Με αφορμή τη βαρεμάρα μου, είπα
μετά από καιρό νʾ ανοίξω την τηλεόραση και να χαζέψω τι νέο υπάρχει. Ένα από τα
πράγματα που με παραξένεψε, ήταν το πόσο ίδιες και τυποποιημένες μου φάνηκαν οι
παρουσιάστριες διάφορων εκπομπών.
Έχετε παρατηρήσει το πόσο ίδια
μοιάζουν τα πρόσωπα των γυναικών στην τηλεόραση; Κάνεις zapping κι από το πρωί μέχρι το βράδυ,
νομίζεις πως βλέπεις την ίδια γυναίκα με διαφορετικά ρούχα. Έχετε άραγε
αναλογιστεί γιατί συμβαίνει αυτό;
Με την πάροδο του χρόνου, έχουν
εφευρεθεί διάφορα «μέσα», ας πούμε, για να καλύψουν προβλήματα που
δημιουργούνται στην εξωτερική μας εμφάνιση. Για παράδειγμα, οι τρέσες, οι
περούκες, τα ποστίς και γενικότερα τα συνθετικά μαλλιά, είχαν ως λόγο
δημιουργίας τους την κάλυψη αναγκών σε άρρωστους ανθρώπους που χάνουν τα μαλλιά
τους.
Να, όμως, που κατέληξαν να
χρησιμοποιούνται για ηλίθιους λόγους, για να δείχνει πιο μακρύ το μαλλί της
εκάστοτε γκόμενας που το ʾχει κάψει από τη βαφή και βαριέται να περιμένει να
μακρύνει με φυσικό τρόπο.
Φτάσαμε σε σημείο νʾ ανοίγουμε
την τηλεόραση ή ακόμα και να κυκλοφορούμε στο δρόμο και να βλέπουμε
τυποποιημένες κούκλες με μακρύ, ίσιο, ξανθό μαλλί, λες και βγήκαν από κάποιο
εργοστάσιο παιχνιδιών.
Ύστερα, δημιουργήθηκε το μόνιμο
μακιγιάζ-τατουάζ φρυδιών με σκοπό να βοηθήσει τα άτομα που έχουν χάσει τα δικά
τους είτε από τριχόπτωση, είτε από καρκίνο, είτε από οποιαδήποτε αδυναμία κι
έρχεται η κάθε βαρεμένη κομπλεξική γκόμενα που βαριέται να περιποιηθεί τον εαυτό
της να κοτσάρει ένα φρυδο-tattoo και να
είναι σαν τη Barbie-αεροσυνοδό, τη Barbie-γοργόνα και τη Barbie-αστροναύτη μαζί.
Συνεχίζεις να παρατηρείς την
παρουσιάστρια απʾ την κορφή ως τα νύχια μήπως και βρεις κάτι φυσικό. Πάνω που
πάει να σκάσει χαμόγελο και περιμένεις να φανούν οι ρυτίδες του γέλιου και τα
ζυγωματικά προκειμένου να καταλάβεις πως είναι άνθρωπος κι όχι μηχάνημα,
απογοητεύεσαι ξανά.
Αντικρίζεις ένα πρόσωπο
στοκαρισμένο από τα πολλά προϊόντα μακιγιάζ, που κάνει την άλλη να μοιάζει
ανέκφραστη, πορσελάνινη, λες κι είναι κούκλα.
Χαμογελάει και τρομάζεις από το
πόσο αψεγάδιαστη είναι η οδοντοστοιχία της. Και τρομάζεις γιατί αντιλαμβάνεσαι
πως όλες οι «περσόνες», ξαφνικά απέκτησαν το ίδιο υπέροχο χαμόγελο, με τα
κατάλευκα και ολόισια δόντια λες και φοράνε κάποια μασέλα ή το χαμόγελό τους
είναι κάποιο μοντέλο που προέρχεται από το ίδιο εργοστάσιο παραγωγής.
