Συναισθηματικά αδιέξοδα. Όπου τα δούμε, πάμε ντουγρού, σωστοί μαλάκες, και μπαίνουμε. Λες κι είδαμε ένα δωμάτιο γεμάτο χρυσάφι και τρέξαμε να το πάρουμε πρώτοι.
Τι σκατά παθαίνουμε ώρες-ώρες και γινόμαστε τόσο ηλίθιοι, δεν καταλαβαίνω. Από τη σύγχυση έχω γράψει όλες τις λέξεις λάθος και τις φτιάχνω με το autocorrect. Ναι, εγώ που μισώ τα ορθογραφικά και διορθώνω όλο τον κόσμο. Φαντάσου πόσο έχω φρικάρει.
Γιατί γινόμαστε τόσο βλαμμένοι, γαμώτο μου;
Ειλικρινά νευριάζω μ’ όλους εμάς τους συναισθηματικά φρικαρισμένους. Εκεί που όλα κυλούν σωστά στη ζωή σου, τσουπ, αποφασίζεις να ασχοληθείς με το παρελθόν. Μερικές φορές, με το παρόν ακόμα και με το μέλλον (που θα θέλαμε να υπάρξει με κάποιον, αλλά #not!) Αφού το βλέπεις, πουλάκι μου, δεεεεν τραβάει το πράγμα, φύγε!
Σίγουρα δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν σου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου, κάτι ολόδικό σου. Αναμνήσεις, έρωτες, πράγματα και καταστάσεις που όμως έφυγαν κι ανήκουν στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να τα φέρνεις στο προσκήνιο ειδικά όταν συναισθηματικά είσαι υπέροχα.
Κάποιος πολύ πονηρεμένος, θα έλεγε «μήπως δεν είσαι πραγματικά καλά κι έτσι αφήνεις το περιθώριο στο παρελθόν σου να εμφανιστεί;»
Όχι, φίλε μου, ξέρω πολύ καλά αν είμαι εντάξει συναισθηματικά ή όχι, τώρα για το κεφάλι μου, δεν παίρνω κι όρκο.
Είναι κι αυτός ο εγωισμός που σε τρελαίνει ώρες-ώρες και δεν αντέχεις πως κάποιος προχώρησε. Γιατί; Μη με ρωτάτε, γιατί έτσι. Αφού βλέπετε, είμαι φουρτουνιασμένη, σοβαρή απάντηση περιμένετε; Σόρρυ, #not again.
Είναι το κλασσικό «θέλω να ‘σαι καλά και χωρίς εμένα» αλλά παπάρια. Δηλαδή, ναι, θέλω να σαι καλά, αλλά δεν εννοώ συναισθηματικά. Κατά βάθος, υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι ο άλλος θα σε σκέφτεται για μια ζωή και θα συγκρίνει τις επόμενες σχέσεις και καμιά δε θα του κάνει γιατί μετά από σένα το
χάος- τύπου. ΌΧΙ και πάλι όχι.
Εσύ γιατί προχώρησες, καμάρι μου; Σου είπε κανείς ποτέ όχι; Εσύ γιατί κοτσάρεις τις σκατόφατσές σας φώτο προφίλ και τις μοστράρεις παντού; Έ, έτσι και ο/η δύσμοιρος/η πρώην σου. Αυτός ψυχή δεν έχει;
Ναι, ναι , ξέρω τι θα μου πεις, άλλο εγώ, άλλο αυτός. Σώπα! Εσύ δηλαδή τι ιδιαίτερο έχεις και μπορείς να πράττεις διαφορετικά;
Κοίτα πώς πάει το πράγμα. Κοιτάξου στον καθρέφτη, ρίξε ένα γερό χαστούκι στον εαυτό σου και μην του ξαναεπιτρέψεις να σκεφτεί έτσι μαλακισμένα. Πέτα από πάνω σου ό,τι ανασφάλεια σε διακατέχει, διότι περί ανασφάλειας πρόκειται, κι ύστερα τα ξαναλέμε.
Άντε γιατί πολύ αέρα πήραμε και νομίζουμε ότι είμαστε αναντικατάστατοι. Σας έχω νέα, δεν είμαστε. Οι έρωτες πάνε κι έρχονται, όπως κι όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας. Καθένας είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, κάποιοι συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί, μα ο χώρος πάντα έχει περιθώρια για
νέους ανθρώπους.
Μπορεί να συνάντησες τον έρωτα της ζωής σου και για τον χ,ψ λόγο να μην μπόρεσες να συνεχίσεις μαζί του. Κάπως έτσι πάει συνήθως, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες που ακόμα ψάχνεσαι και δεν έχεις διαμορφώσει πλήρως τον χαρακτήρα σου. Θέμα απειρίας θες; Θέμα προτεραιοτήτων; Λαθών; Όλα μαζί.
Συνέβη όμως και να γυρίσεις πίσω το χρόνο δεν μπορείς. Για κάποιο λόγο έγινε ό,τι έγινε. Άλλοι μας προσφέρουν χαρά, άλλοι λύπη, άλλοι μας διδάσκουν κι άλλοι μένουν δίπλα μας για μια ζωή. Καθένας όμως είναι ξεχωριστός και πρέπει να τον αγαπάς για όσα έζησες κοντά του.
Εγώ νομίζω πως πιο πολύ θυμώνουμε από φόβο. Από φόβο μήπως μια μέρα βρεθεί κάποιος που θα δώσει περισσότερα στον πρώην σύντροφό μας,
ή που θα τον κάνει να ερωτευτεί παράφορα και να ξεχάσει πώς είχε νιώσει μαζί μας.
Ε, λοιπόν, όχι. Μπορεί να βιώσει δυνατότερα συναισθήματα, μπορεί να υπάρξει καλύτερα, μπορεί να έχει μια πιο υγιή σχέση, μπορεί πολλά. Όμως, ποτέ δε θα ξεχάσει πώς τον είχες κάνει να νιώσει, ακόμα κι αν δε νιώθει το ίδιο πια.
Όλα είναι στο μυαλό σου, στις προσκολλήσεις σου και στις ανασφάλειες σου. Όταν καταφέρεις ν’ απεγκλωβιστείς από τον ίδιο σου τον εαυτό και το κλουβί στον οποίο τον περιορίζεις, τότε θα τα ξαναπούμε.
Τότε θα καταλάβεις πια. Η ζωή προχωρά, εσύ μη μένεις στάσιμος.
Υ.Γ Είναι και γαμώ τις ψυχοθεραπείες να γράφεις και να τα χώνεις στον εαυτό σου, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
