Πρωινές, βραδινές ενημερωτικές εκπομπές με αρκετά διεθνή
και εγχώρια πολιτικά, οικονομικά και οικογενειακά τηλεοπτικά θέματα συζητούν για
την πορεία της καθημερινότητάς μας. Πότε θα βγούμε, αν θα βγούμε απʾ την κρίση,
τι γίνεται στο Αιγαίο, πόσοι μετανάστες πέθαναν σήμερα. Θα μας βγάλουν απʾ την
Ευρώπη, θα φτωχύνω, θα ζήσω ή θα πεθάνεις;
Επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, κομματικά στελέχη ακόμη κι
επώνυμοι απʾ τον καλλιτεχνικό χώρο, μορφωμένοι αμόρφωτοι, σχετικοί και άσχετοι
περνοδιαβαίνουν απʾ το βράδυ ως το πρωί στην οθόνη μας στο σαλόνι μας, μπαίνουν
στην κρεβατοκάμαρά μας και φλερτάρουν τη σκέψη μας πριν κοιμηθούμε.
Ξυπνώ και, θέλοντας να ενημερωθώ, πέφτω πάνω στα πρωινά
δελτία του τρόμου. Λοιμοί, καταποντισμοί, θάνατοι μεγάλων και μικρών αναίτια
και αιτιατά.
Νιώθω ότι έρχεται το τέλος του κόσμου ξαφνικά. Με μια
χούφτα αναλγητικά στο χέρι απʾ τον πόνο που μου προκαλούν οι εικόνες, προχωρώ
στην επόμενη επιλογή, τις πιο lifestyle (ελληνιστί: τρόπος ζωής) εκπομπές. Εκεί
καταλαβαίνω ότι μάλλον άλλαξα ήπειρο, ίσως και πλανήτη, καθώς με προτρέπουν
περιχαρείς -λες και ανακάλυψαν το φάρμακο κατά του καρκίνου- να σκεφτώ τι μαγιό
θα φορέσω το καλοκαίρι.
Σʾ αυτό το σημείο είναι που θα χρειαστώ μια χούφτα
ηρεμιστικά διότι δεν έχω προλάβει να χάσω αυτά τα περιττά κιλά των Χριστουγέννων
που δεν ξεχνούν να μου θυμίζουν οι καλλίγραμμες
της γυάλινης πασαρέλας.
Το βραδάκι είμαι έτοιμη να την ξανακάνω την προσπάθεια.
Αποφασίζω να δω ταινία. Μια ανάλαφρη κομεντί, με λίγο περιπέτεια. Μέτρησα
αυτοκτονίες, πιστολίδια και φονικά. Παραιτούμαι! Αρνούμαι!
«Οι έντονες προσωπικές στιγμές που μπορεί να βιώσει ένας
άνθρωπος στη λιγόχρονη πορεία του στον
κόσμο εμπειρίας, νοηματοδοτούν αξιολογικά τη ζωή του, την υπαρξιακή του
ελευθερία» (Borody, 2003)
Οι έντονες προσωπικές μας στιγμές πλέον βρίσκονται εκεί
απέναντι στον γυάλινο κόσμο της τηλεθέασης. Οι μετρήσεις θεαματικότητας
αποδεικνύουν ότι όσο πιο ζοφερό το νέο, τόσο πιο υψηλά τα ποσοστά.
Στην Κω έμαθα πρόσφατα ότι ξένοι ανταποκριτές πληρώνουν
άσχετους να προσποιούνται τους θαλασσοπνιγμένους για να πιάσουν την «καλή»
είδηση. Ο θάνατος του κατά τα άλλα συμπαθούς Έλληνα τραγουδιστή «έκοψε» πιο
πολλά εισιτήρια απʾ τις κατακτήσεις Ελλήνων αθλητών και επιστημόνων.
Ο κόσμος βρίσκεται σε μια κατάσταση που θέλει κι επιθυμεί
να κλάψει τη μοίρα του. Αξιολογικά λοιπόν εκεί βρισκόμαστε. Θέλουμε να
κλαφτούμε. Μαθαίνουμε να κοιτάμε τα προβλήματα κι όχι τις λύσεις. Ζούμε
θρηνώντας, μόνο έτσι έχουμε κάτι να πούμε. Το καλό νέο δεν είναι νέο.
Βάζουμε τη δική μας ζωή σε κατάσταση αναμονής. Μπορεί το
παιδί μας δίπλα κάτι να μας ρωτάει, δεν ακούμε όμως γιατί είμαστε με το κινητό
στο χέρι παρακολουθώντας τις φοβερές ζωές των άλλων. Αναμένουμε να
ενθουσιαστούμε, να πονέσουμε, να ερωτευτούμε, εν πάσει περιπτώσει να μας
αγγίξει την προσοχή το γυάλινο δρώμενο.
Σʾ αυτό το σημείο χάνουμε το κέντρο μας. Όταν ο άνθρωπος
μαθαίνει να ζει μέσα απʾ τις ζωές των άλλων, είναι σαν να παίζει στον
κινηματογράφο. Υποδύεται ρόλους, ζει μια πραγματικότητα που δεν είναι δική του,
που δεν την έχτισε ο ίδιος αλλά του δόθηκε έτοιμη.
Η υπαρξιακή μας ελευθερία κατά συνέπεια παύει να υπάρχει
απʾ τη στιγμή που τρώμε προμαγειρεμένες στιγμές.
Ελευθερία σημαίνει πρωτοβουλία, ατομικότητα, κίνηση με
ρίσκο και ανατροπές, ανάληψη ευθύνης και κυρίως αυτόνομη προσωπική δράση.
Ελευθερία είναι η
επιλογή ζωής μέσα από την εξέλιξη και τις αλλαγές μας καθώς μεγαλώνουμε.
Ελεύθερος νιώθει ένας έφηβος όταν κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον πρήζουν.
Ένας ενήλικας, όμως, δεν νιώθει το ίδιο . Ένας ενήλικας
είναι ελεύθερος όταν σκέφτεται, αισθάνεται και ονειρεύεται μέσα στην δική του
πραγματικότητα. Τότε είναι αυθεντικός!
Σταμάτα, λοιπόν, να χρησιμοποιείς το γυάλινο θάνατο σαν
το προσωπικό σου αναισθητικό. Η υγεία είναι στο μέτρο, η εμπειρία ζωής όμως
βρίσκεται στο προσωπικό μας αμέτρητο.
