Όλα έχουν να κάνουν με την
κοινωνία και τον κατήφορό της. Και όσο πέφτει, μονολογεί: «Μέχρι στιγμής όλα
καλά…μέχρι στιγμής όλα καλά…Μέχρι στιγμής». Δεν έχει καμία σημασία πώς
πέφτεις. Αλλά το πώς προσγειώνεσαι.
Ποτέ μα ποτέ άλλοτε αυτά τα
περίφημα λόγια του Vinz από τη γνωστή Γαλλική ταινία «La
Haine» (To Μίσος) δε θα ήταν τόσο
επίκαιρα.
Γιατί, αγαπητέ μου φίλε, συνάνθρωπε, συμπολίτη, το μίσος μόνο μίσος θα φέρει.
Και αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση έχει καταρρακώσει τη γενιά μας να ζήσουμε σʾ
έναν κόσμο όπου η προσγείωση προβλέπεται πλήρως ανώμαλη.
Βλέπω και διαβάζω απʾ το πρωί αναρτήσεις, σχόλια, περιγραφές και ανακοινώσεις
για τη μεγάλη τραγωδία στο Παρίσι. Πέρα από την αδιαμφισβήτητη καταδίκη όλων
αυτών των ενεργειών που σκόρπισαν τυφλά τον θάνατο σε τόσες ζωές, αναρωτιέμαι
ποιος απʾ όλους αυτούς που δημοσίευσαν το δικό τους σχόλιο για το γεγονός,
έκατσε να σκεφθεί ένα βήμα παραπέρα.
«Κλείστε τα σύνορα!»
«Οι μουσουλμάνοι σφάζουν τα πάντα! Οι πρόσφυγες θα μας εξοντώσουν!»
«Εμείς καλά τα λέγαμε! Κανείς μετανάστης! Να πάνε στη χώρα τους!»
Μπορεί μέχρι πριν λίγα χρόνια βλέποντας τέτοιες δηλώσεις να κατέβαζα το κεφάλι και
μέσα μου να σιχτίριζα την ηλιθιότητα κι αφέλεια αυτών των ανθρώπων, αλλά πλέον
το κεφάλι δεν μπορεί να κοιτάει το πάτωμα. Το σηκώνω ψηλά, αφρίζω απʾ τα νεύρα
μου και σκέφτομαι σοβαρά να πάω να κάνω παρέα στον Πλούτωνα, που μπορεί να
είναι μέσα στην παγωμάρα, αλλά τουλάχιστον είναι όσο πιο μακριά γίνεται απʾ
αυτό το συρφετό καθυστέρησης.
Ακούω κόσμο νʾ αναρωτιέται γιατί γίνονται τέτοιες ενέργειες. Πώς μπορεί κάποιος
να έχει τόσο μίσος μέσα του ώστε να ζωθεί με εκρηκτικά και να σκοτώσει
αδικαιολόγητα τόσο αθώο κόσμο.
Βλέπατε τόσον καιρό να φυσάει αέρας ο οποίος δυνάμωνε σιγά-σιγά. Σας είπαν να
μην ανησυχείτε γιατί θα το φροντίσει το κράτος. Εσείς αν και ξέρατε πως αυτό
δεν ισχύει, δεν κάνατε τίποτα. Στο τέλος που ο αέρας έγινε ανεμοστρόβιλος και
σάρωσε τα πάντα, αναρωτιόσαστε «γιατί σε εμένα;».
Γιατί τελικά αυτό που μας νοιάζει σήμερα είναι, αν γίνει κάτι, να γίνει μακριά
από εμάς.
«Α, μωρέ σφάζονται και βομβαρδίζονται στην Συρία, στο Ιράκ, στην Υεμένη, στο
Λίβανο, στην Τουρκία, στην Παλαιστίνη. Είναι μακριά από εμάς. Γιατί να
ασχοληθούμε; Ας τα βρουν μόνοι τους».
