Αθήνα,
8:20 το βράδυ και περπατάω σκυφτός.
Γυρνάω
από μια δουλειά, χαμένος στις σκέψεις μου και διακρίνω με την άκρη του ματιού
μου μια φιγούρα στην άκρη του δρόμου να ζητιανεύει.
Το
ένστικτό μου, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, μου λέει πως κάτι δεν πάει καλά σ’
αυτή την εικόνα. «Μήπως ζητιανεύει ψεύτικα;» σκέφτηκα κι απλά συνέχισα τη
διαδρομή μου.
Συνειδητοποιώ
πως δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω αυτή τη σκέψη, οπότε ξέρω ήδη και την
επόμενη: «Ακόμα και πραγματικός να ήταν, με τόση ψευτιά που κυκλοφορεί σήμερα,
καίγεται κι αυτός με τα ξερά».
Πώς να
ξέρω, πώς να είμαι σίγουρος;
Αμφιβολία,
γαμώτο, αμφιβολία παντού. Αυτό έχουμε γίνει. Μία καθημερινή αμφιβολία στα πάντα.
«Μ’
αγαπάει στ’ αλήθεια;»
«Μου
συμπεριφέρεται όμορφα επειδή το νιώθει ή θέλει να με εκμεταλλευτεί;»
«Μου
είπε για την επιτυχία του γιατί θέλει να το μοιραστεί μαζί μου ή επειδή θέλει
να μου δειχτεί;»
Κι
εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που χάνονται όλα.
Διαλύονται
σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα κι ας χρειάστηκες κόπο να τον χτίσεις και το
κακό είναι ότι παίρνει αμπάριζα και τον πύργο του άλλου. Γίνεσαι ένα με τη
μιζέρια που χλευάζεις στις παρέες την ώρα που πίνεις χαλαρός το ποτάκι σου και
δεν έχεις τι άλλο να συζητήσεις.
Το
τελευταίο διάστημα πέρασαν αρκετές στιγμές συγχαίροντας ανθρώπους που έκαναν το
δικό τους μικρό ή μεγάλο όνειρο πραγματικότητα, που διένυσαν ένα βήμα πιο πέρα
στη (συνήθως) δύσκολη ζωή τους και χαμογέλασαν πλατιά.
Θες γιατί
πέτυχαν έναν στόχο τους, γιατί βρήκαν μια δουλειά, γιατί κέρδισαν κάτι ή ακόμα
και γιατί ήρθε στη ζωή τους ένα καινούργιο πρόσωπο;
Μπορώ
να σας βρω εκατομμύρια αιτίες για τις οποίες κάποιος μπορεί να χαρεί, να
χαμογελάσει ικανοποιημένος πως κάτι πέτυχε στην καθημερινότητά του.
Από τον
πιο γελοίο μέχρι τον πιο σημαντικό, μα, για «κάτσε», ποιος είμαι εγώ που θα
κρίνω τη σημαντικότητα ενός επιτεύγματος στη ζωή ενός ανθρώπου;
Ποιος
είμαι εγώ που θα βάλω τα δικά μου κριτήρια και θα τα φορέσω σαν πουλόβερ στον
καρπό της προσπάθειας κάποιου άλλου;
Το
κατάλαβες το νόημα τώρα;
Συνεχίζω:
Αυτός
λοιπόν ο άνθρωπος, έρχεται η στιγμή που σ’ επιλέγει για να μοιραστεί τη χαρά
του. Εξάλλου, όλοι έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε, όλοι έχουμε ανάγκη να δώσουμε
ένα μικρό κομμάτι από τη δόξα του μικρού μας κόσμου και λίγο παραδίπλα. Όλοι
έχουμε ανάγκη ν’ ακούσουμε ένα «μπράβο ρε φίλε, συγχαρητήρια» και να το δούμε
ζωγραφισμένο στα μάτια του άλλου.
Όπως
όλα τα ωραία όμως, έτσι κι αυτό κινείται στη σφαίρα της φαντασίας.
Όπως
έχουμε ανάγκη ν’ ακούσουμε το «μπράβο» για να ξεφύγουμε από τη «μιζέρια» της
καθημερινότητάς μας, με τον ίδιο τρόπο αυτή η καθημερινότητα, αυτή η μιζέρια,
μας παρασύρει και μας κάνει ένα με τα μούτρα της.
Μία
μάζα από κακόβουλα πλάσματα που η πρώτη σκέψη είναι γεμάτη εγωισμό, ζήλια κι
αρνητικότητα.
Μάθαμε
να πετάμε ένα ψεύτικο χαμόγελο στα μούτρα του άλλου, δήθεν ότι χαιρόμαστε μαζί
του και μόλις γυρνάει την πλάτη του να ξερνάμε χολή και χλευασμό.
Μια
μάσκα, όλο μας το είναι, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει ούτε μια φορά να χαρούμε
με τη χαρά του άλλου. Προσπάθησες
ειλικρινά ποτέ να χαρείς μαζί του; Να τον πάρεις αγκαλιά και να χοροπηδήσεις
σαν μικρό παιδί, σαν τότε που άκουγες το φιλαράκι σου να σου λέει πως πέρασε
την τάξη και χτυπιόσασταν σαν χταπόδια από την χαρά. Βγαίνατε
και τα πίνατε μέχρι το πρωί κι η μόνη σου σκέψη ήταν «Γαμάτο, πέρασε ρε! Πέρασε!».
Να
χαρείς μαζί του, ακόμα κι αν δεν τον ξέρεις και να του το δείξεις, να του το
φωνάξεις δυνατά, τόσο δυνατά που θα του χαλάσει τα μαλλιά το κύμα του
αυθορμητισμού σου.
Άνοιξε
επιτέλους την πόρτα των συναισθημάτων σου και, πριν αποφασίσεις αν πρέπει να
εξωτερικευτούν, αποφάσισε πρώτα αν θα τα αφήσεις να περάσουν προς τα μέσα. Εκεί
είναι το κλειδί.
Άφησε
τη χαρά κάποιου άλλου να σ’ αγγίξει και μην κλείνεσαι στη μουχλιασμένη από την
κλεισούρα παράγκα της ζωής σου.
Πρόσφερε
αυτό που σου ζητάνε εκείνη τη στιγμή και θα διαπιστώσεις «ως εκ θαύματος» πως ο
μόνος «κερδισμένος» δεν είναι ο άλλος. Ο πιο βασικός κερδισμένος, είσαι εσύ.
Είναι
μαγεία να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου κι είναι ένα από τα συναισθήματα που
μπορείς να προσφέρεις πρώτα (πρόσεξέ με τώρα) στον εαυτό σου!
Βγες πια από το ηλίθιο καβούκι του να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα επειδή δεν
έχεις δικό σου, γιατί, στην τελική, ο μόνος γάιδαρος είσαι εσύ.
Είναι
μαγεία να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου, δοκίμασέ το.
Υ.Γ.
«Πόση ανωμαλία όμως, πόσος εγωισμός», σκέφτομαι κλείνοντας. Υπάρχουν ακόμα και
σήμερα άνθρωποι που χαίρονται με τη λύπη του άλλου και λυπούνται με τη χαρά
του.
Κάποια άλλη στιγμή θα μιλήσουμε για τη μαγεία του να λυπηθείς με τη λύπη του
άλλου.
