Φράσεις όπως «θα βγούμε με τους
φίλους μου», «η παρέα με περιμένει», «είναι καρδιακοί φίλοι μου τα (δέκα)
παιδιά», κάνουν τα κόκαλα των Δάμωνα και Φιντία να τρίζουν.
Προφανέστατα έχουμε εμπεδώσει πως
ορισμένοι είναι τόσο αγαπητοί που κάθε φορά που βγαίνουν για καφέ χαιρετάνε απ᾽
τους σερβιτόρους, τους θαμώνες μέχρι και
τη γάτα που έτυχε να περνάει από κει. Δίνουν τα χέρια σαν άλλοι πλανητάρχες και
κάθε φορά που περπατάς μαζί τους γίνεσαι ντίβα, κλέβοντας λίγη απ’ την
γκλαμουριά τους.
«Να κανονίσουμε ρε μάγκες για
κάνα ποτό. Ξέρω ένα μαγαζί, φιλαράκια μου όλοι, θα’ χουμε τσάμπα σφηνάκια»
είναι το βασικό τους μότο.
Τη συνέχεια τη φανταζόμαστε
φυσικά. Γύρω στα δέκα άτομα μπουκάρουν στο κλαμπ, με κωδικό εισόδου «είμαι με
την παρέα». Φωτογραφίες που μετά βίας τους χωράνε όλους σε μία λήψη, στήσιμο
ευτυχίας, στιγμές αγαλλίασης με «φίλους», κι αμέσως ανέβασμα στο Facebook με
λεζάντα “#friends, #parea , #night_out_with_the_gang”.
Δεν είναι πως θέλω να τους
πικράνω. Είναι πως κάποιος πρέπει να τους
πει πως δεν πρωταγωνιστούν στα «Φιλαράκια» ή στο «Παρά πέντε».
Κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας λίγο
πολύ θα θέλαμε να είμαστε μέρος μιας παρέας της τάξεως των πέντε, έξι ατόμων
όπου ο ένας θα συμπληρώνει τον άλλο και θα είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά. Σίγουρα,
όμως, αυτή την παρέα που όλα της τα μέλη είναι φίλοι -και με τον όρο φίλοι δεν
εννοώ τους εκάστοτε που επιλέγουν να βγουν- δεν
την πετυχαίνουμε εύκολα και άμεσα.
Άπειρες επαφές που, ευθαρσώς,
βαπτίζουν «φίλους» με ηχητική υπόκρουση στο μυαλό τους το «I’ ll be there for you».
Μαντέψτε. «I will not be there for you». Κανείς
απ᾽ τους «φίλους» δεν είναι εκεί πραγματικά γιατί πολύ απλά δεν «κάνουν» για
κάτι παραπάνω από μόστρα, εκτός από τις στιγμές που έχουν την ανάγκη να νιώσουν
πως δεν είναι μόνοι.
Θα βγούνε μαζί τους γιατί ή τα έσπασαν
με τη γκόμενα/ο, ή επειδή ξέμειναν από επαφές. Για τους περισσότερους η φιλία
έχει γίνει αντικείμενο πολλαπλών χρήσεων.
Οι πιο πολλοί γύρω μας είναι
«πόρνες φιλίας». Οι παρέες τους είναι αρπαχτές· ονομάζουν φίλους όσους τυχαίνει
να έχουν τα ίδια μαθήματα του εξαμήνου, ό,τι κάτσει για καφέ, για ποτό και για
κάνα τσιγάρο στην αυλή της σχολής. Είναι οι ίδιοι τύποι που θα σε θυμηθούν όταν
θέλουν να πάνε Γκάζι κι όλως τυχαίως είσαι ο μόνος μ᾽ αυτοκίνητο Σάββατο βράδυ.
Το ότι έχουν να σου μιλήσουν ένα χρόνο δεν έχει καμία σημασία. Όχι, είστε
φίλοι, μην το πολυσκέφτεσαι.
Ίσως τα κίνητρά όλων όσων έχουν
τους πάντες «φίλους» να είναι καλοπροαίρετα. Ίσως ν’ αποζητούν αυτή τη
συντροφικότητα της παρέας. Να’ ναι αχώριστοι, να περνάνε ώρες μαζί, να κάνουν
βόλτες και ταξίδια. Θέλουν ν’ ανήκουν σε μια ομάδα. Σεβαστό. Δεν είναι, όμως,
όλοι οι άνθρωποι Ross, Chandler, Joey, Monica, Rachel και Phoebe.
Χειρότερο απ’ το να μην έχεις
φίλους είναι να νομίζεις πως έχεις.
Συνήθως, όταν βρισκόμαστε μ᾽
άτομα αμέτρητες ώρες, επτά μέρες την εβδομάδα, καταλήγουμε να μετράμε τις
πάμπολλες διαφορές μας. Το γεγονός πως με κάποιους έχουμε καθημερινή επαφή δεν
τους καθιστά απαραίτητα φίλους μας. Μόνο βγαίνουμε μαζί τους «σκοτώνοντας» την
ανία μας πριν μας «σκοτώσει» αυτή.
Ας θυμηθούμε πόσες φορές
«δαγκωθήκαμε» για να μην πούμε αυτό που σκεφτόμαστε μπροστά τους, πόσες φορές
νιώσαμε ανεπιθύμητοι ή «ριγμένοι» χωρίς καν να μπορούμε να το δείξουμε γιατί σε
τέτοια περιβάλλοντα είμαστε πάντα υπόλογοι για όσα πούμε κι όσα κάνουμε.
Έρχομαι, λοιπόν, να ρωτήσω. Τι
φίλος είναι αυτός που μπροστά του δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;
Ας ψάξουμε μέσα μας κι ας
αναρωτηθούμε αν αξίζει να καταπιέζουμε αυτό που είμαστε μόνο και μόνο για να μη
μένουμε μόνοι. Κερδίζουμε πραγματικά, γεμίζουμε ουσιαστικά τα κενά μας
αφιερώνοντας σε πέντε ξένους κομμάτια του πολύτιμου χρόνου μας;
Εκείνοι θα βολεύονται πάντα με
ό,τι κάτσει κι όπως κάτσει και ποτέ μα ποτέ δε θα είναι πραγματικά στο πλάι
μας, γιατί είναι ανίκανοι να είναι.
Η πίστη μας κλονίζεται καθημερινά
σε πολλά επίπεδα. Πιστεύω, όμως, ακόμη στη φιλία γιατί είμαι ευλογημένη να τη
ζω. Φιλία μ᾽ όλη τη σημασία και την ιερότητα της έννοιας.
Κάποτε παρότρυνα την αδελφική μου
φίλη Βάσω να βγει έξω για ένα καφέ μ’ ένα άτομο που δεν είχαμε επαφές για
χρόνια, για να μην είναι μόνη της. «Τι να το κάνω να βγω και να μην μπορώ να πω
μια ουσιαστική κουβέντα; Τι θα λέμε; Άσε, τον πίνω και μόνη μου τον καφέ» μου
απάντησε, αποστομώνοντάς με.
Δεν πειράζει αν δεν ανήκουμε σε
παρέα που μοιάζει στα «Φιλαράκια».
Ας μη συμβιβαζόμαστε με τους
φερόμενους ως φίλους κι ας μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε τους πραγματικούς
απ’ τις ψυχρές επαφές.
Ας φροντίσουμε να έχουμε έστω ένα
φιλαράκι κι αν είναι πραγματικό θα κάνει όχι για έξι, αλλά για δέκα φίλους
μαζί. Κι αυτό είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε.
