Πέρασε ο Φεβρουάριος, ο μήνας των εξομολογήσεων, αλλά
μάλλον έχω κάτι ακόμα
να εξομολογηθώ.
Αυτό που θα ήθελα τον τελευταίο καιρό, είναι να βρω
περισσότερο χρόνο να γράφω. Κλέβω απ’ το χρόνο μου για ν’ αποτυπώσω τις σκέψεις
μου και πάλι δε μου φτάνει. Λίγο κι άλλο λίγο. Μακάρι να είχα κάθε μέρα το
χρόνο να γράφω!
Βάζω μουσικούλα, κάτι δροσιστικό να πιώ, ανοίγω τον
υπολογιστή κι αρχίζω. Είναι φορές που
κολλάω, σταματάω για τσιγάρο, να σκεφτώ πώς μπορώ να βάλω σε λέξεις αυτά που
στροβιλίζονται στο κεφάλι μου και συνεχίζω. Νύχτα, ησυχία και το μυαλό σ’
εγρήγορση, να κατεβάζει ιδέες.
Είναι
ευλογία η συγγραφή. Συγγράφεις συνομιλώντας με τον εαυτό σου, με τη ψυχή σου.
Βάζεις μέσα τις πεποιθήσεις και τον ηθικό σου κώδικα. Εκφράζεις και παίρνεις
θέση σε πράγματα που συμβαίνουν μέσα σου κι έξω, στον κόσμο που ζεις. Εξωτερικεύεις
συναισθήματα, προβληματισμούς, οράματα. Είναι φορές που έτσι ξεδιπλώνεσαι κι
άλλες που θέλεις ν’ αναδιπλωθείς στον εαυτό σου και να τα πείτε οι δυο σας.
Είναι
κάθαρση να γράφεις. Βγάζεις από μέσα σου όσα σε απασχολούν.
Παίρνουν μορφή απ’ το χέρι σου και μπορείς πιο εύκολα να τ’ αναμετρήσεις και να
τα δεις όπως είναι. Έχεις την ευχέρεια να τ’ αποτυπώσεις και να τα
ξανακοιτάξεις πιο ρεαλιστικά.
Είναι
αγάπη και μοίρασμα. Δίνεις κομμάτι της ψυχής σου, είτε γράφεις
για προσωπικά βιώματα ή μυθοπλασία. Είναι παιχνίδι του μυαλού και ταξίδι στους
διαδρόμους του μυαλού σου. Ανοίγεις πόρτες και κοιτάς μέσα.
Προσωπικά, είναι μια διαδικασία που λέω «κοπτοραπτική». Συνδυάζεις πράγματα που έχεις νιώσει,
πράγματα που γνωρίζεις ή θες να μπεις στη διαδικασία να μάθεις, ερεθίσματα απ’ την
καθημερινή σου ζωή, διαλόγους με φίλους και γνωστούς. Πράγματα απλά και
καθημερινά που τα θεωρούμε δεδομένα.
Γι’
αυτό η νύχτα είναι το πιο κατάλληλο κομμάτι της ημέρας μου. Όταν το σκοτάδι
περιορίζει την όραση των ματιών μας, είναι ώρα ν’ ανοίξουν τα μάτια της ψυχής.
Ναι, είμαι πολύ ενθουσιασμένη μ’ αυτό που κάνω λίγο
περισσότερο από ένα χρόνο τώρα. Θα σας πω λοιπόν γιατί το θεωρώ τόσο σημαντικό,
αυτή είναι η εξομολόγηση μου απόψε.
Για
μένα είναι ένα δώρο το να μπορώ πλέον να γράφω. Ανέκαθεν μου άρεσε σαν τρόπος έκφρασης.
Ενώ όμως το έκανα παλιότερα, κατά την εφηβεία μου, το τετράδιο που είχα για τα
γραπτά μου έπεσε στα χέρια πολύ κοντινού μου προσώπου. Διαβάστηκε πάνω σε μια
λεκάνη τουαλέτας κι έπειτα σχολιάστηκε άκομψα. Από τότε δεν ξαναέγραψα. Ήταν
κάτι που απέφευγα συστηματικά για να μην συμβεί κάτι ανάλογο.
Γι’ αυτό
καλό είναι να σέβεστε την ιδιωτικότητα των άλλων, ειδικά αυτών των σημαντικών
άλλων που έχετε στη ζωή σας. Πόσο μάλλον όταν είναι σε μια τρυφερή
ηλικία που κάποια τέτοια περιστατικά μπορούν να επηρεάσουν βαθιά.
Παρόλα αυτά, απόψε είμαι εδώ και σας κάνω παρέα. Πήρα απόφαση ν’ αντιμετωπίσω το θέμα που
είχα και λίγο-λίγο λύνομαι κι αφήνομαι σ’ αυτό το ταξίδι. Σχεδιάζω τα
μελλοντικά μου βήματα, βάζω καινούργιους στόχους.
Αυτή τη στιγμή πάντως, στέκομαι πιο περήφανη απέναντι στον
καθρέπτη, αφού ξεπέρασα ένα μπλοκάρισμα μου. Έκανα ένα βήμα ακόμα για να γίνω αυτή που είμαι.
