Η κρυφή ιστορία της Ελευθερίας.
Απαγορεύεται να σου πω όσα νιώθω. Aπαγορεύεται να μιλώ για εμάς.
Πρέπει να φέρομαι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Πώς μπορώ να
το κάνω; Πώς να ξεχάσω τη στιγμή που τα σώματά μας ενώθηκαν για πρώτη φορά; Πώς
ν᾽ απαρνηθώ τα χείλη σου που με φιλούσαν με τόσο πάθος;
Αλήθεια, εσύ πώς είσαι τόσο άνετος; Μάθε μου κι εμένα τον
τρόπο. Δεν μπορεί να μην ένιωσες κάτι έστω και για λίγο.
Πέντε τα ξημερώματα. Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου.
Εκεί που μ᾽ άφησες τελευταία φορά κι έφυγες μες στη νύχτα σαν τον κλέφτη.
Μη φανταστείς τίποτα διαφορετικό στο σκηνικό, όλα είναι
όπως ακριβώς τα άφησες.
Τα παραθυρόφυλλα κλειστά, το ραδιόφωνο ανοιχτό να ηχεί
ανούσιες μουσικές και δυο μισοάδεια ποτήρια κρασί από χθες ακουμπισμένα στο τραπεζάκι.
Στη θέση σου υπάρχουν μονάχα σκιές.
Το βράδυ λίγο πριν να φύγεις, σε ρώτησα πού θα κατέληγε η
ιστορία μας. Γνώριζα πως το μέλλον μας ήταν προδεδικασμένο. Τι μέλλον, άλλωστε,
μπορούν να έχουν δυο κρυφοί εραστές;
Ήλπιζα, όμως, να κάνω λάθος. Γιατί, βλέπεις, η ελπίδα
είναι άτιμο πράγμα.
Δε μίλησες. Με κέρασες μονάχα ένα τσιγάρο κι ένα φιλί στο
μέτωπο. Κι ύστερα χάθηκες.
Δε σε είδα ξανά μετά από ᾽κεινη τη νύχτα.
Κάποτε μου είχες πει πως σου είχε λείψει το φλερτ. Ήθελες
να νιώσεις ξανά ενθουσιασμένος με κάποια. Είχες ξεχάσει πώς είναι να νιώθεις
ερωτευμένος. Σου είχε λείψει η φροντίδα, είπες.
Ξενυχτούσα για να σου κρατώ συντροφιά στη δουλειά, όταν
κανείς άλλος δεν το έκανε. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή μέχρι να μάθω πως
γύρισες ασφαλής στο σπίτι.
Περίμενα με αγωνία τη στιγμή που θα σχολάσεις για να με
πάρεις τηλέφωνο. Μου έλειπε η φωνή σου και κάθε λεπτό που περνούσε μου φαινόταν
αιώνας.
Κοιτούσα το κινητό μου με τόση επιμονή, λες και θ᾽ άλλαζε
κάτι. Κι όταν τελικά το όνομα σου αναβόσβηνε στην οθόνη του τηλεφώνου,
προετοίμαζα τον εαυτό μου για να σου μιλήσει. Δεν ήθελα να φανώ χαζή ή
απελπισμένη, δεν ήθελα να σε τρομάξω και να σε πνίξω με όλα αυτά που ένιωθα. Ποτέ
δεν το έκανα.
Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για να μη σου δείξω πόσο πολύ
σε ήθελα που, στο τέλος, ίσως να μην κατάλαβες ποτέ τι σημαίνεις για μένα. Ας
είναι, ίσως καλύτερα έτσι.
Θέλω μόνο να ξέρεις πως όταν βλέπω εκείνη τη γαλλική
ταινία που είδαμε πρώτη φορά μαζί, σε σκέφτομαι και χαμογελάω.
Όταν διαβάζω εκείνη την αγγλική φράση που προσπαθούσα να
σου εξηγήσω τι σημαίνει, πάντα θυμάμαι την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό
σου επειδή δεν μπορούσες με τίποτα να την καταλάβεις και με πιάνουν τα γέλια.
Κάθε φορά που μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό νοσταλγώ
τις στιγμές που σου μάθαινα να το φτιάχνεις μόνος σου.
Κι όταν βγαίνω στο δρόμο και ξαφνικά μυρίζω το άρωμά σου,
ψάχνω μανιωδώς γύρω μου να σε βρω. Μα ποτέ δεν είσαι εκεί.
Γιατί πρέπει να φορούν κι άλλοι το άρωμά σου; Θα έπρεπε
να ανήκει μόνο σ᾽εσένα. Είναι εκείνο που μύριζαν τα σεντόνια μου, τα ρούχα μου,
το σώμα μου. Έφυγες, μα η μυρωδιά σου έμεινε εδώ να με στοιχειώνει. Είναι τόσο
επώδυνο να σε νιώθω παντού μα να μην είσαι πουθενά.
