Απογευματάκι,
περπατάς χαλαρά με καφέ στο χέρι και χαζεύεις τις βιτρίνες. Κοντοστέκεσαι
μπροστά σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας γυναικείων ρούχων. Δίπλα ακριβώς είναι
φροντιστήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και κέντρο μελέτης πρωτοβάθμιας.
Μόλις έχουν
σχολάσει τα παιδιά και μιλούν και γελάνε. Αφηρημένα συνεχίζεις να σταμπάρεις τη
βιτρίνα. Ώσπου μια φράση από ένα κοριτσάκι σε αποσπά.
«Εντάξει Μαίρη μου βρες με στο Facebook».
Τα παιδιά
αποχαιρετίζονται και προχωράνε το καθένα κολλημένο στην οθόνη του κινητού του.
Ήταν δεν ήταν δώδεκα, δεκατριών ετών.
Κι εκεί
αρχίζει ο προβληματισμός. Τι συμβαίνει στη νέα γενιά; Ήμασταν εμείς έτσι στην
ηλικία τους; Καμία σχέση. Φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του κοριτσιού που
μόλις είδα, και κάνω σύγκριση με τον εαυτό μου στην ηλικία της. Βρε, εγώ δώδεκα
χρονών έπαιζα ακόμα με κούκλες! Για ποιο Facebook
να μιλήσουμε, που εμείς τότε δεν είχαμε ούτε ίντερνετ ούτε τίποτα.
Κι όμως, εμείς
τα παιδιά των 90s ζήσαμε τα
καλύτερα παιδικά χρόνια. Χαρήκαμε τη παιδικότητα μας στο φουλ! Τα παιδιά τώρα
πια μεγαλώνουν, καλώς ή κακώς, μες στη τεχνολογία.
Εμείς ούτε tablet είχαμε, ούτε i-phones, ούτε από δυο-τρεις
υπολογιστές και laptop στην οικογένειά μας. Παίζαμε όλη μέρα
και στο σχολείο αλλά και στις γειτονιές μας, γεμίζαμε λάσπες τα παπούτσια και τα
ρούχα μας, χαλούσαμε τα σπορτέξ μας, και το βράδυ κοιμόμασταν γεμάτοι όμορφες
εικόνες από μια μέρα με γέλια και παιχνίδια.
Όσον αφορά την
επαφή μας με την τεχνολογία τι να πρωτοπώ. Κάποιοι από εμάς, είμαι σίγουρη πως
προλάβαμε την ασπρόμαυρη τηλεόραση και είχαμε και παλιό τηλέφωνο με καντράν. Τʾ
ασύρματα κι η έγχρωμη τουλάχιστον στη δική μου οικογένεια ήρθαν κάπου στο 1997.
Αλλά είχαμε κι
εμείς το θρυλικό Game Boy! Ε, αρκετά αργότερα αποκτήσαμε το Playstation 1.
Τι είπατε;
Κινητό τηλέφωνο; Απέκτησαν οι γονείς μας κάποια στιγμή ή το παίρναμε κρυφά απʾ
τα μεγαλύτερα αδέρφια μας. Δε θα ξεχάσω το πρώτο κινητό που μπήκε στο σπίτι το
Panasonic GD92. Έπειτα, έκτη δημοτικού ή στο γυμνάσιο απέκτησαν και κάποιοι από
εμάς κινητό, τα old time classics NOKIA (θυμηθείτε το nokia 2210). Είχαμε τρελαθεί να παίζουμε
φιδάκι τότε!
Πάμε τώρα νʾ
αναφερθούμε λίγο στους τρόπους ψυχαγωγίας που είχαμε και στη μουσική που
ακούγαμε. Τα σημερινά παιδιά κυκλοφορούν με τʾ ακουστικά του κινητού ή του ipod. Συν ότι έχουν άμεση πρόσβαση σʾ
ό,τι τραγούδι θέλουν μέσω ίντερνετ.
Εμείς περιττό
να πω πως αγοράζαμε, ανταλλάσσαμε, δανειζόμασταν και γράφαμε, κασέτες. Αργότερα
εξελιχθήκαμε κι εμείς σαν teenagers και αποκτήσαμε Discman. Πάντως, για καλή μας τύχη, η
μουσική βιομηχανία ήταν πολύ στα πάνω της τη δεκαετία του 1990. Εμείς
διασκεδάζαμε στα παιδικά και στα σχολικά πάρτι μʾ αρκετά ελληνικά (βλ. Βίσση,
Βανδή, Μαντώ, Ευριδίκη) αλλά και με Christina Aguilera, Destiny’s Child, Ricky Martin,
και δε θα ξεχάσω φυσικά και το τραγούδι-χορογραφία που έχει στοιχειώσει την
παιδική μας ηλικία: Macarena!
Τι άλλο
κάναμε; Βλέπαμε παιδικά στη τηλεόραση (τα σαββατοκύριακα μόνο) όπως Πόκεμον και
Power Rangers, μαζεύαμε τάπες απʾ τα γαριδάκια και τις ανταλλάσσαμε με τα
παιδιά στο σχολείο, μαζεύαμε αυτοκόλλητα. Επίσης μεγαλώσαμε και με μεξικάνικα
σίριαλ όπως, Παολίνα, Εσμεράλδα, και φυσικά το Καρουζέλ που η ελληνική
τηλεόραση πρόβαλε σε καθημερινή βάση.
Όσον αφορά τις
εξόδους τα παιδιά εν έτη 2016 βγαίνουν από πολύ νωρίς σε καφετέριες και σε
κλαμπ. Εμείς κάναμε πάρτι γενεθλίων στο σπίτι μας και καλούσαμε όλους τους
φίλους μας κι η πιο grand έξοδος ήταν τα Goodies και MacDonald’s.
Οι καιροί, όμως,
έχουν αλλάξει και τα νέα παιδιά μεγαλώνουν με ταχύτερους ρυθμούς. Καλούνται να
προσαρμοστούν σʾ έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς και που έχει και μεγαλύτερες
απαιτήσεις.
Όσον αφορά τα
χρόνια του ʾ90, εκατό σελίδες να ήταν αυτό το άρθρο δε θα έφτανε να καλύψει τις
πληροφορίες για τα παιδικά μας χρόνια. Όμορφα χρόνια, ξέγνοιαστα. Θα μπορούσαμε
να πούμε βέβαια πως σε σχέση με τα σημερινά παιδιά στερηθήκαμε πολλά
περισσότερα ή ότι ήμασταν αρκετά πιο «πίσω». Ίσως να είναι κι έτσι.
Παρʾ όλα αυτά
τα παιδικά μας χρόνια αποτελούν τις καλύτερες αναμνήσεις. Τα δικά μας παιδιά,
δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν έτσι.
Δεν πειράζει!
Θα έχουν εμάς να τους διηγούμαστε μια άλλη εποχή και θα μας ακούν και θα γελάνε
ίσως. Όμως, θα ξέρουν πως για να τους μιλάμε για εκείνες τις χρυσές εποχές και
να λάμπουν τα μάτια μας, πάει να πει πως περάσαμε πολύ όμορφα κι αυτές οι
εμπειρίες μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.