Δε σχηματίζονται οι ρυτίδες του
χαμόγελου, ούτε τα λακκάκια, ούτε τίποτα κι είναι νʾ απορείς που προσπαθούν
τόσο απεγνωσμένα νʾ απαρνηθούν τη διαφορετικότητά τους.
Για να μη μιλήσουμε για τις
πλαστικές επεμβάσεις που κάνουν για να φτιάξουν γαλλική μυτούλα, να τραβήξουν
το μέτωπο, να τσιτώσουν το δερματάκι μη τυχόν και φανούν λίγο ανθρώπινοι.
Ψεύτικα μαλλιά, πλαστικά νύχια,
ξύλινο χαμόγελο, παστωμένο πρόσωπο και κορμί λαμπάδα. Αυτή είναι η ομορφιά του
σήμερα. Αυτά είναι τα πρότυπα που προβάλλονται. Μια τυποποιημένη, ψεύτικη, κίβδηλη
εικόνα που μόλις αφαιρέσεις οτιδήποτε «extra» έχουν πάνω τους, μένουν κενοί,
άδειοι. Καταλήξαμε ν’ αφαιρούμε την ομορφιά μας, την «ουσία» μας μ’ ένα
μαντηλάκι.
Μάθαμε να χορταίνουμε τα μάτια
μας και ποτέ την ψυχή μας. Μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε με τη νοοτροπία του
«θεαθήναι», του φαίνεσθαι. Ψάχνουμε να βρούμε πώς θα καλύψουμε τη σαπίλα μέσα
μας φορώντας κουστούμια, ρίχνοντας αρώματα στα σκατά.
Αυτό που δε μάθαμε ακόμα, όμως,
είναι πως το ακριβότερο κι ομορφότερο άρωμα είναι εκείνο που πηγάζει από μέσα
μας και πως όσο πιο όμορφος είσαι εσωτερικά, τόσο περισσότερο θα λάμπεις
εξωτερικά.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει
να περιποιούμαστε τον εαυτό μας προφανώς, αλλά να υπάρχει ένα μέτρο. Ναι, να
φροντίσεις την επιδερμίδα σου, να βαφτείς, να βάψεις τα μαλλιά σου, να
προσέχεις το χαμόγελό σου, κανείς δεν είπε όχι. Υπάρχει όμως μια σημαντική
διαφορά ανάμεσα στο «φροντίζω τον εαυτό μου αλλά διατηρώ τη διαφορετικότητά
μου» και στο «γίνομαι ένα με τη μάζα κι αφού η κοινωνία αυτό προβάλει θα γίνω
μια πλαστική, εργοστασιακή κούκλα».
Η ομορφιά είναι όλα εκείνα τα
μικρά πραγματάκια που σε κάνουν να ξεχωρίζεις, να είσαι μοναδικός. Είναι η
σχισμή ανάμεσα στα δόντια σου που πασχίζεις να καλύψεις, είναι η ελιά στο
μάγουλο που κάνεις εγχείρηση για να την αφαιρέσεις, είναι οι πανέμορφες φυσικές
μπούκλες σου που ισιώνεις κάθε μέρα και καις το μαλλί σου.
Ομορφιά είναι οι φακίδες σου που
θέλησες να βγάλεις γιατί σε κορόιδευαν, είναι οι εκφράσεις και οι γκριμάτσες
σου. Είναι όλα εκείνα για τα οποία ντρέπεσαι κι όμως σε καθιστούν ξεχωριστό.
Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε
απεγνωσμένα να χάσουμε τη μοναδικότητά μας. Ας μην κολλάμε σε ηλίθια πρότυπα.
Ας προσπαθούμε να είμαστε όμορφοι χωρίς να θέλουμε να μετατρέψουμε τον κόσμο
στο κουκλόσπιτο της Barbie και του Ken.
Ας είμαστε αληθινοί.
