Σου σπάει
τα νεύρα. Yπάρχουν μέρες που θέλεις να
πάρεις φόρα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο απʼ την παρανοϊκή
συμπεριφορά που έχει.
Ώρες-ώρες σου ʼρχεται να δώσεις και καμιά σφαλιάρα, μπας
και συνέλθει λίγο, αλλά εκεί που είσαι έτοιμος σε κοιτάει τόσο γλυκά που σου
κόβονται τα πόδια και τα ξεχνάς όλα. Άλλοι λένε πως είναι υπεύθυνη για όλα τα
κακά της ανθρωπότητας κι άλλοι την εκθειάζουν. Ο λόγος για τη γυναίκα.
Τραβάτε
πολλά εσείς οι άντρες αλλά απόψε επιτρέψτε μου να κάνω τον δικηγόρο του
διαβόλου και να πάρω θέση υπερασπιζόμενη το γυναικείο φύλο και εκθέτοντας
ορισμένες καταστάσεις για να βοηθήσω και αυτές να καταλάβουν την παράνοια που τις
δέρνει αλλά κι εσάς που δεν μπορείτε να λύσετε το μυστήριο της συμπεριφοράς τους.
Τα είδη, λοιπόν, και, κυρίως, οι ιδιότητές της πολλές: μάνα, αδερφή, κοπέλα, γυναίκα, κόρη κι η
λίστα δεν έχει τελειωμό. Το αξιοσημείωτο μʼ αυτό το πλάσμα είναι πως,
ανεξαιρέτως ιδιότητας, έχει τον τρόπο να σʼ εξωθεί στʼ άκρα με τις υστερίες και
τα σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά της.
Για
παράδειγμα: βλέπεις πως κάτι έχει, ρε παιδί μου! Κάνει μπαμ πως έχει νεύρα. Τη
ρωτάς, λοιπόν, «τι έχεις αγάπη μου;» και σου απαντά ένα ξερό «τίποτα». Προτιμάς
να παίξεις αμυντικά και να μην την πιέσεις παραπάνω γιʼ αυτό δε συνεχίζεις τις
ερωτήσεις.
Εκεί που ησυχάζεις και θεωρείς πως τελείωσε το θέμα, αρχίζει ο
εξάψαλμος: «Είναι δυνατόν να είσαι τόσο αναίσθητος; Με βλέπεις χάλια και δε σε
νοιάζει τίποτα; Ε βέβαια… αδιαφορείς! Τι σε νοιάζει εσένα; Εσύ έχεις το Μαράκι
που σου αρέσει και του πατάς like σε κάθε
ξέκωλη φωτογραφία που ανεβάζει». Μπροστά σʼ αυτή τη συμπεριφορά, δε ξέρεις τι
πρέπει νʼ απαντήσεις και μένεις με γουρλωμένο μάτι να την κοιτάς σαν ροφός.
Στην περίπτωση που συνέχιζες τις ερωτήσεις για
το τι έχει, πάλι τον μπελά σου θα έβρισκες. Γιατί το θέμα δεν είναι να σου
πούμε εμείς τι έχουμε. Το θέμα είναι να καταλάβεις εσύ τι έκανες.
Μη βγάζεις
την ουρά σου στην απʼέξω. Φυσικά και φταις εσύ για τα νεύρα. Αυτό είναι
αδιαπραγμάτευτο. Είναι δεδομένο. Κάποια χαζομάρα θα έκανες πάλι και την
εκνεύρισες. Μην ξεχνάς πως όλες έχουμε τις κόκκινες γραμμές μας. Και μην
υποθέσεις, λανθασμένα, πως έχουμε όλες τις ίδιες.
Η μία θα
νευριάσει γιατί δεν παρατήρησες την αλλαγή στο μαλλί κι ας το έκοψε ελάχιστα.
Για να μην το πρόσεξες σημαίνει πως δεν νοιάζεσαι τι κάνει και συνεπώς δεν την
αγαπάς πραγματικά.
Η άλλη
γιατί δεν της είπες συγχαρητήρια για το επιτυχημένο project της στη
δουλειά κι ας της είπες απλά μπράβο. Μελλοντικά μπορεί και να σημαίνει ραγδαία
ανέλιξη. Αλλά βέβαια! Το πέρασες στο ντούκου γιατί δε θες να είναι πιο
πετυχημένη από εσένα! Θέλεις να την έχεις πάντα υπό. Δουλάρα σου! Δεν την
αγαπάς πραγματικά!
Η τρίτη
γιατί κοίταξες την τσουλίτσα που πέρασε από μπροστά σας με το καυτό σορτσάκι.
Εντάξει, για το τελευταίο θα τ’ ακούσεις απʼ όλες ανεξαιρέτως.
«Μα
μπροστά μου περπά…» Δεν έχει σημασία! Να γυρνούσες απʼ την άλλη! Άρα δεν σου
αρέσει πλέον. Μήπως υπονοείς πως πάχυνε και δεν βλέπεται πλέον; Α έτσι; Ε!
βέβαια. Σου έφυγε ο πρώτος ενθουσιασμός και δεν την αγαπάς πια!
Και κάπως
έτσι νιώθεις ένα βήμα πριν την πόρτα του ψυχιατρείου να αναρωτιέσαι τι θα ήταν
καλύτερο να πεις ή να κάνεις για να γλιτώσεις τον καβγά. Η αλήθεια είναι πως, όταν
μας πιάνει το στραβό μας ό,τι και να πεις, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Δεν
υπάρχει σωστή απάντηση.
Πάντως
στην περίπτωση που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να σε κάνουμε να υποφέρεις και
παρόλα αυτά να τα ξεχνάς όλα μʼ ένα βλέμμα κι ένα γλυκό λόγο η απάντηση είναι
απλή.
Θυμάσαι
τότε που η μάνα σου τσακωνόταν με τον πατέρα σου και πάντα αναρωτιόσουν πώς
σκατά τον τούμπαρε πάντα; Ή τότε, που η αδερφή σου ήθελε να πάει σʼ εκείνο το
πάρτι κι ο μπαμπάς σου, αρχικά, ήταν ανένδοτος, αλλά τελικά τον έφερε από εδώ,
τον πήγε από ʼκει και πέρασε το δικό της;
Ε!
είμαστε όλες εκείνες μαζί! Είναι στο αίμα μας η μαλαγανιά. Γεννιόμαστε μʼ αυτή
και ό,τι και να κάνεις, όσο σκληρός και να το παίζεις είσαι καταδικασμένος να
υποκύπτεις.
Κάπως
πρέπει να επιβιώσουμε κι εμείς το αδύναμο φύλο. Κλέφτρες να γίνουμε;
