Δεν ξέρω
για σας, εγώ πάντως μόλις είδα τη διαφήμιση της Άλφα, με τον μπαμπά που μαθαίνει
να χορεύει για τον γάμο της κόρης του, τα έμπηξα άσχημα. Καλές και άγιες οι
μανούλες, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, αλλά και οι μπαμπάδες είναι εξίσου
σημαντικοί, αν και τείνουμε να το ξεχνάμε.
Ο μπαμπάς
για το αγόρι είναι συνήθως πρότυπο, για την κόρη, όμως, είναι κάτι πιο σύνθετο.
Ας ξεκινήσουμε από το ότι είναι ο πρώτος άντρας της ζωής της. Είναι ο άντρας
στον οποίο οφείλει τη ζωή της. Είναι ο άντρας που κάνει το «για πάντα» πράξη,
χωρίς να το δηλώσει ποτέ.
Δεν ξέρω αν
είναι το οιδιπόδειο ή οποιοδήποτε άλλο σύνδρομο, πάντως, όλες λίγο-πολύ ψάχνουμε
χαρακτηριστικά του μπαμπά μας στο ταίρι μας. Κι έχει μια λογική αν το σκεφτείς.
Πρώτον, τον ξέρεις καλά. Ξέρεις τι πρέπει να του πεις για να τον ρίξεις. Τόσα
χρόνια εμπειρίας έχεις στην πλάτη σου.
Από το
παγωτό που δεν ήθελε να σου πάρει όταν ήσουν 5 και τελικά τον έπεισες να το φάτε
μαζί, μετά που ήταν «κάθετος» για την τριήμερη στο Γυμνάσιο και κατάφερες να
τον οριζοντιώσεις, πιο μετά που «το αργότερο στις 11 να είσαι πίσω», κατάφερες
να το κάνεις λίγο πιο αφηρημένο. Γενικά, έχεις τον τρόπο σου μαζί του, οπότε αν
βρεις κάποιον που να του μοιάζει, αυτομάτως κάνεις τη ζωή σου ευκολότερη.
Δεύτερον, ψάχνεις
την ασφάλεια της αγκαλιάς του. Η αγκαλιά της μανούλας έχει την ιδιότητα να
παρηγορεί. Στην αγκαλιά του μπαμπά, όμως, μπαίνεις πάντα για να κρυφτείς. Κλείνεσαι
εκεί μέσα και ξέρεις ότι δε θα σε πειράξει κάνεις. Ας τολμήσει, δηλαδή… Θα τον
φάει λάχανο. Ε, πώς να μη θέλεις μία τέτοια αγκαλιά κι απ’ το ταίρι σου;
Το σημαντικότερο
απ’ όλα, όμως, είναι ότι ψάχνουμε κάποιον που να κάνει το «για πάντα» πράξη, όπως
εκείνος. Να μας φιλάει το μέτωπο στα δύσκολα, να μας σκουπίζει τα δάκρυα και να
βρίζει εκείνον που τα προξένησε και να μας τη σπάει που και που με τα στραβά
του. Αλλά να είναι εκεί χωρίς να το ζητάς και καμιά φορά να είναι εκεί με το ζόρι.
Είτε το θες είτε όχι.
Αυτό που αγαπώ
πιο πολύ στη σχέση μπαμπά-κόρης, είναι η αμήχανη στιγμή της ερωτικής απογοήτευσης
της κόρης. Νομίζω ότι αγάπησα τον μπαμπά μου λίγο παραπάνω μετά από αυτό. Στέκονται
τρομερά αμήχανοι απέναντι σε κάτι τέτοιο.
Οι μάνες είναι
λίγο πιο διεκπεραιωτικές σε αυτά τα θέματα. Θα σου πει: θα του κάνεις αυτό, εκείνο,
τ’ άλλο, θα πάμε για ψώνια/κομμωτήριο και θα ισιώσεις. Ο μπαμπάς είναι σ’ αναμμένα
κάρβουνα. Ειδικά αν σε δει να κλαις κιόλας… Πάει. Και τι να κάνει; Να σε πάρει
αγκαλιά; Θα κλαις πιο πολύ. Να πάει να τον δείρει; Δε θα του μιλάς κανένα τρίμηνο.
Πώς να το χωρέσει ο νους του ότι υπάρχει άντρας σ’ αυτόν τον πλανήτη που δε θέλει
ή ακόμα χειρότερα πλήγωσε το κορίτσι του; Αφού είσαι η πριγκίπισσά του, λέμε. Ή
τυφλός είναι, ή μαλάκας, ή γκέι. Ότι και να λες εσύ, αυτές είναι οι μόνες πιθανές
εξηγήσεις για τον μπαμπά σου.
Ότι και να
λέμε, ο μπαμπάς μας θα είναι πάντοτε ο ήρωας μας. Η αγκαλιά για να κρυφτείς, το
στήριγμά σου στη δύσκολή στιγμή, το περήφανο και άγρυπνο βλέμμα που σε
καμαρώνει καθώς μεγαλώνεις.
Τι είπα τώρα;
Μεγαλώνεις; Πότε!
Για εκείνον
θα είσαι πάντα το κοριτσάκι του!
