«Ξαναζεσταμένο
φαγητό;» συνήθιζε να λέει με
δυσαρέσκεια ο παππούς μου. Και τι έχει το ξαναζεσταμένο φαγητό, δηλαδή; Μια
χαρά τρώγονται τα γεμιστά και την επόμενη. Από την άλλη βέβαια, για δοκίμασε να
ζεστάνεις πατάτες ή κρέας…
Το σύνδρομο του πρώην, που θα
επιστρέψει γιατί του έλειψες, κυρίως μετά από μια εύλογη χρονική περίοδο χωρίς
χαρά στα σκέλια του, έχει εξαπλωθεί
χειρότερα κι από ίωση στα μέσα του Δεκέμβρη.
Γιατί εκεί που κάθεσαι και
βλέπεις ταινία στο σαλόνι σου, λίγο μετά τις τρεις τα ξημερώματα, ξαφνικά σκάει
το γραπτό μήνυμα με τον αριθμό του κυρίου, που, όσος καιρός κι αν πέρασε εσύ
τον θυμάσαι κι ας έσβησες την επαφή γιατί έπρεπε να συγκρατηθείς και να
κρατήσεις χαρακτήρα.
Κι αναστατώνεσαι. Παίρνεις λοιπόν
μια βαθιά ανάσα και διαβάζεις: «Τι κάνεις
κούκλα; Σε σκεφτόμουν». Ναι, ναι, φίλε μου, το καταλάβαμε, σεξ θέλεις.
Και θα του απαντήσεις. Φυσικά και θα του απαντήσεις. Γιατί εκείνη
τη στιγμή θα περάσουν απ’ το μυαλό σου όλες οι υπέροχες στιγμές που περάσατε
μαζί κι ασφαλώς καμία δυσάρεστη ανάμνηση. Γιατί, παρ’ όλο που ξέρεις τι θέλει,
σου αρέσει που σκέφτηκε εσένα κι ελπίζεις βαθιά μέσα σου να ήσουν η πρώτη που
του πέρασε απ’ το μυαλό. Και θα ξεχάσεις και αξιοπρέπεια και θα γίνεις κι εσύ αυτό
που κοροϊδεύεις.
Ο διάλογος δεν έχει σημασία, σε
γενικές γραμμές θα σε ψήσει για το πόσο του έχεις λείψει και θέλει κολασμένα να
σε δει, να μάθει τα νέα σου, βρε.
Και μετά τι; Θα περάσεις ένα δίωρο για τα beaute σου, να δει τι χάνει το παιδί, θα βάλεις το
πιο σέξυ φόρεμά σου, ξέρεις, αυτό που σε αναδεικνύει χωρίς να κράζει «πάρε με»,
και θα πας.
Θα χασκογελάς με τ’ άνοστα αστεία
του. Και θα τον αγγίζεις απαλά στο χέρι όταν μιλάς. Θα τον αφήσεις να σε
καταγοητεύσει με τις βλακείες που θα λέει, απλά για να περάσει η ώρα. Και θα
πας μαζί του σπίτι, να σου δείξει τη νέα συλλογή των βινυλίων του, που ήξερε
πόσο σε ενδιαφέρει.
Αυτό είναι το «bestcasescenario», βέβαια,
γιατί μπορεί να είναι τόσο κάφρος που να προσπεράσει όλο τον
πρόλογο και να περάσει κατευθείαν στο κυρίως θέμα, δίνοντας στο «bootycall» ακριβώς την αξία που του
αναλογεί.
Ναι, ναι, είσαι το «bootycall» του κυρίου και καλά θα κάνεις να
το αποδεχτείς γιατί θα σε γλιτώσει από πολλές ώρες ψυχοθεραπείας με την κολλητή
σου.
Τρεις ώρες μετά θα κοιτάς το ταβάνι ή τα κορδόνια των παπουτσιών
που θα δένεις και θα αναρωτιέσαι αν άξιζε όλο αυτό. Εκείνος
θα έχει σηκωθεί να πλυθεί ή θα ελέγχει στο κινητό το «Facebook». Θα
μυρίζει ο χώρος ιδρώτα και το άρωμά του.
Πουτάνες ορμόνες! Δε σου επιτρέπουν να σκεφτείς
λογικά. Ανάγκες, φυσικά που πρέπει να τις ικανοποιούμε, αλλά εκ του αποτελέσματος,
τι γεύση αφήνει όλο αυτό; «Θα τα ξαναπούμε μωρό», θα τον ακούσεις να λέει,
κλείνοντάς σου το μάτι, ρίχνοντας εμμέσως τίτλους τέλους σ’ αυτή τη βραδιά.
Θ’ απογοητευτείς γιατί την
επόμενη μέρα δε θα επικοινωνήσει, παρ’ όλο που το ήξερες απ’ την αρχή.
Θα μαζέψεις τα κομμάτια σου, θα
εκλογικεύσεις την κατάσταση, θα επιβεβαιώσεις και τη συνείδησή σου, ότι δε σε
ρίχνει πιο χαμηλά όλο αυτό και θα προχωρήσεις. Μέχρι το επόμενο μήνυμα. Γιατί
θα υπάρξει και επόμενο μήνυμα. Μόνο που αυτή τη φορά θα είναι ξεκάθαρος στις
προθέσεις του.
Την ξέρουμε την ιστορία. Όλοι την
ξέρουμε. Είτε από δική μας εμπειρία, είτε από κάποιου φίλου ή γνωστού. Κι ενώ πάντα την κατακρίνουμε, όταν συμβεί
σε εμάς, θα πείσουμε τον εαυτό μας ότι το κάνουμε γιατί εμείς θέλουμε
κι όχι το ανάποδο.
Ασφαλώς, αν σε κάνει να κοιμάσαι
καλύτερα τα βράδια.
Συμβουλή δεν υπάρχει. Μη σου
τύχει!
Απλά, πριν πατήσεις το κουμπάκι
της απάντησης στο μήνυμα, σκέψου.
Γεμιστά ή μπριζόλα;
