Μπήκε ο Νοέμβρης.
Άρα πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Ήρθε λοιπόν εκείνη η περίοδος του χρόνου όπου
όλοι μας έχουμε μια δικαιολογία παραπάνω να τρώμε σαν τα γουρούνια. Κάποιοι από
εμάς, βέβαια, δεν περιμένουν τα Χριστούγεννα για να το κάνουν αυτό, καθώς,
αυτά που τρώμε σε μια εβδομάδα, θα κάλυπταν άνετα για ένα μήνα μια χώρα της
Αφρικής που πεινά. Anyway.
Περπατάς στην Ερμού και βλέπεις έναν τύπο ντυμένο αγελάδα. Δε
δίνεις σημασία. Προχωράς πιο κάτω και βλέπεις έναν άλλον ντυμένο γουρούνι.
Επίσης δεν παραξενεύεσαι γιατί είσαι κοντά στο Μοναστηράκι όπου, ούτως ή άλλως,
όποιος έμεινε λίγο πιο πίσω στην διαδικασία της εξέλιξης απ’ ότι εμείς οι
υπόλοιποι, ήταν σύνηθες να φοράει ότι του κατέβει στο κεφάλι και να βγαίνει στο
δρόμο προσπαθώντας να κάνει το κομμάτι του.
Εκεί, όμως, συνέβαινε κάτι μαζικό. Κάτι που ξεπερνούσε τα όρια της
λογικής προφανώς, αλλά ξεπερνούσε και τα όρια της ατομικής ελευθερίας, κι
έφτανε στο ρατσισμό.
Τουλάχιστον είκοσι άτομα παλαβών που φαινόταν ότι είχαν πλυθεί
στην τελευταία πλημμύρα κι είχαν κάτι μούσια που από κάτω μπορούσες να
κατασκηνώσεις, φορούσαν κοστούμια αγελάδας, προβάτου, γουρουνιού και
κρατούσαν κάτι τεράστια πάνω που έγραφαν «Λευτεριά στα ζώα» ή «animals have
rights» (γιατί φυσικά το γουρούνι που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα από την
πλατεία μπορεί να ήξερε και…αγγλικά να διαβάζει εκτός από ελληνικά).
Άλλα δύο
άτομα, πριν 5 λεπτά, είχαν αδειάσει ένα βαρέλι με αίμα στα πλακάκια της πλατείας
κάνοντας την να μοιάζει με σκηνικό από επεισόδιο του Dexter.
Θυμήθηκες. 1η Νοεμβρίου, παγκόσμια ημέρα των vegans. Μάλιστα. Η
μέρα που ο κάθε ξερόλας του καναπέ που δεν έχει δουλέψει μέρα στη ζωή του, θα
σε κυνηγάει με φυλλάδια στην Πανεπιστημίου προσπαθώντας να σε κάνει να νιώσεις
στυγερός δολοφόνος επειδή σαν νορμάλ άνθρωπος που είσαι, σου αρέσει να τρως
κρέας.
Για να ξεκινήσουμε, ας σκεφτούμε το εξής: όπως πολύ σωστά έχει
αναφέρει και ο Mikeius σ’ ένα από τα Μπραφ, ο άνθρωπος βρίσκεται στην κορυφή
της τροφικής πυραμίδας για κάποιο λόγο. Είναι το κυρίαρχο είδος, το οποίο
σημαίνει πως, αλυσιδωτά τρέφεται από τα υπόλοιπα που τρέφονται από το πιο κάτω
επίπεδο της πυραμίδας, που τρέφεται από το αμέσως επόμενο, κ.ο.κ. Επίσης,
υπάρχει λόγος που οι άνθρωποι έχουμε κυνόδοντες, παρ’ όλο που είμαστε ανθρώπου
κι όχι τσιτάχ.
Είμαστε κατασκευασμένοι να τρεφόμαστε με κρέας κι ο οργανισμός
μας, η ευεξία του, η καλή ανάπτυξη του ιστού και των οστών, βασίζονται σε
μεγάλο ποσοστό στην κατανάλωση κρέατος. Είχες βαρεθεί ν’ ακούς τον κάθε
αμόρφωτο (και, ναι, δεν έχει να κάνει με το πόσα πτυχία έχει κάποιος η μόρφωση)
να σου λέει, στηριζόμενος σε επιχειρήματα αβάσιμα, ότι πρέπει να τρώμε μόνο
ραδίκια και βολβούς γιατί έτσι δεν διαταράσσουμε την ισορροπία της φύσης.
Φυσικά
και σε κανέναν δεν αρέσει η εικόνα από ένα κατσικάκι που το σφάζουν για να το
φάμε. Όλοι, όμως, το Πάσχα το τρώνε και, μάλιστα, από τη στιγμή που βγαίνει από
τη σούβλα τραβώντας τις πέτσες χαϊδεύοντας ταυτόχρονα το σκυλάκι τους, ή όπως
τρώνε και τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, κρατώντας ταυτόχρονα τη γάτα τους στο
σπίτι δίπλα στο τζάκι.
Σε κανέναν δεν αρέσει να
σκοτώνει.
