Κοίτα να δεις που τελικά δεν
τηρώ τις υποσχέσεις μου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να
γράψω ούτε μια λέξη για ανθρώπους άνευ αξίας. Για εκείνους που μπήκαν και
βγήκαν απ’ τη ζωή μου λες και μπαινόβγαιναν σε παιχνίδι, κι έχω φτάσει στο
δεύτερο άρθρο για σένα.
Ελπίζω να είναι το
τελευταίο, ξέρεις. Δε θ’ αντέξω να γράψω τρίτο! Όχι γιατί δε θέλω, απλά κάθε
φορά που γράφω σε βάζω απέναντί μου και μου είναι πολύ δύσκολο. Όχι γιατί μου λείπεις. Καμία σχέση. Δεν
μπορεί να σου λείπει κάτι που ποτέ δεν ήταν δικό σου. Όλοι το ξέρουν. Μου
είναι δύσκολο γιατί για μια ακόμη φορά έκανα ένα μεγάλο λάθος, το οποίο
καθρεφτίζεται στο πρόσωπό σου κι αυτό μου τη δίνει στα νεύρα.
Εγώ σ’ αυτό το πρόσωπο είδα
πράγματα που, κόβω και το χέρι μου, κανένας δεν έχει δει γιατί πολύ απλά
κανένας δε σου έδωσε τη σημασία που άξιζες. Είδα μια φλόγα. Φιλοδοξίες, όνειρα, δύναμη. Είδα έναν έρωτα πέρα απ’ τα
συνηθισμένα. Όχι για μένα! Ο έρωτας βρίσκεται παντού. Δε χρειάζεται
προσωποποιήσεις. Είδα έναν άνθρωπο που αγαπά τη δουλειά του. Έναν άνθρωπο που
δεν το βάζει κάτω. Είδα έναν άντρα που ήθελα πολύ.
Τώρα το μόνο που βλέπω είναι
το «άντε γαμήσου» που φοβάμαι να ξεστομίσω.
Θέλω καιρό τώρα να σου πω
κάποια πράγματα αλλά εσύ σιγά μην έδινες σημασία στα λόγια μιας τυχάρπαστης
κοπελίτσας. Σαν κι εμένα δεκάδες, έτσι; Ένα συνεχόμενο βλέμμα. Ένα χαμόγελο κι
ένα υπονοούμενο και να, το πράσινο φως. Λάθος!
Δεν
είμαι μια τυχάρπαστη κοπελίτσα για να περάσεις την ώρα σου. Δεν είμαι παιχνίδι
κανενός, πόσο μάλλον δικό σου! Δόξα τω Θεώ, παιχνίδια έχεις πολλά. Και παλιά
και καινούργια.
Άκου να δεις. Μπορεί να είμαι συναισθηματική, ηλίθια, αφελής,
ευκολόπιστη, ρομαντική και διάφορα άλλα επίθετα, όμως δυστυχώς έχω περισσότερα
κότσια απ’ ότι εσύ. Ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ ξέρω τί θέλω και το διεκδικώ.
Θυμάσαι τι μου είχες πει
κάποτε; «Εγώ δε μιλάω με γρίφους. Πες μου τι θέλεις!». Θυμάσαι την απάντησή
μου; «Εσένα θέλω που να με πάρει ο διάολος!».
Απλά και ξεκάθαρα.
Όπως ακριβώς απλά και
ξεκάθαρα σου είπα πως όταν βάζω έναν άνθρωπο στη ζωή μου θέλω να μένει και
προσπαθώ γι’ αυτό μέχρι τέλους. Πως όταν θέλω έναν άνθρωπο, είμαι αφοσιωμένη
εκεί και μόνο εκεί. Έτσι και μ’ εσένα! Τί
κι αν ήξερα την κατάσταση στην οποία έμπαινα… Δύσκολο να είσαι το τρίτο πρόσωπο
από επιλογή. Δύσκολο αλλά ανάθεμά σε, σε ήθελα πολύ.
Ήμουν
διατεθειμένη να μοιραστώ. Εσένα και τα συναισθήματά μου. Ναι, είχα αρχίσει να
νιώθω και στο είπα. Να σε νοιάζομαι, να σε σκέφτομαι όλη μέρα, να μου λείπεις.
Δεν απαίτησα τίποτα όμως.
Τίποτα και το τονίζω σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει. Το μόνο που έκανα ήταν
υπομονή. Πολλή υπομονή κι ακόμα δεν ξέρω το λόγο. Φαντάσου!
Μια χάρη σου ζήτησα μόνο. Να
κατανοήσεις όλα αυτά που σου είπα σ’ αυτό το ρημαδιασμένο μήνυμα και να μου
δώσεις μια απάντηση.
Να
μου πεις τί σκατά θέλεις από μένα. Τί είμαι. Ένα εύκολο πήδημα, μια ακόμα
«κατάκτηση», μια ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και του εγωισμού σου, μια διαφυγή
απ’ τη ζωή που έχεις επιλέξει να κάνεις, ένα πάθος, ένας έρωτας, ένα λάθος, μια
στιγμή αδυναμίας, ένα τίποτα…
Ήθελα απλά μια γαμημένη
ξεκάθαρη απάντηση που εσύ δεν είχες ποτέ τα κότσια να μου δώσεις. Και την
άξιζα. Μα την τύχη μου την άξιζα!
Ήταν λάθος μου να πιστέψω όσα μου είπες.
Μοίραζες απλόχερα ελπίδα κι εγώ πιάστηκα γιατί σε σένα έβλεπα ένα πάθος που με
τραβούσε στον πάτο. Βούτηξα χωρίς σωσίβιο όμως και το πλήρωσα.
Δε με πειράζει που αφέθηκα ξανά σε
ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να βλέπουν λίγο πιο πέρα απ’ τη σκιά τους.
Ανθρώπους βολεμένους σε ζωές που δεν τους αρέσουν. Ανθρώπους που καταπιέζονται
και δεν ξέρουν τί θέλουν. Ανθρώπους που φοβούνται να ζήσουν.
Μπορούσα να σ’ ερωτευτώ όπως
σου αξίζει να σ’ ερωτευτούν, αρκεί να μου το ζητούσες. Αρκεί να είχες τα κότσια να μου πεις «κάντο κι όπου βγει!».
Τώρα τελειώσαμε. Έτσι είναι!
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν κι εσύ είσαι η προσωποποίηση αυτής της φράσης.
Μια
τελευταία χάρη θέλω όμως πριν κλείσω.
Ζήσε. Μ’ εμένα ή χωρίς εμένα.
Αν επιλέξεις μ’ εμένα ξέρεις
πού θα με βρεις, αλλιώς πνίξε τον πόνο σου στην τεκίλα. Εκείνη ξέρει…
Να προσέχεις…
