Ξεκίνησα
αυτό το άρθρο με σκοπό να γράψω για τα
αδέσποτα ζωάκια και τα βίντεο που βλέπω
να κυκλοφορούν τελευταία και με σοκάρουν.
Είχα σκοπό να περιγράψω το πόσο θυμό
και πόση λύπη ταυτόχρονα μου προκαλούν.
Λύπη, μεν, για τα ζωάκια που
κακοποιούνται-βασανίζονται-πεθαίνουν,
θυμό, δε, για εκείνους που τα βάζουν στις
διαδικασίες αυτές.
Αποφάσισα
ωστόσο να παρατηρήσω αυτό το αρνητικό
μου συναίσθημα και να το μετατρέψω σε
κάτι χρήσιμο. Ποιο είναι αυτό; Η
συνειδητοποίηση. Η συνειδητοπόίηση πως
αν εγώ αρχίσω να βρίζω-χτυπάω-τιμωρώ
τον εκάστοτε ψυχολογικά διαταραγμένο
άνθρωπο (διότι περί ψυχολογικής διαταραχής
πρόκειται) που βασανίζει τα ζωάκια, το
μόνο που θα καταφέρω είναι να αναπαράξω
την ήδη υπάρχουσα βία. Θα απαντήσω δηλαδή
στο αποτέλεσμα με το ίδιο του το αίτιο.
Και πότε μία τέτοια προσέγγιση βοήθησε
στην επίλυση κάποιου προβλήματος; Ποτέ
θα έλεγα.
Έχετε
παρατηρήσει τα σχόλια που βρίσκονται
κάτω από αυτά τα βίντεο που περιγράφω;
«Που να πεθάνεις μπάσταρδε», «Να σου
καεί το σπίτι», «Να πάθει καρκίνο όλη
σου η οικογένεια»,«Κακό ψόφο να χεις»
κι άλλες τέτοιες παρόμοιες, πολύ όμορφες
ευχούλες. Διότι, είναι γνωστό πως αν
βρίσεις, διαολοστείλεις και καταραστείς
τον εκάστοτε «δολοφόνο», θα του αλλάξεις
τη συμπεριφορά.
Διότι,
αγαπητέ φιλόζωε, εσύ νιώθεις την υπεροχή
έναντι του καθάρματος, εσύ είσαι ο σωστός
που αγαπάς τα ζώα αλλά ξέρεις μονάχα να
χρησιμοποιείς υβριστικά σχόλια πίσω
από μία οθόνη, μα βαριέσαι να σηκώσεις
τον κώλο σου και να βοηθήσεις ένα
αδέσποτο.
Διότι,
είσαι ο ίδιος ανθρωπάκος που θα δει ένα
λαβωμένο ζώο στη μέση του δρόμου κι αντί
να το βοηθήσει,θα βγάλει το κινητό του
ν’ απαθανατίσει το αποτρόπαιο συμβάν,
να το μοιραστεί με τους διαδικτυακούς
φίλους του, να πάρει τα εύσημα του ήρωα
και να δείξει πόσο κακός είναι ο κόσμος
εκεί έξω, μα μετά θα φύγει. Θα παρατήσει
το άμοιρο ζωντανό στην τύχη του,
αδιαφορώντας για το αν θα ζήσει, αφού
«έκανε αυτό που μπορούσε» ως σωστός
φιλόζωος.
Είσαι
εκείνος που θα πωρωθεί με κάθε είδος
φανατισμού, που θα εναντιωθεί σε κάθε
ρατσιστικό σχόλιο κατηγορώντας μονάχα
τους άλλους και παίρνοντας θέση στην
αντίθετη πλευρά.
Έχεις
αναλογιστεί, άραγε, πως γίνεσαι χειρότερος
από εκείνους που μισείς; Έχεις καταλάβει
ότι προσπαθώντας ν’ αντιταχθείς στον
ρατσισμό, την εγκληματικότητα, τη βία
και γενικότερα στα φαινόμενα κοινωνικής
παθογένειας, έχεις καταντήσει να
φανατίζεσαι περισσότερο από τους ήδη
φανατισμένους; Υιοθετώντας τέτοια
συμπεριφορά, διαιωνίζεις το πρόβλημα,
δεν το εξωραΐζεις.
