Τι να γράψω για το ilov ως παρθενικό άρθρο που να είναι
κάτι όμορφο, εντυπωσιακό και άξιον θύμησης; Κατέληξα, να ξεκινήσω ένα ταξίδι
(δια)λόγου για τι άλλο; Την αγάπη σε κάθε μορφή της και ίσως κάπου εκεί βρει ο
καθένας μας και από ένα κομμάτι του για το που βρίσκεται η αγάπη του.
I lov to
love λοιπόν και… ξεκινάμε!
Η αγάπη είναι μια λέξη χιλιοειπωμένη και τραγουδισμένη
ποικιλοτρόπως. Τόνοι μελάνι και δάκρυα έχουν χυθεί στο όνομά της. Πόση
ανθρώπινη ανάγκη δείχνει αυτό;
Θέλουμε να αγαπάμε και κυρίως να αγαπιόμαστε.
Ζούμε και κινούμαστε παρακινημένοι από αγάπη, είτε για ένα πρόσωπο, ζώο,
αντικείμενο ενασχόλησης.
Το
ρήμα αγαπώ στην ελληνική γλώσσα ξεκινά με το Α και τελειώνει στο Ω. Το Α και το
Ω στη ζωή μας και στην ύπαρξη μας. Πολλοί μπορεί να γελάσουν με
αυτή την άποψη ως γλυκερή και κενή. Μα και η κενοδοξία δεν ενέχει μια αγάπη
προς το τίποτα;
Είναι συναίσθημα η αγάπη; Διότι σίγουρα προκαλεί πολλά από
αυτά. Ή μήπως είναι δεξιότητα που την αποκτάμε ή γεννιόμαστε με αυτή; Που
βρίσκεται;
Για πολλούς είναι έννοια μακρινή και δυσεύρετη. Να
ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν μπερδεύουμε την αγάπη με τον έρωτα -αυτό
το συναίσθημα «παλίρροια». Πολλοί άνθρωποι που με συμβουλεύονται, αδιακρίτως
φύλου και ηλικίας, νομίζουν πως το κυρίως πρόβλημα είναι να βρεθεί ο
«κατάλληλος/η».
Ο στόχος είναι να αγαπηθούμε πρώτα και ίσως να αγαπήσουμε
και εμείς. Έτσι, ξεκινάει ένας ατελείωτος αγώνας να γίνουμε αξιαγάπητοι. Οι
γυναίκες από τη μια ασχολούνται με εξωτερική εμφάνιση (βλέπε βιομηχανία
γυναικείας μόδας και ομορφιάς).
ελκυστικά και θελκτικά στο target group επίδοξων εραστών που έχουν επιλέξει. Οι
άντρες από την άλλη, ακολουθούν το δρόμο της επιτυχίας, της δύναμης και της
κυριαρχίας. Εδώ η μέριμνα εστιάζεται στα «άλογα» με 2 ή 4 τροχούς, στο
επαγγελματικό και οικονομικό status.
Και τα δύο φύλα συμπληρώνουν το βιογραφικό τους με γνώσεις,
σπουδές, hobby και λοιπές ενασχολήσεις. Όλα αυτά δεν είναι επιλήψιμα ως
καταστάσεις ζωής. Τις περισσότερες φορές όμως τίθενται ως βασικές προϋποθέσεις
για να αγαπηθούν ως άτομα.
Ένας
φίλος κάποτε μου είπε πως τελικά η αγάπη είναι ικανότητα που είτε την έχεις
είτε δεν την έχεις. Αν όμως δούμε την αγάπη υπό το
πρίσμα μόνο της ικανότητας, τότε θα κερδίζει ο πιο ικανός. Τι είναι
αγώνας δρόμου, ράλι ανταγωνισμού όπου ισχύει ο νόμος του δυνατού; Η
καθημερινότητα μας δείχνει κάτι άλλο.
