Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό πως
οι άνθρωποι που μας έχουν βλάψει, έχουν κερδίσει τον πολυτιμότερο χρόνο και την
μεγαλύτερή μας προσπάθεια. Άνθρωποι που
ήρθαν να σαρώσουν την ζωή μας με το πέρασμα τους κι εμείς ξοδέψαμε ολόκληρες
ζωές γι’ αυτούς.
Ψάχνω να βρω το λόγο που
επιμένουμε με τους τοξικούς χαρακτήρες. Τι είναι αυτό που μας κάνει εμμονικούς
με το να τους κρατήσουμε κοντά μας; Εμφανίζονται,
στην πορεία μας, πρόσωπα που το καθένα έχει κάτι να μας δώσει ξεχωριστά. Μα σαν
αντιληφθούμε το σκάρτο αφανίζουμε με μιας το ντόμπρο.
Πολλοί
από εμάς φοβόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Τρέμουμε μην τυχόν και
μείνουμε μόνοι μας και βολευόμαστε σε ξεχαρβαλωμένες σχέσεις. Σε «τύπου»
ρεζέρβα καταστάσεις. Τελικώς, φορτώνουμε σ’ εμάς τους ίδιους τις ευθύνες
και πληρώνουμε με τύψεις κι ενοχές τα λάθη των άλλων. Προπονούμαστε ν’ ακούμε
ψέματα, ενώ γνωρίζουμε την αλήθεια, επειδή η ανασφάλεια μας υπερνικά το «είναι»
μας.
Πότε έρχεται εκείνη η στιγμή
που κουράζεσαι να κάνεις το μαλάκα με επιτυχία; Η ώρα εκείνη που βλέπεις
ακριβώς εκεί που κοιτάς κι αποβάλλεις ολικά τη σαπίλα από την ζωή σου.
Ένας
ψυχικά ανάπηρος μπορεί να ναι μολυσματική ουσία για σένα κι εσύ κάθεσαι και
νοσείς ψάχνοντας τρόπους να τον ιάσεις. Στην
πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις. Κι αν κάπου μέσα στο συνονθύλευμα
συναισθημάτων έχασες την πίστη και την πορεία σου, θα την βρεις ξανά αφού
τελειώνεις μ’ αυτή την καταστρεπτική σχέση.
Όταν κάποιος δηλώνει πως είναι μαζί
σου αλλά σε ζηλεύει παθολογικά, πέρα από το γεγονός πως οριοθετεί την ελευθερία
των κινήσεών σου, σου φορτώνει την κραυγαλέα ανασφάλειά του. Όταν σου αραδιάζει
ψέματα, ιδίως για πράγματα μικρά, πρωτίστως υποτιμά τη νοημοσύνη σου κι έπειτα αποδεικνύει
περίτρανα πόσο δειλός κι ανίκανος είναι στο ν’ αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών
του.
Την
στιγμή που σε αντικαθιστά σε άλλες σχέσεις και κρεβάτια, αυτόματα σε
υποβαθμίζει, δε δείχνει τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στο πρόσωπό σου και σου
επιρρίπτει κατηγορίες που παράλληλα δικαιολογούν τις δικές του εσφαλμένες
ενέργειες.
Ουσιαστικά,
σε εγκαταλείπει και σε κοιτά να βιώνεις έναν συναισθηματικό θάνατο, στη μοναξιά
σου, εντελώς διχασμένη ύπαρξη.
Σου έχει χαρίσει μάλιστα, τον
φόβο του να συμβιώσεις με άλλον άνθρωπο ξανά, στην ιδέα πως μπορεί να περάσεις
τα ίδια και χειρότερα. Αν βέβαια
καταφέρεις να κρατήσεις κάποιον κοντά σου, καθώς η ανασφάλεια κι η εμμονή σου
πως εσύ είσαι ο προβληματικός της υπόθεσης σ’ έχουν εγκλωβίσει στο λαβύρινθο
της σύγχυσης.
Αν
αναλογιστείς τα παραπάνω θα ξέρεις, πια, πως μακριά του θα είσαι καλύτερα. Αν
πάλι κοντά του, αισθάνεσαι καλά, λίγη ψυχασθένεια να κεράσω;
