Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και εσύ,
γεννιέσαι με όλα όσα χρειάζεσαι για να ζήσεις.
Ήξερες από μικρός να χορεύεις, να
γελάς με την ψυχή σου, νʾ αγαπάς και να συμπάσχεις. Αγκάλιαζες όποιον
πονούσε και παρόλο που δεν ήξερες τι να του πεις ως μικρό παιδάκι, έβαζες τα
χεράκια σου επάνω του και περνούσες μέσα του τόσο νοιάξιμο και αγάπη, που
αμέσως τον έκανες καλά.
Αναρωτήθηκες τι σε έκανε να αλλάξεις;
Αναρωτήθηκες γιατί το άγγιγμά σου έχασε την δύναμη του; Γιατί η αγάπη δεν πλημμυρίζει πια την καρδιά
σου;
Αναρωτήθηκες γιατί δε σε
νιώθει ο άλλος, όταν τον ακουμπάς;
Θα σου πω εγώ.
Γιατί το «εγώ» σου, πήρε όλη σου την προσοχή
και σταμάτησες να ζεις. Όταν σταματάς να ζεις, η ικανότητα σου για ζωή
λιγοστεύει και αρχίζεις να έχεις φόβους και πάθη και να απομακρύνεσαι από την
ολότητα σου.
Αρχίζεις να φοβάσαι το
θάνατο!
Εκείνο που χρειάζεται να κάνεις,
είναι να κατανοήσεις πως ο θάνατος, είναι η κινητήριος δύναμη, που θα
σε οδηγήσει να αναζητήσεις σε βάθος το νόημα της ύπαρξης σου.
Πάψε να αμύνεσαι και άφησέ τον, να σε
κατακλύσει. Μη σταματάς το νου σου. Δες το σώμα σου να
τρέμει και αφέσου στο συναίσθημα αυτό ολοκληρωτικά, μπαίνοντας ως
παρατηρητής μέσα στα άδυτα της ψυχής σου και βρίσκοντας την απάντηση που ζητάς.
Μόνο όταν μπορέσεις να αφεθείς θα μπορέσεις
να ξεπεράσεις τον φόβο.
Κάνε τον σύμμαχό σου, επίτρεψε του να
εκδηλωθεί και πάρε την πληροφορία που έχει να σου δώσει.
Όσο και αν τρέμει το σώμα, όσο και αν ο νους
τρέχει στα πέρατα του φόβου, όσο και αν το φοβισμένο σου κομμάτι καταρρέει,
αφέσου.
Και από αυτό το άφημα, θα δεις εκεί
πολύ βαθιά στην ύπαρξή σου, πως ένα κομμάτι σου δε φοβάται, δεν παθαίνει τίποτα
και παραμένει ανεπηρέαστο. Είναι η ψυχή σου.
Τότε αυτά τα δυο σου κομμάτια, θα
έρθουν σε ισορροπία και θα πετύχεις την ολοκλήρωση για την
οποία είσαι φτιαγμένος.
Τότε θα μάθεις να χρησιμοποιείς το φοβισμένο
σου κομμάτι για την εξέλιξή σου, για να έρχεσαι όλο και πιο κοντά με την ψυχή
σου και το όλον για το οποίο έχεις προοριστεί και εσύ και όλοι μας.
Είναι κομμάτι της ζωής μας ο φόβος, είναι
κομμάτι της ζωής μας και ο θάνατος όπως είναι κομμάτι της ζωής μας και η
γέννηση, η άφιξη στη ζωή.
Η ζωή και ο θάνατος έχουν την ίδια πόρτα. Από τη μια της
πλευρά γεννιόμαστε με τους ίδιους φόβους τους οποίους κανένας δεν
θυμάται. Το τραύμα της γέννησης το κουβαλάει μια ζωή.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο θάνατος.
Δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να μην πεθάνει από την στιγμή
που γεννήθηκε. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να σου δείχνει τη φυσική ροή των
πραγμάτων. Όμως η άγνοια και μόνο είναι εκείνη που δημιουργεί το φόβο. Με τον
ίδιο τρόπο που φοβόμασταν τη γέννηση, φοβόμαστε και το θάνατο.
Όταν πέρασες το σοκ βγαίνοντας από την
κοιλιά της μητέρας σου έπειτα από εννέα μήνες, τον ίδιο φόβο
ένιωθες. Τον ίδιο φόβο που έχεις και για τον θάνατο, αγνοώντας την
απελευθέρωση ψυχής που σου χαρίζει. Γιατί εκεί δεν υπάρχει γήρας, δεν υπάρχουν
περιορισμοί, πρέπει και μη.
Υπάρχει μόνο ελευθερία ψυχής! Υπάρχει μόνο
ένα μεγαλείο ανάτασης και ελευθερίας!
Είμαστε ενέργεια και καμίας μορφής ενέργεια
δε χάνεται, δεν καταστρέφεται και δεν παύει να υπάρχει. Δημιουργείται απλώς,
σβήνει και ξανά δημιουργείται από την αρχή, αλλάζοντας
μορφή.
Το μόνο που υπάρχει ως θάνατος, είναι ο
θάνατος του σώματος επειδή ακριβώς είναι φθαρτό σε αντίθεση με την ψυχή η οποία
είναι άφθαρτη και η εξαφάνιση του «εγώ».
Αυτά εξαφανίζονται, το φθαρτό σώμα, οι ανησυχίες και τα
άγχη σου.
Αυτά πεθαίνουν, απαλλάσσοντας σε, από την
υλική σου πλευρά και απελευθερώνοντας και συντονίζοντας την ψυχή και το
πνεύμα σου, με το όλον από το οποίο είσαι φτιαγμένος, με την
αρχέγονη ενότητα της ύπαρξης σου.