Αφενός ότι είναι υποκειμενικό το πακέτο του τέλειου
αξιαγάπητου ατόμου όσο και αν η σημερινή πραγματικότητα μας οδηγεί σε πλήρη
εξομοίωση των προτύπων μας. Αφετέρου διότι βλέπεις πολλά από αυτά τα τέλεια
αξιέραστα άτομα να σου μαρτυρούν ότι βιώνουν μοναξιά και έλλειψη από εμπειρίες
αγάπης. Βρε μήπως η αγάπη είναι τυχαίο γεγονός;
«Τυχαίο» γεγονός μπορεί να είναι ο έρωτας που συμβαίνει
όταν οι ορμόνες μας ταιριάξουν με ενός άλλου ατόμου και συνάμα όμως αποφασίσουν
να αφήσουν το τείχος του αγνώστου να πέσει, να εξοικειωθούν ο ένας με τον άλλον.
Μια αναπάντεχη και υπέροχη οικειότητα που σε κάνει να
νιώθεις όμορφος και μοναδικός. Μια τρέλα, ένας ενθουσιασμός με τόσο
συναρπαστικό χαρακτήρα σαν ασανσέρ που σε ανεβοκατεβάζει ανελέητα. Αυτό μπορεί
και να μην μπορείς να το ελέγξεις, αλλά όλοι γνωρίζουμε πόσο πρόσκαιρο είναι.
Για να καταλήξω, θα χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός βιβλίου
που ξανάπεσε στα χέρια μου πριν από ένα μήνα. «Η τέχνη της αγάπης» του Erich
Fromm, διάσημου ψυχολόγου, γραμμένο από το 1956, διαχρονικότατο όσον αφορά στις
αλήθειες του.
Ε,
ναι λοιπόν, η αγάπη είναι τέχνη και όσο πιο πολύ την σπουδάζεις τόσο
πιο κοντά είσαι. Σαν την ζωγραφική, τη μουσική ακόμη και τις
επιστήμες, θεωρία και πράξη. Ημίμετρα δεν χωράνε. Όπως σε όλων των ειδών τις
τέχνες όλα ξεκινούν από μια βαθιά προσωπική ανάγκη έκφρασης. Στην περίπτωση της
αγάπης η ανάγκη είναι καθαρά προπατορική, η έξοδος από την απομόνωση… αυτό το
βασανιστήριο της ψυχής μας.
Αυτή η έξοδος προϋποθέτει όπως μας τα λέει και ο δάσκαλος
Ε.Fromm, τέσσερις βασικές παραμέτρους που αφορούν την προετοιμασία του εαυτού
μας:
Φροντίδα: μέριμνα για τις ανάγκες μου -καλή σωματική και
ψυχική υγεία-,
Υπευθυνότητα: ικανότητα να ανταποκριθώ στις ανάγκες μου,
Σεβασμός: να «ακούω» τις ανάγκες μου
Γνώση: να γνωρίζω τις ανάγκες μου.
Μπορεί να φαντάζει εγωιστικό, αλλά τελικά πόσοι από μας
γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουμε από τον εαυτό μας. Πόσοι από μας αγαπάμε
πραγματικά τον εαυτό μας, ώστε ικανοποιημένοι από αυτό να μπορούμε να δώσουμε
από το αυτοδημιούργητο απόθεμα μας και σ’ άλλους. Αν
δεν γνωρίζω τι θέλω και πώς το θέλω πως θα το ζητήσω από τον άλλον να μου το
δώσει;
Ένα μη κορεσμένο «εγώ» συνεχώς ζητάει από τους άλλους σαν
το ανικανοποίητο παιδί. Ένα καλυμμένο και χορτάτο «εγώ» δημιουργεί την επιθυμία
εξερεύνησης του άλλου. Δημιουργεί νέα όρια που δεν φοβάται να περάσει απέναντι
και μια βαθιά επιθυμία να γνωρίσει το «μυστικό του ανθρώπου».
Τέχνη
η αγάπη, μαγική και ανεξάντλητη έμπνευση να σπάμε τα όρια μας, να ταξιδεύουμε,
να ανακαλύπτουμε. Μην ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι παιδί της
ελευθερίας!
