Κανείς δεν ξέρει πώς χτυπά η
καρδιά σου κάθε φορά που αποφασίζεις να φύγεις. Κανείς δεν ξέρει πόσο παλεύεις
κάθε βράδυ ν’ αποφασίσεις τι πρέπει να κάνεις. Δεν είναι εύκολο να φεύγεις από
μια κατάσταση.
Πολλοί λένε πως πονάει αυτός που
μένει πίσω, στα συντρίμμια μιας χαμένης αγάπης. Πως του είναι
πιο δύσκολο, γιατί βρέθηκε προ εκπλήξεως, πως δεν υπολόγιζε τον χωρισμό
και διάφορα τέτοια.
Μάθαμε να κατηγορούμε αυτούς που
φεύγουν, να τους αποκαλούμε δειλούς, άνανδρους, τιποτένιους. Γιατί; Επειδή
βρήκαν τα κότσια να προχωρήσουν; Επειδή κατάφεραν ν’ αποδεχτούν πως μια σχέση
τελείωσε; Επειδή είχαν το θάρρος να ομολογήσουν πως κάτι τους τελείωσε; Πως δε
νιώθουν πια το ίδιο;
Κι εσύ τι κατάλαβες που έμεινες
πίσω; Τι κατάφερες που δεν μπόρεσες ποτέ να δεχτείς, πως ένας άνθρωπος μπορεί
να ζήσει και χωρίς εσένα;
Έχουμε μάθει να εξιδανικεύουμε
στο μυαλό μας τις ανθρώπινες σχέσεις και να περιμένουμε απ᾽ τον άλλον ό,τι
ακριβώς φανταστήκαμε. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι μαριονέτες για να τους
κρατάς και να τους χειρίζεσαι όπως εσύ θέλεις. Έχουν δική τους προσωπικότητα,
δικά τους συναισθήματα και, ναι! Πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά δεν
ταιριάζουν με τα δικά σου.
Είχατε μία σχέση, ερωτευτήκατε,
περάσατε καλά, χαμογελάσατε, κλάψατε κι
ο σύντροφός σου αποφάσισε ότι δε θέλει να συνεχίσει. Είτε γιατί δε γουστάρει να
στεναχωριέται, είτε γιατί του πέρασε ο έρωτας, είτε για πολλούς λόγους.
Είναι μαγκιά του που μπορεί να
βρει τη δύναμη, να σου πει την αλήθεια κατάμουτρα και να φύγει. Πρέπει να
μάθεις κι εσύ να φεύγεις. Να φεύγεις από χλιαρές σχέσεις που τα μόνο που κάνουν
είναι να λερώνουν το σώμα σου.
Να φεύγεις από ανθρώπους που δεν
έμαθαν να σέβονται. Από εκείνους που φοβήθηκαν να πουν «σ’ αγαπώ», από αυτούς
που δεν τόλμησαν να ομολογήσουν τα συναισθήματά τους. Να φεύγεις από
καταστάσεις που σε πονάνε. Δε χρειάζεται να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα.
Πολλοί άνθρωποι μένουν σε μία
σχέση από ανασφάλεια, από φόβο πως δε θα βρουν κάποιον άλλον. Απ᾽ το φόβο της
μοναξιάς. Άλλοι από λύπηση γιατί σκέφτονται πως είναι κρίμα να χωρίσουν μετά
από τόσο καιρό.
Κανείς δεν πρέπει να μένει με το
ζόρι. Οι σχέσεις είναι γι᾽ αυτούς που θέλουν να είναι μαζί, όχι για εκείνους
που αναγκάζονται.
Δεν είναι αγγαρεία ο
έρωτας. Σταμάτα να κλαις για κάποιον που δε θέλησε να σε κρατήσει δίπλα
του. Μάθε να παλεύεις για ό,τι αγαπάς, μα πάνω απ’ όλα μάθε να φεύγεις την
κατάλληλη στιγμή.
Δεν πρέπει να στριμώχνεσαι στη
ζωή του άλλου. Αν θέλει να σου ανοίξει απλόχερα την αγκαλιά του και να σε βάλει
στη ζωή του θα το κάνει. Δε χρειάζεται να τσαλακώνεσαι διαρκώς για να χωράς
κάτω από τις πόρτες και μέσα απ’ τις χαραμάδες.
Μην περιμένεις να σε διώχνουν,
μάθε να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Να γίνεσαι χαλί για τον άνθρωπο που έχεις
δίπλα σου, να ρίχνεις τον εγωισμό σου όταν χρειάζεται, αλλά όταν δεν τραβάει
άλλο μια κατάσταση, να φεύγεις με αξιοπρέπεια κι όχι να σέρνεσαι.
Ζευγάρια που ξαπλώνουν κάθε βράδυ
κάτω απ’ τα σκεπάσματα, φοράνε τις πιτζάμες τους και κοιμούνται ο καθένας στην
πλευρά τους. Γάμοι που έχασαν τον ενδιαφέρον τους και παρέμειναν μαζί για τα
τυπικά και για το θεαθήναι.
Δεν είναι έτσι ο έρωτας. Δεν του
αρέσουν τα υποκατάστατα και τα ψεύτικα. Γουστάρει την ένταση, την
αυθεντικότητα, την τρέλα. Δε θέλει συμβιβασμούς. Να μάθεις να φεύγεις από
άδειες υποσχέσεις, από κενά βράδια που σου χαρίζουν την ηδονή της στιγμής κι
ύστερα πάλι βυθίζεσαι στο μοναχικό «εγώ» σου.
Να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιοι
άνθρωποι πρέπει να μένουν στη ζωή σου. Να μην αναλώνεσαι. Να φεύγεις αθόρυβα,
κι ας λένε πως η σιωπή κάνει τον περισσότερο θόρυβο.
Να μάθεις ν’ αποχωρίζεσαι
ανθρώπους που αγάπησες. Να μάθεις να διεκδικείς αυτό που θέλεις, αλλά να μη
γίνεσαι σαλιάρης και πιεστικός. Δεν ισχύει πάντα αυτό που λένε πως ο επιμένων
νικά.
Να φεύγεις από εκεί που δεν
ξέρεις γιατί βρίσκεσαι, γιατί αν γούσταρες να είσαι εκεί, θα ήξερες και τον
λόγο. Να μάθεις να είσαι ειλικρινής κι όταν σου τελειώνει αυτό που νιώθεις να
το λες στον άλλον.
Να μάθεις να κοιτάς τον άλλον στα
μάτια την ώρα που θα τον αποχαιρετάς. Να μη φοβάσαι μην πληγώσεις κάποιον με
την αλήθεια σου. Η αλήθεια πάντα πονάει γι᾽ αυτό και πολλοί την ντύνουν όπως
τους συμφέρει, με φρουφρού κι αρώματα.
«Να μάθεις να φεύγεις κι ας
μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί απ’ τη μήτρα. Να φεύγεις απ’ όσα νόμιζες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά».
