.
Ζεις,
μεγαλώνεις, γνωρίζεις, δίνεσαι, ταυτίζεσαι και κάνεις φιλίες.
Κύκλος ζωής για
μερικούς, τρόπος ζωής για άλλους.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα. Καταλήγεις με
«κάποιους» που σε ασπάζονται, σε στηρίζουν κι αντίστροφα. Σ’ αυτές τις σχέσεις
που αντέχουν (σ)τον χρόνο δεν αρμόζουν εγωισμοί.
Ταυτοποιείσαι
μέσα απ’ αυτές και μεγαλώνεις.
Ας
υποθέσουμε, λοιπόν, πως αυτοί – οι φίλοι – είναι 10.
Με τους τέσσερις
θα βρίσκεσαι 1 φορά το χρόνο και θα τηλεφωνιέσαι άλλες τόσες.
Με τους υπόλοιπους τρεις – τέσσερις θα βγαίνετε για καφέ 1 φορά το μήνα ή στην
καλύτερη θα βρίσκεστε σε κοινές συνεστιάσεις, τύπου πάρτυ, γενέθλια κλπ.
Με τον ένα-δύο
θα βρίσκεστε καθημερινά πιθανότατα λόγω του ότι δουλεύετε στην ίδια δουλειά.
Και μένει
άλλος ένας.
Αυτός ο «ένας», λοιπόν, είναι κάτι
διαφορετικό. Αυτός ο ένας μπορεί να μην τηλεφωνηθείτε για μια εβδομάδα αλλά με
το που θα κάτσει η «στραβή», θα βρεθείτε θέλεις δε θέλεις.
Αυτός ο ένας
θα «σκάσει» μύτη κάτω απ’ το σπίτι σου και θα έχει πάρει ήδη τηλέφωνο το
αίσθημα σου για να πει ότι σήμερα θα βγείτε.
Αυτός ο ένας είναι εκείνος που όταν έρθει η
στιγμή θ’ ακούσεις τέσσερις λέξεις διαφορετικές από οτιδήποτε είχες ακούσει απ’
το στόμα του μέχρι εκείνη την στιγμή.
«Θες να με
παντρέψεις;» Ένα είναι σίγουρο, θα
σαστίσεις.
Όταν λοιπόν
θα καταφέρεις να το επεξεργαστείς θα σκεφτείς αμέσως ένα, δύο
πράγματα:
1. Ήθελες να το προτείνεις κι εσύ αλλά δεν ήθελες να τον/την
φέρεις σε δύσκολη θέση μήπως είχε κανονίσει τίποτα άλλο
2. Θα έχεις ήδη φανταστεί που θα κάνετε bachelor party
3. Και το σημαντικότερο, θα χαρείς. Τόσο που δε θα μπορείς
να το κρύψεις.
«Γιατί;», θα
με ρωτήσεις. Δεν έχει «γιατί»,
έχει μόνο «επειδή».
Επειδή η απόφαση αυτή έρχεται μόνο αυθόρμητα
και τώρα πια είσαι μέρος της.
Επειδή είναι απ’ αυτές τις λίγες αποφάσεις που δεν παίρνεις χωρίς να σκεφτείς
το παρελθόν σου κι είναι ωραίο αυτό.
Συγκεκριμένα,
είναι από τις λίγες αποφάσεις που στηρίζονται μόνο στο παρελθόν, σ’ όλες τις
στιγμές που υπάρχουν χαραγμένες στο μυαλό του και πάντα συμπεριλαμβάνουν αυτόν
τον άνθρωπο που αποφασίζει να του πει αυτές τις τέσσερις λέξεις.
Η κουμπαριά δεν είναι ούτε λούσα, ούτε
μόστρα, ούτε bachelor, ούτε φιγούρα, ούτε χαβαλές.
Η κουμπαριά είναι αποτέλεσμα στιγμών ζωής. Σε
επιλέγουν ή επιλέγεις μόνο με γνώμονα το συναίσθημα (και μην αρχίσετε τώρα τα
περί συμφέροντος κλπ).