Δε
θα κάνω πως δεν καταλαβαίνω, γιατί σε
θέματα ρατσισμού ή κακοποίησης ζώων με
βρίσκεις υπερβολικά ευαίσθητη. Δε θα
σου πω πως εγώ δεν έβρισα ποτέ κανέναν,
πως δεν ευχήθηκα να του συμβεί κάτι κακό
όταν είδα να κλωτσάει έναν σκύλο για
παράδειγμα, άνευ λόγου και αιτίας. Όχι,
δε χρειάζεται να κρυφτώ. Απλά κατάλαβα
πως με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν
καταφέρνω κάτι, όχι μόνο γεμίζω θυμό
και οργή, αλλά καταλήγω να γίνομαι ένα
με αυτό που απεχθάνομαι. Με την ακρότητα.
Γίνομαι ένα φανατισμένο
ον, πρόθυμο να κατασπαράξει τους φασίστες,
δολοφόνους, ηλίθιους και ανεγκέφαλους
πολίτες που θέλουν να «καθαρίσουν» τη
χώρα μας σκοτώνοντας τα αδέσποτα,
διώχνοντας τους πρόσφυγες και λειτουργώντας
με αυτή την-κατ’ εμε- ηλίθια λογική.
Αυτό
που βλέπω είναι πως υπάρχει ένα δίπολο
κι αντί να προσπαθήσουμε να βρούμε μία
ισορροπία και να μάθουμε να το
διαχειριζόμαστε ζώντας μέσα σε αυτό,
το τροφοδοτούμε συνεχώς. Έτσι, δίνοντας
του τροφή, αυτό γεννά συνεχώς νέους
τρόπους και μέσα φανατισμού. Σκοπός
του; Μα φυσικά να διαλύσει την κοινωνία.
Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να
πετύχει αυτό; Μα φυσικά να χωρίσει το
πλήθος σε δύο μέτωπα και να το βάλει να
φαγωθεί αναμεταξύ του.
Η
μεν πλευρά θα υποστηρίζει το, ας
αποκαλέσουμε, «σωστό» και η δε, το
«λάθος». Καμία σημασία δεν έχει ποια
πλευρά υποστηρίζει τι, αφού και οι δύο
στην προσπάθειά τους ν’ αναδείξουν την
ισχύ τους, φανατίζονται. Φανατιζόμενοι
πλέον, γίνονται ένα και το αυτό. Κι ίσως
εκείνοι που προσπαθούν να επιδείξουν
το σωστό, γίνονται χειρότεροι στην
προσπάθειά τους να εξωστρακίσουν το
«λάθος».
Όταν
εσύ λοιπόν λες «θα δείρω όποιον Χρυσαυγίτη
δω μπροστά μου γιατί είναι σκατόψυχος
και μπλα μπλα μπλα», καταλήγεις ν’
ασπάζεσαι τη θεωρία του ρατσισμού και
να τη χρησιμοποιείς. Μπορεί ο σκοπός
σου να μην είναι κακός, αλλά για σκέψου.
Ο Χρυσαυγίτης θέλει να δείρει τον
Πακιστανό γιατί θεωρεί πως του λερώνει
τη χώρα. Εσύ θέλεις να δείρεις τον
Χρυσαυγίτη γιατί σου μολύνει την
κοινωνία. Ποια η διαφορά σας ακριβώς;
Μην
νομίζεις πως εγώ μπορώ να το ενστερνιστώ
πλήρως όλο αυτό. Η συνειδητοποίηση
κάποιων πραγμάτων δεν είναι πάντα και
η πιο εύκολη υπόθεση. Μην νομίζεις πως
επειδή το βλέπω, το αναγνωρίζω και το
καταλαβαίνω, σημαίνει πως μπορώ και να
το δεχτώ.
Νιώθω
σαν κάποιος να προσπαθεί να ενώσει μ’
ένα καλώδιο την καρδιά και το μυαλό μου
για να λειτουργούν, να σκέφτονται και
να αποφασίζουν μαζί μα την ώρα που πάει
να γίνει η επαφή, χάνεται το σήμα. Εκεί
που τα δεδομένα μεταφέρονται από το ένα
μέλος στο άλλο, πέφτει ο γενικός και
χάνω τη μπάλα.
Η
φυσική μας αντίδραση πάντα σε κάτι που
μας μοιάζει ξένο, είναι η άρνηση. Έτσι
κι εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ
ότι προσπαθώντας να γίνω καλύτερος
άνθρωπος και θέλοντας να βοηθήσω στην
επίλυση προβλημάτων, καταλήγω μονάχα
να τα αναπαράγω. Το θέμα είναι ο τρόπος
που κάνεις κάτι όμως.
Πάντα
υπάρχει λύση για το πρόβλημα, σκοπός
είναι να καταλάβουμε πως η λύση δεν
είναι να απαντάμε με το ίδιο το αίτιο
του φαινομένου.
Ας
σταματήσουμε να φανατιζόμαστε μπας και
δούμε κάποτε άσπρη μέρα!