Και τώρα που αυτό το μακελειό έφτασε στον δρόμο μας, μπήκε στην αυλή μας και
μας χτύπησε την πόρτα, έχουμε λουφάξει στη γωνία και κλαίμε σαν μικρά παιδιά
και κράζουμε απεγνωσμένα για βοήθεια.
Οπότε, φίλε αναγνώστη, όχι, δεν φταίει ο Σύριος που έρχεται πρόσφυγας στη χώρα
μας ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα γιατί πολύ απλά έρχεται σε εμάς για να ξεφύγει
από αυτούς που σκορπάνε έτσι τον θάνατο! Δεν ήρθε για τις παραλίες μας, ούτε
για τα σουβλάκια. Ήρθε γιατί αλλιώς θα πέθαινε!
Δε φταίει ο Κούρδος, ο Ιρακινός, ο Παλαιστίνιος που μακριά από φανατισμούς,
ακραίες ιδεολογίες και δίψα για εξουσία προσπαθεί να ζήσει ένα καλύτερο αύριο.
Δεν είναι δυνατόν σε μία χώρα όπου έχουμε ζήσει διωγμούς και διωγμούς, έχουμε
περάσει από μία Τουρκοκρατία, έχουμε ζήσει εμφύλιους, Κατοχή και πόσα άλλα, να
θεωρούμε ακόμα πως για όλα φταίνε οι «κακοί μουσουλμάνοι».
Σε κάθε τέτοιο συμβάν πάντα μα πάντα οι «από πάνω» θα περάσουν ένα μέτρο, έναν
νόμο, μία συμφωνία που τους συμφέρει εκμεταλλευόμενοι τον πανικό και τον φόβο
του λαού.
Γιατί αν θες να κυριαρχήσεις κάπου και να πείσεις έναν πολίτη να δεχθεί αυτό
που του πλασάρεις δεν πρέπει να τον κερδίσεις. Ούτε να σε εμπιστευτεί. Πρέπει
απλά να τον τρομάξεις τόσο πολύ ώστε να δεχθεί ό,τι του πεις «για την ασφάλεια
του».
Είμαστε πολύ καλύτεροι απʾ αυτό. Κοιμόμασταν και κοιμόμαστε ακόμα πολύ βαθιά σε
κάποια πράγματα, αλλά ή θα ξυπνήσουμε τώρα και θα δούμε τα πράγματα πίσω απʾ
τον καθρέφτη χωρίς οφθαλμαπάτες, ή θα μας κοιμίσουν για πάντα και τότε πολύ
απλά τον ήπιαμε.
Je suis Paris, Je suis Humain, Je suis toutes.Μη βάζετε ταμπέλες σε τραγωδίες
και μην περιμένετε να συμβεί στον γείτονα για να ευαισθητοποιηθείτε.
Ο κόσμος άλλαξε όπως πολύ σωστά διάβασα σε αρκετές δηλώσεις σήμερα. Με μία
διόρθωση.
Ο κόσμος έχει αλλάξει και πλέον επιβάλλει νʾ αλλάξουμε κι εμείς. Ή θα μείνεις
πίσω στο δικό σου ροζ συννεφάκι και θα κοιτάς από ψηλά τα αποκαΐδια ή θα μπεις
μπροστά και θα σβήσεις με δύναμη και θέληση τις φωτιές που άλλοι θέλουν νʾ
ανάψουν στο όνομα της θρησκείας, της πατρίδας, του φόβου και της τρομολαγνείας.
Εύχομαι πολύ απλά ο κόσμος που ξημέρωσε μετά από μία τέτοια τραγωδία, αφού
πενθήσει αυτούς που πρέπει, να πάει ένα βήμα μπροστά και να σκεφτεί κάτι
παραπάνω. Αλλιώς το δικό τους χατίρι θα κάνετε, όχι το δικό σας.
