Όλοι έχουμε δικαίωμα στο οξυγόνο

Χειμώνας. Δευτέρα απόγευμα. Είχες κανονίσει να πας για καφέ
με την κοπέλα σου κι ένα φιλικό ζευγάρι. Έβρεχε και δεν υπήρχαν και πολλές
επιλογές. Στην περιοχή σου υπήρχαν 2 μαγαζιά που είχαν και εσωτερικό
ικανοποιητικό χώρο να καθίσει κόσμος, χωρίς να έχουν τραπέζια έχοντας κάνει
κατάληψη σε πεζοδρόμια, πλατείες ή ακόμα και σε πυλωτές πολυκατοικιών.

Συναντιέσαι
στην πλατεία με το φιλικό ζευγάρι κι έχουν φέρει μαζί και το μωρό τους, ενός
έτους. Το πράγμα δυσκολεύει. Ξέρεις γιατί, απλά οι άλλοι δεν το ξέρουν. Θα το
μάθουν σύντομα.

Μπαίνετε στο πρώτο μαγαζί. Με το που ανοίγει η πόρτα σου
σκάει ένα ντουμάνι στα μούτρα που θα ζήλευε κι ο μαστούρης από τις ταινίες
Scary Movie. Βλέπεις ότι όλοι καπνίζουν
μέσα γιατί φυσικά η εφαρμογή των νόμων στην Ελλάδα είναι προαιρετική κι εφικτή
μόνο εφόσον δε χαλά τα συμφέροντα του εκάστοτε κλέφτη / επιχειρηματία /
απατεώνα καταστηματάρχη.

Σε όλα τα τραπέζια είχε κάτι γελοία σφηνοπότηρα
μισογεμισμένα με νερό. Γιατί φυσικά είναι πολύ λογικό. Το κάπνισμα επιτρέπεται.
Τα τασάκια όχι.

Εσύ κι οι φίλοι σου τραπήκατε σε άτακτο φυγή, σαν τζιβάτος
που τον κυνηγάνε με Rexona.

Στο
απέναντι κατάστημα τα ίδια. Δεν υπήρχε φυσικά χώρος καπνιζόντων και μη, υπήρχαν
απλά στοιβαγμένα τραπέζια και καρέκλες για ανθρώπους προφανώς σε μέγεθος
hobbit, οι οποίοι θα έπρεπε να προμηθεύονται κι αντιασφυξιογόνες μάσκες κατά
την είσοδο τους στο κατάστημα, με ειδική τρύπα φυσικά για να περνάει το καλαμάκι του φρέντο.

Όλα κι όλα. Πρώτα ο καφές και μετά η αναπνοή.

Σκέφτεσαι όμως. Δυστυχώς είχες την κακή συνήθεια κάποιες
φορές να σκέφτεσαι. Αλλά πραγματικά είναι εξωφρενικό το να θες πραγματικά μάσκα
για να μπορείς να αναπνεύσεις.

Αυτό
που (παραδόξως!) κατακτήθηκε σαν ανθρώπινο δικαίωμα (!?!) ακόμη και στις
δημόσιες υπηρεσίες ή στις ιδιωτικές εταιρείες και σε χώρους εργασίας
γενικότερα, δηλαδή σε κλειστό χώρο να μην καπνίζει κανένας (και πρόσφατα να μην
ατμίζει, καθώς πλέον έχει γίνει το ίδιο ενοχλητικό κι αντιαισθητικό), στις
καφετέριες και γενικά στους χώρους διασκέδασης εφαρμόστηκε για μερικές εβδομάδες μόνο.

Και φυσικά εφαρμόστηκε μόνο για όσο υπήρχε ο φόβος του
προστίμου μέχρι ο πολυμήχανος (όταν έχει να κάνει με λαμογιά) Έλληνας να βρει
παραθυράκι.

Το
πρόστιμο αρχικά το επιβαρυνόταν το μαγαζί. Άρα απαγορεύτηκε αρχικά ειδικά στις
καφετέριες το κάπνισμα δια ροπάλου γιατί κανένας ιδιοκτήτης καταστήματος δε θα
πλήρωνε, φυσικά, πρόστιμο για έναν πελάτη που ήθελε να κάνει τσιγάρο με τον
καφέ του.

Στη συνέχεια όμως αυτό είχε αντίκτυπο στους πελάτες. Δυσαρέσκεια
από την πλευρά τους, άρχισαν ν’ αραιώνουν την παρουσία τους στα εν λόγω
μαγαζιά, άρα οι ιδιοκτήτες έχαναν σταδιακά την πελατεία τους. Δεν υπήρχε φυσικά
περίπτωση να το επιτρέψουν αυτό.

Άρα
απλά απέσυραν τα τασάκια από τα τραπέζια. Άρχισαν να φέρνουν ποτηράκια.
Μικρότερα τασάκια που έμοιαζαν με σφηνοπότηρα. Ακόμα και το κλασικό μεταλλικό
δοχείο που συνήθως βάζουν (όταν κόβουν) την απόδειξη. Σου λένε να καπνίζεις
εκεί μέσα, αλλά να μη σε δει κανείς.

