Τι σου είναι τα χρόνια; Φεύγουν σαν νερό, όπως λένε…
Κι ενώ νιώθεις ίδιος, δεν είσαι. Πάντα κάτι αλλάζει, ωριμάζει, σαπίζει, γεννιέται και πεθαίνει.
Είναι τόσο σταδιακή η αλλαγή που δεν την παίρνεις είδηση, μέχρι ένα πρωί να κοιτάξεις στον καθρέπτη και να πεις “που πήγε το άτομο που ήμουν”;
Δε θα μιλήσω για το πώς μπορούμε να χάσουμε τους εαυτούς μας. Αλλά για το πώς τους βρίσκουμε. Απλά όχι όπως ήταν, αλλά νέους και βελτιωμένους.
Είναι βλέπεις οι “κρίσεις” που μας πιάνουν ανά τα χρόνια. Σαν ξυπνητήρια. Μας αναγκάζουν να παρατηρούμε το πώς μεταλλάχθηκε η ζωή μας σε σχέση με την τελευταία φορά που “χτύπησε” το “ξυπνητήρι”. Κι ενώ λέμε πως γεράσαμε, χάσαμε τη σπίθα μας και τρίζουν τα κόκαλά μας γιατί γινόμαστε πιο τραγανοί με τα χρόνια, στην πραγματικότητα είμαστε αυτοί που ήμασταν πάντα. Απλά πιο ήρεμοι, πιο σίγουροι, πιο ανεξάρτητοι, γενικά πιο κάτι…
Δεν έχουμε χάσει την ανεμελιά, απλά έχουμε μάθει να την κοντρολάρουμε και να την αφήνουμε να κάνει εξορμήσεις, όποτε το σηκώνουν οι περιστάσεις. Ε, εντάξει αν είστε λίγο τρελιάρηδες όπως εγώ, κάνει εξορμήσεις λίγο πιο συχνά. Είναι κάποια πράγματα που έρχονται με την ηλικία πιστεύω. Αλλά η ουσία σου, το είναι σου, δεν χάνονται. Δεν αλλάζουμε, απλά βελτιωνόμαστε.
Εγώ για παράδειγμα είμαι τρομερά πολυλογού. Όσοι με ξέρουν, χαλαρά έχουν πεθάνει στο γέλιο. Εξακολουθώ να είμαι πολυλογού, απλά σε αντίθεση με πριν μια δεκαετία, δεν είμαι πολυλογού παντού. Έτσι νομίζω τουλάχιστον…
Πεισματάρα ήμουν πάντα, αυτό δεν βελτιώνεται με τίποτα. Ταυρίνα είμαι εξάλλου (αν ο κολλητός μου το διαβάζει, ναι για χάρη σου το έγραψα αυτό)!
Στο θέμα μας όμως (πολυλογού που λέγαμε). Υπάρχει κι η αρνητική πλευρά αυτής της αλλαγής. Όταν οι άλλοι την χρησιμοποιούν για να καμουφλάρουν τον κακό τους χαρακτήρα. Για να μπορούν να ξεγελάσουν τον κόσμο πιο εύκολα για το ποιοι είναι. Το έχω δει από πρώτο χέρι, όπως κι όλοι μας φαντάζομαι κάποια στιγμή στη ζωή μας, μπορεί και πάνω από μία.
Όπως είπα, η ουσία μας δεν αλλάζει. Απλά βελτιώνεται. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι στοιχεία του χαρακτήρα σου, να τα κοντρολάρεις. Σε αντίθεση με παλιότερα, σταματάς να καλοσκεφτείς τι πας να πεις ή να κάνεις. Γιατί αν θυμάσαι, πιο παλιά πήγαινες κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Μη φοβάσαι, δεν χάλασες. Ούτε reset έκανες, ούτε κάποιος σου έκανε επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Απλά μεγάλωσες λίγο. Η διαφορά; Πριν πάρει κάποιον ο Χάρος, θα σκεφτείς λίγο τι σε παίρνει να κάνεις βάσει του Ποινικού Κώδικα.
Το πιο σημαντικό είναι όταν θα “χτυπάνε” τα “ξυπνητήρια” και κοιτάζεις την νέα έκδοση του εαυτού σου στον καθρέπτη, να σου αρέσεις. Να λες πού πήγε αυτό που ήμουν, αλλά να ξέρεις ότι αυτό που είσαι τώρα είναι ένα τσακ καλύτερο από πριν.
Ν’ αγαπάς το παρελθόν και το παρόν σου για ν’ αγαπήσεις και το μέλλον σου. Ακόμα και τις “επιπολαιότητες της νιότης” να μην τις μετανιώσεις ποτέ. Ποιος ξέρει πού θα ήσουν τώρα και ποιος θα ήσουν τώρα χωρίς αυτές; Όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Νομίζουμε ότι χανόμαστε μεγαλώνοντας, αλλά στην πραγματικότητα, μας ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο. Κάθε στάδιο της ζωής που διανύουμε, είναι μία εξερεύνηση. Σκεφτείτε το λίγο. Απ’ τα πρώτα μας βήματα, στην πρώτη μέρα του σχολείου, στην έναρξη της ενήλικης ζωής μας, την αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο κλπ. Όλα είναι ένα στάδιο εξερεύνησης στο οποίο είμαστε ο ίδιος άνθρωπος απλά ανακαλύπτουμε πτυχές και δυνάμεις μας που ούτε ξέραμε ότι έχουμε.
Μη σκάτε, λοιπόν! Προχωρήστε, εξερευνήστε, σκάψτε κι άλλο μέσα σας. Συνεχίστε να είστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.
Κι όταν κάποια στιγμή χτυπήσει το τελευταίο “ξυπνητήρι” κι έρθετε αντιμέτωποι με την τελευταία σας εκδοχή κι όλες τις προηγούμενες να στέκονται από πίσω… Να τις αγκαλιάσατε και να πείτε: “Ήμασταν και γαμώ! Ευχαριστώ! Εις το επανιδείν!”