίστοιχο επιχειρηματία στον υποψήφιο, ο οποίος, με
την πιθανή εκλογή του, θα εξασφαλίσει τα μελλοντικά συμφέροντά του πρώτου.
Προφανώς τα συμφέροντα ενός επιχειρηματία δε συμβαδίζουν «απόλυτα» μ’ αυτά της
μεσαίας τάξης.
Άρα, χρειάζεται να στηρίξουν έναν υποψήφιο με αντίστοιχο στομάχι κι έλλειψη
συνείδησης για να μειώσει βασικούς μισθούς, συντάξεις, να μειώσει τη φορολογία
τους και να κάνει τα στραβά μάτια στις «παρασπονδίες» τους.
Απλά μαθηματικά.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, αποκλείονται άτομα τα οποία θα κυβερνούσαν με γνώμονα την
ευημερία της πλειοψηφίας, καθώς δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα να διαφημίσουν
τον εαυτό τους, ούτε μπορούν να τα διασφαλίσουν από κάπου αλλού.
Έτσι, λοιπόν, σε μια δημοκρατία που όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το χρήμα,
υπάρχουν υπέρ αυτού και των κατόχων του και ασκούνται όπως ορίζουν αυτοί, έχεις
τον Ντόναλντ Τραμπ και την Χίλαρι Κλίντον ως υποψήφιους προέδρους της Αμερικής.
Ναι, είναι τόσο απλό, όσο τρομακτικό.
Ένας τρόπος ν’ αλλάξει αυτό, είναι να επιτρέπεται η χρηματοδότηση προεκλογικών
αγώνων από ιδιώτες. Τα λεφτά θα πρέπει να προέρχονται καθαρά από κρατικά ταμεία
και να είναι μοιρασμένα ίσα σε όλους τους υποψήφιους.
Κάτι τέτοιο, όμως, αποτελεί ανέκδοτο στο σημερινό πολιτικό status quo.
Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες, αυτοί που σε κάνουν πραγματικά να σκέφτεσαι
πώς στο διάολο μια χώρα διάλεξε τον συγκεκριμένο άνθρωπο για να την
εκπροσωπήσει, είναι παράγωγο, σαφώς, ενός πολιτικού/οικονομικού συστήματος που
έχει αποτύχει.
Όταν ένας τομέας μετατρέπεται σε μπίζνα, τότε, συνήθως, κερδίζει αυτός με τα
περισσότερα λεφτά. Κι όταν κερδίζει αυτός με τα περισσότερα λεφτά, σπάνια θ’
αγωνιστεί για την ευημερία όσων δεν έχουν.
Πολιτική και μπίζνα, δύο έννοιες τόσο δυσανάλογες, έχουν γίνει πλέον άρρηκτα
συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Κι ως αποτέλεσμα αυτού, εσύ έχεις
γίνει θύμα τους.