Το σώμα σου εξαφανίζεται μέσα στη γη, η
αναπνοή σου χάνεται στον αέρα, η
φωτιά σου επιστρέφει και πάλι στον ήλιο, το νερό σου τους ωκεανούς και ο εσωτερικός σου
ουρανός, συναντιέται με τον εξωτερικό ουρανό.
Αυτός είναι ο θάνατος, λοιπόν,
και πώς μπορεί κάποιος να τον φοβάται τελικά; Ποιος
είναι εκείνος που φοβάται την
ολοκλήρωση και την ελευθερία της ψυχής του;
Εκείνος που δε ζει, εκείνος που
δεν αποδέχεται ολοκληρωτικά τον εαυτό του όπως είναι και γιʾ αυτό που είναι.
Εκείνος που απλώς υπάρχει.
Χρειάζεται να αποδεχτείς ολοκληρωτικά τον εαυτό σου, γιʾ αυτό που είναι και
μπορεί και τότε θα δεις τον
φόβο να εξαφανίζεται.
Με αυτή σου την αποδοχή, θα έχεις
στην ουσία αποκηρύξει τον εγωισμό σου και τότε πια δε θα απομένει
τίποτα για το θάνατο. Δεν μπορεί να σου πάρει ούτε τα σπίτια
ούτε τα λεφτά σου.
Το μόνο που μπορεί να σου πάρει είναι
την ταυτότητά σου, την ιδέα σου πως υπάρχεις ως ξεχωριστό πλάσμα.
Εάν ο ίδιος δεν προσκολληθείς σε αυτό το
«εγώ» δεν απομένει τίποτα για κείνον. Τότε πλέον, θα μπορείς να κατακτήσεις τη ζωή στην
πραγματική αφθονία της.
Χρειάζεται να δεις τον θάνατο ως ένα
κίνητρο να κινητοποιηθείς και να αξιοποιήσεις τον χρόνο, ως εξέλιξη για
την συνειδητότητά σου.
Χρειάζεται να μάθεις να βλέπεις καθαρά με την
ψυχή και όχι επιφανειακά και υλικά.
Να μάθεις να μην αφήνεις τη ζωή σου να
περνάει, ζώντας διαρκώς μέσα σε ένα ατέρμονο κυνήγι υλικών αγαθών που το μόνο
που φέρνουν είναι δυστυχία, άγχος και πλήξη. Δε θα μπορέσεις να πάρεις τίποτα από αυτά
μαζί σου.
Εκείνο που θα πάρεις μαζί σου, είναι μόνο η
ψυχή σου και γιʾ αυτήν θα έπρεπε να δουλεύεις. Για την ψυχική ανάταση και
αγαλλίαση που βαθιά, επιθυμούμε όλοι.
Οφείλεις να ζεις τη ζωή για να απολαύσεις
έναν καλό θάνατο. Για να μπορέσεις να δεις το φως που
έρχεται όταν το σώμα και η ψυχή ξεχωρίζει και να έχεις ανοιχτά τα
αυτιά σου να ακούσεις το μαγευτικό τραγούδι της ψυχής σου που ελεύθερη πλέον θα
τραγουδά στο άπειρο σύμπαν.
Εύχομαι, το δικό σου τέλος, να μην έρθει παρά
μονάχα όταν έχεις ολοκληρώσει και απολαύσει με όλο σου το είναι, το ταξίδι σου
σ’ αυτόν τον κόσμο.
Όταν έχεις προλάβει να ρισκάρεις, να κινδυνέψεις, να ερωτευθείς με πάθος, να γελάσεις δυνατά και με την ψυχή σου, να ταξιδέψεις, να γεμίσεις τον κόσμο
σου με ανθρώπους που σε αγαπούν και
σε αποδέχονται γιʾ αυτό που είσαι.
Και να θυμάσαι… Να ευχαριστείς για το κάθε πρωινό που σε
βρίσκει όρθιο, να εκτιμάς τον χρόνο σου, μην χαρίζοντας τον σε τρύπιους
ανθρώπους και αγκαλιές, να ελέγχεις που χαρίζεις τα «σʾ αγαπώ» σου, να εκτιμάς
κάθε στιγμή και λεπτό γιατί είναι πολύτιμη. Να μη φοβάσαι να βουτάς στα
σκοτάδια σου, να μην λυγίζεις όταν δεν αντέχεις άλλο και να προχωράς όσο και αν
ματώνουν τα πόδια σου, μέχρι να βρεις το φως μέσα σου.
Κι εκεί που όλα σου φαίνονται στραβά, εκεί
που νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο και θέλεις να τα παρατήσεις, να θυμάσαι ότι
αντέχεις άλλο τόσο κι ακόμα περισσότερο.
Κρύβεις
μέσα σου δύναμη που ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις πως κατέχεις…
Πάρε τον φόβο σου από το
χέρι, λοιπόν, και ξεκίνα από σήμερα το
ταξίδι σου σε αυτή τη ζωή.
Είτε είσαι είκοσι, είτε εβδομήντα
η ψυχή μέσα σου είναι πάντα νέα και υπάρχει
πέρα από τον χρόνο και τον χώρο. Αν βλέπεις τα
χρόνια αντί για τη ζωή, είναι γιατί δεν αγγίζεις με όλες σου τις
αισθήσεις, αλλιώς δεν θα σε απασχολούσε η νιότη.
Πρόσεξε σε παρακαλώ, μην ξεχάσεις
να ζήσεις πριν χαθείς!
