Αγαπημένε μου φίλε,
Πάει πολύς καιρός που δε σε έχω δει. Xαθήκαμε. Τη θυμάμαι έντονα την τελευταία
φορά που συναντηθήκαμε.
«Τα λέμε».
Έτσι κλείσαμε την τελευταία συνομιλία μας. Δεν τα είπαμε
ποτέ έκτοτε. Δεν μου τηλεφωνείς πια, ούτε κ εγώ. Χωρίς λόγο, έτσι απλά.
Απομακρυνθήκαμε, όχι σκόπιμα,
τουλάχιστον απ᾽ τη δική μου πλευρά.
Διστάζω τώρα πια
να ψάξω να σε βρω. Δεν ξέρω αν πρέπει ν᾽ απολογηθώ. Δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκεσαι. Δε ρωτάω κοινούς φίλους
και γνωστούς για σένα.
Μπορεί να μη θέλεις να μου μιλήσεις. Μπορεί να είσαι
σοβαρότατα απασχολημένος για ν᾽ αφιερώσεις χρόνο στους δικούς μου
συναισθηματισμούς. Μπορεί να μη θέλεις φωνές απ᾽ το παρελθόν. Μπορεί η, μέχρι
στιγμής δομημένη, ζωή σου να μη χωράει κι άλλες παρεμβάσεις έξωθεν.
Ναι, ναι «έξωθεν» έτσι είμαστε ο ένας για τον άλλον πια.
Κάποτε δεν ήταν έτσι. Ήταν «έσωθεν».
Βλεπόμασταν καθημερινά, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Μου
έκανες αστεία κι εγώ σου έλυνα τις ασκήσεις στη γεωμετρία. Κάναμε μαζί κοπάνες
τις τελευταίες ώρες όταν βαριόμασταν, και πηγαίναμε για καφέ.
Εγώ κι εσύ στην πρώτη μας βόλτα -σινεμά στην πλατεία
Αμερικής- Άγχος να προλάβουμε το λεωφορείο, να γυρίσουμε εγκαίρως γιατί οι
γονείς ούρλιαζαν κι απειλούσαν.
Η ροκ ήταν η κοινή μας αγάπη, τα μαύρα ρούχα, τα μακριά
μαλλιά, τα πάρτι και τα φασώματα της μιας βραδιάς. Άρχισες το τσιγάρο και σε
έβριζα, τα έφτιαξα με τον φλώρο που δε γούσταρες παρτίδες μαζί του. Κλείστηκα
στο σπίτι για περισσότερο διάβασμα, άρχισες τη δουλειά το απόγευμα για να
τσοντάρεις στη σύνταξη των γέρων σου.
Όμως, ήμασταν εκεί
ο ένας για τον άλλον, το ξέραμε καλά.
Εσένα πήρα τηλέφωνο να έρθεις να με μαζέψεις λιώμα, όταν με χώρισε ο φλώρος. Ε, ναι, τώρα το
παραδέχομαι ότι αυτός με χώρισε.Τότε σου
είπα ψέματα για να μη του σπάσεις τα μούτρα. Μου είχες ορκιστεί ότι όποιος με
πληγώσει θα τον έκανες μπλε.
Σ’ εμένα ήρθες νυχτιάτικο να μου δηλώσεις την απόφασή σου
ότι φεύγεις απ’ το σπίτι. Έτσι, γιατί δεν πήγαινε άλλο στη μούχλα μιας μικροαστικής οικογενειακής μιζέριας. Ήθελες
φτερά να ανοίξεις και χάρηκα για σένα.
Μεγαλώναμε κι οι δύο μας. Αλλάζαμε παρέες και συνήθειες.
Δουλειά και σπουδές. Καθημερινή τριβή με υποχρεώσεις σε ρυθμούς πόλης που σε
τρέλαιναν. Δεν ήμασταν πια έφηβοι, ανέμελοι κι αυθόρμητοι. Κόψαμε τα μαλλιά
μας, σοβαρευτήκαμε. Εγώ πιο πολύ, εσύ πάντα ήσουν πιο αντισυμβατικός.
Μπήκαν στη ζωή μας σχέσεις όχι τόσο εφήμερες πια, μ᾽ απαιτήσεις
τελείως διαφορετικές απ᾽ αυτά τα εφηβικά που είχαμε συνηθίσει. Μπήκαν στη μέση
μικρότητες και συναισθήματα ενός ηλίθιου ανταγωνισμού.
Αρχίσαμε να διαφέρουμε κι ιδεολογικά. Δε θα ξεχάσω ποτέ
τον πρώτο μας καβγά μπροστά σε κόσμο για τα πολιτικά. Με είπες συντηρητικούρα
που αρχίζω να μυρίζω φορμόλη κι εγώ σε είπα ξεπεσμένο αναρχοκουμμούνι των
Εξαρχείων. Ακόμη γελάω με το ύφος σου.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη διαδρομή μας μέχρι το αεροδρόμιο
όταν έπρεπε να φύγω για μεταπτυχιακό. Εκκωφαντική ησυχία! Ήταν σαν να με
αποχαιρετούσες σιωπηλά.
Ίσως να γνωρίζαμε και οι δύο ότι ήρθε η αρχή του τέλους.
Ενός τέλους που δε δόθηκε ποτέ με τίτλους. Με ένα απλό «τα λέμε…» στο πρώτο μου
τηλεφώνημα ότι έφτασα καλά.
Τώρα το καταλαβαίνω ότι ήταν σκληρό για σένα να μην
είμαστε πια τόσο κοντά, που προτίμησες να μην το έχεις καθόλου. Η ζωή σου δεν
ήταν ποτέ ημίμετρα.
Δε σ᾽ αδικώ, να ξέρεις δε σε κατηγόρησα ποτέ. Ακόμη κι
αυτή η σιωπή των τόσων χρόνων, ξέρω ότι κρύβει συναίσθημα.
Μπορεί να χαθήκαμε, όμως, οι εμπειρίες μας δε χάνονται.
Ζήσαμε πλάι-πλάι τόσα πολλά που νιώθω τυχερή που βίωσα μια φιλία τόσο
ανιδιοτελή και τόσο γνήσια.
Δε με νοιάζει, λοιπόν, που χαθήκαμε γιατί έτσι έπρεπε να
γίνει. Τελικά το επιλέξαμε και οι δύο. Ούτε εγώ σε έψαξα.
Ίσως να έκλεισε ένας κύκλος μιας αγαπημένης σχέσης, ίσως
κι όχι. Η πορεία της ζωής μας θα μας το δείξει.
Θέλω, φίλε μου, να είσαι το ίδιο καλά όσο κι εγώ τώρα που
τα συναισθήματα μιας ολόκληρης εποχής μπήκαν σε τάξη.
Πάντα θα διεκδικείς ένα κομμάτι της ψυχής μου. Σ’ευχαριστώ!
