Υπάρχουν στιγμές που η αγάπη δε φωνάζει∙ στέκεται δίπλα και σου κρατά το χέρι. Είναι το μήνυμα του φίλου που σε προειδοποιεί πριν μπλέξεις, η κουβέντα που σε προστατεύει χωρίς να στο ζητήσει κανείς, το ξαφνικό απόγευμα που γίνεται ανάσα μέσα στη μέρα σου. Η Μαρίνα μάς παίρνει μαζί της σε τρεις μικρές ιστορίες γεμάτες τρυφερότητα, γέλιο και ανθρώπινη ζεστασιά, θυμίζοντάς μας πως οι άνθρωποί μας είναι η αόρατη ασπίδα στη θλίψη και στην κακία του κόσμου.
Όσοι με ξέρετε από παλιά, γνωρίζετε ότι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα είναι η αγάπη κι οι εκδηλώσεις της. Όσοι με γνωρίσατε πιο πρόσφατα, σίγουρα κάτι έχετε ψυλλιαστεί, ξέρετε όμως πόσο ευλογημένη νιώθω πλέον κάθε μέρα!
Αφού λοιπόν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα βίωσα τρεις καινούργιες, διαφορετικές εκφάνσεις της αγάπης, νιώθω την χαρά και την τιμή να τις μοιραστώ μαζί σας, τελειώνοντας τον πρόλογο μου με μια μεγαλοπρεπή θεατρική υπόκλιση!
Για να μπούμε στο ζουμί, είναι τόσο όμορφο να έχεις φίλους που ξέρουν τι δεν ξέρεις και είναι δίπλα σου, να σου λένε τι χρειάζεται να κάνεις παρακάτω!
Να ‘μια λοιπόν εγώ, μια ανέμελη, ξέγνοιαστη ξανθιά κορασίδα, με ξέπλεκα μαλλιά, που ξαφνικά χρειάζεται να διεπεραιώσει μια γραφειοκρατική διαδικασία, έχοντας την πεποίθηση ότι εν έτη 2025, μέσω διαδικτυακών διαδικασιών, μπορεί να το κάνει εύκολα, χωρίς να απαιτηθεί φυσική παρουσία και χωρίς να επιβαρυνθεί το πρόγραμμά μου.
Γατάκι! Τόσα ξέρεις, τόσα λες. Πάλι καλά, οι καλοί μου φίλοι με ενημέρωσαν, γνωρίζοντας με, τι, πού, πώς και πότε χρειάζεται να κάνω, ώστε να μην πιαστώ εξ απήνης και βρεθώ από το πουθενά με «βραχιολάκια» απότομα στην ελληνική πραγματικότητα!
Μετά το κωμικό πρώτο μέρος, είναι πραγματικά ανεκτίμητο να έχεις φίλους που να σε προστατεύουν ακόμα κι απ’ τον εαυτό σου!
Είμαι χειμαρρώδης κι αυθόρμητη πολλές φορές. Ειδικά όταν γράφω εδώ, μου αρέσει να εξερευνώ διάφορες θεματολογίες (οι παλιοί ξέρετε) με την πένα μου, λαμβάνοντας ως αυτονόητο, που ίσως δε θα έπρεπε, ότι τα γραφόμενα είναι προϊόν μυθοπλασίας, κοπτοραπτικής, όπως μου αρέσει να λέω. Συρραφή σκέψεων, εντυπώσεων, φαντασίας, βιωμάτων δικών μου ή άλλων, που κάθε φορά έχουν να πουν κάτι διαφορετικό. Πιστεύω ότι είναι κάτι που το αντιλαμβάνονται κι οι αναγνώστες μας.
Έτσι λοιπόν, πρόσφατα, κόπηκε ένα άρθρο που είχα ετοιμάσει. Όχι γιατί ήταν ελλιπές, αλλά γιατί, ως άτομο μπορεί να με εξέθετε. Η chief editor μας, ένα άτομο που αγαπώ, εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα, ακόμα κι αν δεν έχουμε ποτέ βρεθεί δια ζώσης. Που ξέρω ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Γιατί τελικά, είναι η αγάπη να μπορείς να σταθείς απέναντι στον άλλο, να πεις την αλήθεια σου και την γνώμη σου, χωρίς να έχεις φόβο. Μπορεί να απογοητεύτηκα, αλλά κατάλαβα το νοιάξιμο.
Για το τέλος κράτησα το πιο γλυκό κορίτσι! Έχω μια φίλη, μανούλα, με ένα γλυκό ζουζούνι 14 μηνών, που έχει γίνει το μυαλό της πουρές από την κλεισούρα (τα αγοράκια στην παρέα να τα ακούνε αυτά και να αναλάβουν δράση). Έχοντας επίγνωση της κατάστασης της, μου έστειλε μήνυμα ξημερώματα να μου ευχηθεί χρόνια πολλά, γιατί κάπου τώρα είναι τα γενέθλια μου και ξέρει ότι θα το ξεχάσει!
Επειδή καμιά καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη, χθες το απόγευμα, την απήγαγα (προειδοποιημένα, να αφήσει κάπου το παιδί), την πήγα βόλτα παραλία, είπαμε τα νέα μας και γελάγαμε με την κατάσταση. Θέλω να πιστεύω, ότι μετά από αυτό το διωράκι, γύρισε λίγο πιο ανάλαφρη.
Πραγματικά, σας ευχαριστώ! Σας αγαπώ λίγο παραπάνω, μετά από αυτά! Είστε οι άνθρωποι μου, που σας αγαπώ πολύ και μου ανταποδίδετε την αγάπη σας με τους πιο όμορφους τρόπους! Κάνετε την καρδιά μου να ανοίγει, να χτυπά χαρούμενα και το γέλιο να ανθίζει στα χείλη μου!
Είμαστε φτιαγμένοι από αγάπη και χρειαζόμαστε αγάπη για να ανθίζουμε. Μοιράστε την, λοιπόν, απλόχερα, έτσι, για να ευωδιάζει ο τόπος!