Σίγουρα είναι ακραία η εικόνα να σφάζονται μαζικά βόδια σ’ ένα
τεράστιο σφαγείο. Όμως, αυτό δε σημαίνει
ότι όποιος τρώει κρέας πρέπει να αισθάνεται κανίβαλος / δολοφόνος, ενώ
παράλληλα να τον κοιτάζει με αηδία ο κάθε φανατισμένος που τον κυνηγά στο δρόμο
ντυμένος κοτόπουλο.
Τα ζώα που σφάζονται στα σφαγεία, έχουν εκτραφεί γι αυτό ακριβώς
το σκοπό: να φαγωθούν, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται. Όπως πάλι λέει, πολύ σωστά,
ο Mikeius, «στην κατοχή πού είχαν κρυφτεί όλοι οι vegans;» (ναι vegans, γιατί
έτσι τους λέγαν και στο χωριό τους…) Γιατί τότε έσφαζαν το σκύλο τους και τον
έτρωγαν και μάλιστα ήταν και ευχαριστημένοι;
Μπορεί, βέβαια, η ασιτία κι η πείνα
να ήταν το κίνητρο που θα σ’ έκανε να φας και τον αδερφό σου ακόμα, αλλά ο
άνθρωπος για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί και να ζήσει, μπορεί να το κάνει μόνο
καταναλώνοντας κρέας. Η μάλλον πιο σωστά: ΚΑΙ κρέας, καθώς ένας οργανισμός
αναπτύσσεται σωστά μόνο όταν καταναλώνει όλες τις ομάδες τροφίμων. ΟΛΕΣ.
Και φυσικά δεν το λέω εγώ αυτό,
αλλά οι άνθρωποι που έφαγαν 10 χρόνια από τη ζωή τους διαβάζοντας αυτά τα
πράγματα και που δεν έκαναν τους επαναστάτες στα Εξάρχεια και στην Ομόνοια με 5
ευρώ χαρτζιλίκι που τους έδωσε η μαμά τους. Τους γιατρούς.
Δεν
μπορείς, φίλε μου, να μου επιβάλεις τι θα φάω. Ναι, δεν έχω το στομάχι να δω να
σφάζουν ένα αρνί μπροστά μου και μετά από 20 λεπτά να μου το φέρουν να το φάω.
Ναι, δεν είναι η καλύτερη μου να βλέπω τα μάτια του ζώου να με κοιτάνε όταν το
τρώω έστω και κλειστά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι στα μάτια του κοινωνικού
περίγυρου θα με κατατάσσει στην ίδια κατηγορία με τους δολοφόνους, τους
κανιβάλους, τους βιαστές παιδιών.
Εσύ μπορεί να φας μέχρι και ρίζες
δέντρων για να το παίξεις αφοσιωμένος στο σκοπό, μπροστά στην εξίσου παλαβή
χαζογκόμενα που την είδε vegan αυτή τη βδομάδα και θες να τη ρίξεις. Εφόσον, όμως,
εγώ δε σ’ ενοχλώ όταν σε βλέπω να πηγαίνουμε σε ταβέρνα και εσύ να τρως ραδίκια
και σ’ αφήνω στην ησυχία σου να φας ό,τι θέλεις, ζήτω να κάνεις το ίδιο και για
μένα: να με αφήσεις ήσυχο να φάω ό,τι γουστάρω.
Ο
φανατισμός, όσο ευγενή κι αν είναι τα κίνητρα και ο σκοπός που εξυπηρετεί,
δεν παύει να είναι φανατισμός. Κανένας δε θα πάρει στα σοβαρά
ένα μαντράχαλο ντυμένο αγελάδα μέσα στη μέση του δρόμου, πόσο μάλλον αν αυτός
είναι ερειστικός και προσπαθεί να μου επιβάλλει την άποψη του.
Δεν ξεκινάω από τον homo sapiens που κυνηγούσε ζώα γιατί θα μου
πεις ήταν πρωτόγονος. Θα πω για τους
γονείς σου που, αν δε σ’ έτρεφαν με κρέας από μικρό, δε θα είχες τώρα την
πολυτέλεια να το παίζεις επαναστάτης στο Σύνταγμα, καθώς θα ήσουν σε κάποιο
νοσοκομείο πιθανότητα κάθε βδομάδα επειδή θα σου έλειπε κάθε φορά η τάδε
πρωτεΐνη, ή τα κόκαλα σου θα έσπαγαν κάθε φορά που έπεφτες κάτω.
Καλή η ισορροπία της φύσης, καλή η διατήρηση των ειδών από
εξαφάνιση, αλλά δε μιλάμε να τρως σουβλάκι από…Ντόντο, ούτε κρέπα με κρέας
από χελώνα Καρέτα Κ, ούτε κοκορέτσι από δελφίνια της Μεσογείου. Μιλάμε για
αγελάδες, κατσίκια και γουρούνια.
Μάθε να
θέτεις προτεραιότητες. Είσαι άνθρωπος. Όχι Ντόντο. Προέχει το είδος σου.
Σοβαρότατο θέμα η εξαφάνιση των ειδών, αλλά να μην πηγαίνουμε από αυτό το άκρο,
στο να κατονομάζεσαι ανώμαλος και δολοφόνος κάθε φορά που έχεις στο
τραπέζι σου χοιρινή μπριζόλα.
Ας σοβαρευτούμε λίγο επιτέλους κι ας δώσουμε σημασία στα
πραγματικά προβλήματα αυτού του κόσμου.
