Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να αγαπήσεις το δεύτερο παιδί σου το ίδιο με το πρώτο;
Η σκέψη του δεύτερου παιδιού ήταν κάτι που το ήθελε πολύ… Μαζί με το σύζυγο της έλεγε, όπως όλοι οι γονείς, ο μεγάλος γιος της να έχει ένα αδερφάκι, να έχει παρέα. Άλλωστε το ζητούσε και εκείνος με το τρόπο του.
Ήρθε, όμως, αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Το τηλέφωνο χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής τής ανακοίνωσαν τα δυσάρεστα νέα.
Άλλη μια φορά δεν ήταν έγκυος.
Ήταν η τελευταία προσπάθειά της, το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της. Δεν μπορούσε να μπει ξανά σε μια διαδικασία τόσο ψυχοφθόρα αλλά και τόσο επώδυνη ταυτόχρονα.
Έπρεπε να το πάρει απόφαση πως το δεύτερο παιδί που τόσο λαχταρούσε ήταν πλέον μακρινό όνειρο. Έμελλε να πορευτεί με αυτό και να το αποδεχτεί σιωπηλά. Να πνίξει τα συναισθήματά της, γιατί πίσω την περίμενε ένα παιδί που δεν έφταιγε σε τίποτα. Έπρεπε να μείνει δυνατή, να βρει τις κατάλληλες λέξεις να του πει πως η μαμά δε θα τα καταφέρει να του χαρίσει αυτό που τόσο επίμονα ζητούσε.
Πήρε τον γιο της αγκαλιά και στον κράτησε τρυφερά μέσα στα χέρια της.
Μαμά, δεν πειράζει εσύ να είσαι καλά, της είπε και την αγκάλιασε σφιχτά.
Λύγισε από το βάθος της αγάπης, εκείνη που πάντα ήταν βράχος, και ξέσπασε σε κλάματα. Ήταν καιρός να αφήσει το παρελθόν, όσο κι αν ακόμα ο πόνος ήταν νωπός.
Έβαλε σε μια σακούλα τα κομμάτια της και προσπάθησε, με όση δύναμη της είχε απομείνει, να προχωρήσει μπροστά.
Άλλαξε σελίδα. Έκανε πράγματα που τα είχε στερηθεί, γιατί για πολύ καιρό εκείνος ο ανεκπλήρωτος σκοπός την είχε φθείρει. Αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι, να αλλάξει παραστάσεις, να βρει την γαλήνη και την ψυχική ηρεμία μέσα της πρώτα απ’ όλα. Σε αυτό το ταξίδι έκανε τόσα πράγματα, που την έκαναν να αγαπήσει ξανά τον εαυτό της και να αγγίξει ξανά την ευτυχία της.
Ένα πρωινό αποφασίσει να κλείσει ραντεβού με τον γιατρό της. Καθυστέρηση. Εκείνο το καμπανάκι που για αρκετό καιρό είχε αφήσει χωρίς μπαταρία από επιλογή, χτυπούσε πάλι και την έφερνε αντιμέτωπη με μια σκέψη που μόνο ενοχικά τολμούσε να κάνει.
Στη αίθουσα αναμονής, μέχρι να έρθει η σειρά της, χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από μυαλό της κι ήρθε η στιγμή της εξέτασης.
Συγχαρητήρια, είσαι έγκυος!
Δεν το πίστεψε. Ήταν λες και κάποιος της έκανε ένα κακόγουστο αστείο.
Όταν βγήκε από τη αίθουσα που την περίμενε ο άντρας της κι ο μπόμπιράς τους. Τα νέα έφεραν και σε εκείνους έκπληξη αλλά και αμηχανία. Για λίγο μόνο!
Επιτέλους…
Μετά από τόσα χρόνια άκαρπων προσπαθειών, ξαφνικά συνέβη. Τα κατάφερε!
Η καρδιά της χτυπούσε πλέον για δύο κι ένιωσε τόση απέραντη αγάπη. Έκανε όνειρα και σχέδια γι’ αυτό το πλασματάκι, που ανυπομονούσε να κρατήσει στη αγκαλιά της. Αυτό το μωρό που τόσο λαχτάρησε κι είχε πολλές φορές γεννήσει η ψυχή της.
Ο ενδόμυχος φόβος την κράτησε συγκρατημένη και προσγειωμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ήθελε να πάνε όλα καλά.
Θα θυμάται πάντα τη ημέρα που έμαθε τα χαρμόσυνα νέα και χαράχτηκε στη καρδιά της η ημερομηνία: 4/5/23. Ήταν μια τόσο τέλεια ολοστρόγγυλη κουκκίδα, άρτια και χωρίς ψεγάδι, που τη λάτρεψε παντοτινά.
Ναι….
Μπορείς να αγαπήσεις το δεύτερο παιδί σου το ίδιο με το πρώτο, να νιώσεις τα ίδια σκιρτήματα ,την ίδια αγωνία ,την ίδια ανυπομονησία και την ίδια αγάπη και λαχτάρα.
Όταν ήρθε η ώρα ο μεγάλος αγάπησε τον μικρό κι ο μικρός λάτρεψε τον μεγάλο.
Είναι η καρδιά της μάνας τέτοια, είναι η αγάπης της που δεν ξέρει να διαιρείται, μόνο να πολλαπλασιάζεται και να μοιράζεται.