Επιλέγεις
αυτόν που ήταν εκεί όταν τον χρειαζόσουν, αυτόν που σε ξέρει καλύτερα απ’ όλους
και το πιθανότερο αυτόν που ξέρει και τον/την σύντροφό σου. Μπορεί όχι τον ίδιο τόσο καλά, αλλά ξέρει εσένα με
εκείνον κι αυτό αρκεί.Ξέρει
τί αισθάνεσαι για εκείνον (πραγματικά κι όχι ψέματα) και το τί σου προσφέρει.
Έχει επέμβει άπειρες φορές για να σου βρει τη
χαμένη ισορροπία σε στιγμές που κύματα διατάρασσαν τη γαλήνη της ζυγαριάς
σου/σας. Σ’ έχει μαζέψει, και τον έχεις μαζέψει εξίσου, άπειρες
φορές σε μαύρο χάλι ή στην καλύτερη σας μάζευαν σε μαύρο χάλι μετά από άλλο ένα
καλό γλέντι.
Έχεις μάθει
πρώτος ή έχεις ζήσει από πρώτο χέρι τις περισσότερες άσχημες αλλά και τις πιο
όμορφες στιγμές του. Ξέρει
πως το μέλλον σας θα είναι το ίδιο σταθερό όπως και το παρελθόν σας κι έχει ήδη
δημιουργήσει ένα ουτοπικό περιβάλλον, μια θεσούλα στη νέα του ζωή.
Γι’ αυτό μπήκε στη διαδικασία να σε επιλέξει
και ξέρεις ποιο είναι το μαγικό; Ότι είναι ακριβώς οι ίδιο λόγοι για τους
οποίους κι εσύ θα δεχτείς.
Ξέρει ότι θα είσαι ο διάφανος άγγελος του
γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρει «τον χριστό του» για το τί θα κάνει την
επομένη του γάμου, φοβάται.
Εσύ απ’ την
άλλη, γνωρίζεις πως σου δίνει την ίδια χαρά και σιγουριά η συμμετοχή σου σ’ όλο
αυτό και νιώθεις σίγουρος, όπως ένιωθες όλα τα χρόνια που γνωρίζεστε.
Καμαρώνεις με τη σκέψη της στιγμής που θα
σηκώσεις τα χέρια να τους βάλεις τις βέρες ή την στιγμή που θα μπερδεύεις τις
κινήσεις των χεριών με το στεφάνι.
Που θα έχεις
τον δικό σου (χρονικά άπειρο) χώρο στη ζωή αυτού που κατέχει το μεγαλύτερο
(ποιοτικά) χρόνο στη δική σου ζωή.
Πνευματικός γονιός μιας καινούργιας – κοινής
– ζωής.
Κι αν εσύ
δεν έχεις παντρευτεί ακόμα, κάπου μέσα σου θα υπάρχει εκείνη η μικρή πίκρα για
το ότι τώρα δε θα είστε όπως πριν.
Μα ξέρεις κάτι; Θα είναι καλύτερα.
Όπως όλες οι
σχέσεις έρχεται η στιγμή που ωριμάζουν και περνάνε σε άλλο στάδιο, πιο
ποιοτικό, πιο ουσιαστικό, πιο περίπλοκο και αυτό παραδόξως σε πλημμυρίζει χαρά.
Αυτό αρκεί. Η φιλία σας πέρασε στο επόμενο
στάδιο. Δεθήκατε. Αυτό αρκεί. Ένας καινούργιος φίλος μπήκε στην ζωή σου.
Είναι το άλλο μισό
του καλύτερού σου φίλου, είναι το ολόκληρο των δυο τους.
Αφιερωμένο στο Βαγγέλη και τη Μήνα (που είχαν
επέτειο προχθές) και το Νέστορα και τη Μάνια που μου εμπιστεύθηκαν μια απ’ τις
σημαντικότερες στιγμές της ζωής τους.
Αφιερωμένο στο Σάκη και τη Μαριτίνα.
Μου αποδεικνύετε κάθε μέρα πως έκανα την
καλύτερη επιλογή