Το αποτέλεσμα είναι ντουμάνια που έμοιαζαν με τα σύννεφα
καπνού που χρησιμοποιούσαν οι ερυθρόδερμοι για να επικοινωνούν μεταξύ τους και
πελάτες που ανέχονται τη ζημιά που γίνεται στα μάτια και στα πνευμονία τους,
απλά και μόνο για να πληρώσουν και να πιουν έναν πανάκριβο καφέ, ενώ παράλληλα
βήχουν προσπαθώντας να αναπνεύσουν.

Πέρα απ’ το κλασικό θέμα σεβασμού προς το συνάνθρωπο το
οποίο έχει εκλείψει πλέον και δεν υπάρχει καν σαν ιδέα, αυτός που καπνίζει
κάνει αυτό που δε θα ήθελε να του κάνει ο διπλανός του.

Στο
σπίτι σου κάνε ό, τι θέλεις. Κάπνιζε μέχρι τα πνευμόνια σου να γίνουν σαν
απανθρακωμένοι αερόσακοι, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κάνεις ν’ αναπνέω
τον καρκίνο σου παρά τη θέληση μου σε δημόσιο χώρο. Κανένα δικαίωμα.

Κι όχι, η μόδα των τελευταίων χρόνων του ατμίσματος δεν
απαλύνει λίγο το πρόβλημα. Σεβαστή η
προσπάθεια των ανθρώπων που στα πλαίσια της διαδικασίας της απεξάρτησης τους
από τη νικοτίνη κάνουν πλέον ηλεκτρονικό τσιγάρο, αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος έχει
την τάση να τα πηγαίνει όλα στα άκρα με άσχημο τρόπο.

Υπάρχουν κι αυτοί που το κάνουν με αξιοπρέπεια, αλλά πλέον
έχει καταντήσει γελοίο ακόμα κι αυτό, καθώς βλέπεις άτομα με το ηλεκτρονικό στο
στόμα, και με αυτάρεσκο ύφος να στο φυσάνε επίτηδες όλο μέσα στα μούτρα, με τη
δικαιολογία ότι «δεν είναι βλαβερό».

Ούτε
το να μασάω τσίχλα και να κάνω φούσκες είναι βλαβερό για την υγεία. Ούτε το να
ξύνω το εσωτερικό του αυτιού μου είναι βλαβερό για σένα. Δεν μπορείς όμως να
σκας τις φούσκες στα μούτρα, ούτε να μου δείχνεις με περηφάνια αυτό που
έβγαλες από το αυτί να σου πω μπράβο, επειδή μ’ αυτό θα μπορούσες να στοκάρεις τις γωνίες στο σπίτι σου. Είναι
ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Όταν πίνω τον καφέ μου σε δημόσιο χώρο δε θέλω ντουμάνια
στα μούτρα μου. Κάθε είδους.Πολλά ζητάω;

Δεν
είναι ανάγκη να έχεις μωρό μαζί σου, όπως έτυχε να έχουνε στην παρέα μου. Ή
κάποια κοπέλα σε ενδιαφέρουσα. Ή κάποιο άτομο με αναπνευστικό πρόβλημα. Όλοι
έχουμε δικαίωμα στο οξυγόνο. Και δε χρειάζεται να τρέχουμε στα δασάκια να το βρούμε.

Βρίσκεις τελικά ένα τελευταίο μαγαζί που θυμάσαι, το οποίο
μάλιστα δε μαζεύει και πολύ κόσμο, ούτε έχει τέρμα τη μουσική.Ωραία. Θα
μπορούμε και ν’ αναπνέουμε, αλλά και να μιλήσουμε σαν άνθρωποι.

Έχετε
καθίσει κι όλα καλά για κανένα μισάωρο. Στο μαγαζί κυριολεκτικά μόνοι σας.
Μέχρι τη στιγμή που θα μπουν 4 μουσάτοι κάγκουρες με μαλλί φράχτη, από ένα
ηλεκτρονικό τσιγάρο στο χέρι, και να αποφασίσουν γκαρίζοντας ν’ αρχίσουν ν’ ατμιζουν
όλοι μαζί, με αποτέλεσμα ο καπνός να βγει σχεδόν από την καμινάδα. Λίγο ακόμα
και θα έφτανε στο Έντορας κι ο βασιλιάς Θέοντεν θα κατέφθανε για βοήθεια να
πολεμήσουν τα Ορκ.

Σηκώνεστε όλοι μαζί, βγαίνετε με ψυχραιμία έξω στη βροχή
(καλύτερα!), κλείνετε την πόρτα του μαγαζιού, τους κλειδώνετε μέσα μαζί με τον
ιδιοκτήτη που επιτρέπει αυτή την κατάσταση, αμπαρώνετε την πόρτα και φεύγετε
ήσυχοι. Δε σε νοιάζει τι απέγιναν. 4 λιγότεροι.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις ότι απαγορεύτηκε δια νόμου
και το άτμισμα στους εσωτερικούς χώρους.

Το
σαρκαστικό κι απελπισμένο γέλιο σου ακούστηκε μέχρι το Έντορας, όπου ο βασιλιάς
Θέοντεν έντρομος διέταξε τους καβαλάρηδες του να υποχωρήσουν, αφού κατάλαβε ότι
το κακό είχε απλωθεί παντού πλέον.