Τι με κοιτάς; Είμαι θύμα. Έχω φορέσει αυτό τον μανδύα τόσο
καιρό που έχει πλέον γίνει αναπόσπαστο στοιχείο του χαρακτήρα μου. Εγώ δε φταίω για τίποτα. Οι άλλοι φταίνε.
Γι’ αυτά που έκαναν κι αυτά που με ανάγκασαν να κάνω.
Οι
μνήμες μου έχουν κι αυτές στρεβλωθεί, θυμάμαι τα πράγματα, όχι όπως έγιναν,
αλλά όπως με βολεύουν. Έτσι φέρνω τα
πράγματα στα μέτρα μου και δεν έχω τίποτα να καταλογίσω στον εαυτό μου.
Μη με κοιτάς έτσι, είμαι καλά βολεμένος.
Μπορεί
να γκρινιάζω συνέχεια και να κατηγορώ τους άλλους, αλλά έτσι αποφεύγω να κάνω
αυτοκριτική. Αποφεύγω ν’ αναλάβω ευθύνη για τις δικές μου πράξεις. Μ’ αρέσει να
εθελοτυφλώ και να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου. Γεμίζω τους άλλους ενοχές
και θυμό με τη συμπεριφορά μου, αλλά το προτιμώ. Είναι λιγότερο οδυνηρό από το
να κοιτάξω πίσω και να δω πού έφταιξα και τι θα μπορούσα να έχω κάνει
διαφορετικά.
Είναι πιο εύκολο απ’ το ν’ αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου.
Είναι πιο ξεκούραστο απ’ το να δουλέψω το χαρακτήρα και τα ελαττώματά μου. Απλά αποποιούμαι της ευθύνης και
τελείωσα!
Γιατί προσπαθείς να μου πεις και να μου εξηγήσεις τα
πράγματα όπως είναι; Αν δω τώρα μετά από τόσα χρόνια την αλήθεια των πράξεων
μου, ξέρεις για πόσα έχω να θρηνήσω; Πονάει, άφησε με στην ησυχία μου. Δε θέλω
πια ν’ αλλάξω. Είναι αργά για μένα. Θα συνεχίσω να είμαι το θύμα μέχρι το
τέλος.
Παγιδευμένος μέσα στις επιταγές της κοινωνίας, πάντα να
κοιτάζω τι θα πει ο κόσμος, να κοιτάζω να ικανοποιώ τους άλλους κι όχι τον
εαυτό μου και μετά να γκρινιάζω. Φαύλος κύκλος, το ξέρω. Αλλά πλέον μόνο αυτό
ξέρω.
Πάρ’ το απόφαση, οτιδήποτε κι να μου πεις, θα πέσει στο
κενό. Δεν με πιάνουν οι συμβουλές. Θα
κάνω αυτό που εγώ νομίζω, κι ας είναι λάθος. Άλλωστε δε θα είναι δικό μου
λάθος. Μπορώ πάντα να τα φορτώσω στους άλλους. Έχω τον τρόπο μου να διαστρέφω
τα πράγματα.
Αυτό
είναι το ατού μου, να μετατρέπω την αδυναμία μου σε δύναμη. Με
τον τρόπο μου σε αναγκάζω να κάνεις πράγματα για μένα. Για να γλυτώσεις τη
μουρμούρα μου, για να σε αφήσω λίγο στην ησυχία σου. Πονάω, υποφέρω, σηκώνω τον
σταυρό που έφτιαξα για τον εαυτό μου και συνεχίζω.
Με κοιτάς σαν να με λυπάσαι. Εσύ δηλαδή τι κατάφερες;
Νομίζεις ότι είσαι καλύτερος; Κάθε μέρα να προσπαθείς να κάνεις κάτι καλύτερο.
Πάντα να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος. Πάντα να προσπαθείς να επανορθώσεις.
Κάθε μέρα ξανά απ’ την αρχή.
Αυτό
το παιχνίδι παίζω. Εγώ θύμα, εσύ θύτης. Σε στήνω στο δικαστήριο του μυαλού μου
και σε χρεώνω κάθε μέρα για τα στραβά της ζωής μου. Θύμα και κατήγορος. Όλη μου
την πίκρα και τη ματαίωση που ζω, τη στρέφω πάνω σου. Έχω γίνει ο ρόλος μου.
Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή μου, αλλά δεν έχει σημασία πια.
Σταμάτα να με κοιτάς σαν να ξέρεις τι παιχνίδι παίζω. Μου το χαλάς, με
ξεβολεύεις. Μη με κοιτάς, ούτε εγώ δεν
κοιτάω τον εαυτό μου. Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Ντρέπομαι. Κοίτα τον εαυτό σου, μαζί
είμαστε σ’ αυτό το παιχνίδι.
Τόσο καιρό παίζεις μαζί μου. Μη χαλάς το παιχνίδι!