Το ήξερα πως μια μέρα θα τέλειωνε η περιπέτειά μας, μα
ποτέ δε θέλησα να το δεχτώ. Το γεγονός πως γνωρίζεις κάτι δεν σημαίνει
απαραίτητα πως το έχεις αποδεχτεί κιόλας.
Από την αρχή η «σχέση» μας ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Κι ένα
μεγάλο κρυφτό. Κρυφτό από τον κόσμο και, τελικά όπως φάνηκε, κι από τους ίδιους
μας τους εαυτούς.
Ήθελες να γνωρίσεις έναν έρωτα να σε συγκλονίσει. Ήθελες
να νιώσεις σημαντικός ξανά για κάποια. Βρισκόσουν σε μια σχέση που είχε
βουλιάξει στη ρουτίνα, που είχε παγώσει κι εσύ έψαχνες κάποια να ζεστάνει ξανά
την παγωμένη καρδιά σου. Μα για μένα ήσουν, είσαι και θα είσαι σημαντικός. Εγώ
προσπαθούσα από τις στάχτες σου ν᾽ ανάψω ξανά φωτιά, μα απ᾽ ότι φάνηκε στο
τέλος, το μόνο που κατάφερα ήταν να καώ και να τσουρουφλιστώ μονάχα εγώ.
Κι όσο για εκείνο το αναπάντεχο που περίμενες, βρισκόταν
μπροστά στα μάτια σου.
«Κι όμως αγάπη μου, τον έρωτα που ήθελες, τον είχα να
στον δώσω.
Τον έρωτα που ήθελα -τα μάτια σου μου το παν τα
κουρασμένα κι ύποπτα- είχες να μου τον δώσεις.
Τα σώματά μας αισθάνθηκαν και γυρεύονταν. Το αίμα και το
δέρμα μας ενόησαν.
Αλλά κρυφτήκαμε κι οι δυο μας ταραγμένοι»
Ίσως, τελικά, να λειτούργησα για σένα σαν ένα χάπι. Τις
νύχτες της μοναξιάς σου, όλες εκείνες τις φορές που μάλωνες με τη δικιά σου,
πάντα έτρεχες σ᾽ εμένα. Κι εγώ είχα πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή για σένα, πάντα
ένα ποτήρι κρασί και το αγαπημένο σου τραγούδι για παρηγοριά.
Οι στιγμές που ένιωθα τύψεις ήταν αμέτρητες, μα οι
στιγμές που φοβήθηκα να μη σε χάσω, ακόμα περισσότερες. Γι᾽ αυτό και συνέχιζα
να μένω στη σκιά μιας άλλης γυναίκας.
Πολλοί θα το αποκαλέσουν αδυναμία, κάποιοι ανάγκη κι
ελάχιστοι έρωτα. Δε με νοιάζει, βέβαια τι θα πιστέψει ο καθένας, μια φορά εγώ
ξέρω πώς ένιωσα για σένα και πως δεν υπολόγισα τίποτα. Έκανα πράξη όλα εκείνα
που μισούσα, μα όπως λέει κι ο λαός «ό,τι κοροϊδεύεις, το λούζεσαι».
Έτρεμα για τη στιγμή που θα σ᾽ έχανα. Τη στιγμή που θα
γύριζες οριστικά σ᾽εκείνη. Φοβόμουν πως θα κουραζόσουν να μοιράζεσαι την ψυχή
σου και το κορμί σου σε δύο ανθρώπους. Γιατί όπως ξέρουμε κι οι δύο, δεν έδινες
μόνο το σώμα σου σε μένα, μοιράστηκες ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου.
Η μέρα που φοβόμουν δεν άργησε να έρθει. Κάπου
μπερδεύτηκα όμως. Πήρες την απόφαση ν᾽ αφήσεις πίσω σου τη σχέση εκείνη που
κατά τα λεγόμενά σου δεν έβγαζε πουθενά. Εμένα, όμως, γιατί με άφησες να
καίγομαι στα συντρίμμια του χωρισμού σου; Εγώ πού έφταιξα; Γιατί μαζί μ’ εκείνη
έσβησες κι εμένα;
Τελικά είχα δίκιο. Ήμουν το χάπι σου και καθώς έγινες
καλά, δεν με χρειάζεσαι πια.
Ξέρω πως δείχνω αρκετά αδύναμη αυτή τη στιγμή κι ίσως
γελάσεις, μα να θυμάσαι πως μου λείπεις. Μου λείπεις εσύ κι όλες οι στιγμές που
πέρασα κοντά σου.
Και κάπου βαθιά μέσα μου, να ξέρεις πως ελπίζω να με
σκέφτεσαι που και που.
Αν το κάνεις, να χαμογελάς, γιατί σου πάει πολύ.
Ακόμη κι αν δεν στο είπα ποτέ, να ξέρεις πως σε αγάπησα.
