Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα στο
σχολείο και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Πόσα πολλά παιδάκια κι όμως ένιωθα
μόνη και κυρίως φοβισμένη.
«Τι ήρθα να κάνω εδώ; Δεν ξέρω
κανέναν. Δεν μ’ αρέσει που είμαι μόνη μου». Ακόμα δεν
μπορώ να καταλάβω αν ήταν ο φόβος του αγνώστου, η ανάγκη του ανήκειν ή η
μοναξιά που με οδήγησε τελικά να πλησιάσω ένα κοριτσάκι και να του πω «θες να γίνουμε φίλες;»
Μόλις ήρθε η θετική απάντησή της ένιωσα ασφαλής. Σαν να βρήκα κάτι
χρήσιμο. Πλέον δε φοβόμουν. Πιάσαμε την κουβέντα κι όταν ανακάλυψα ότι
ήμασταν και στην ίδια τάξη ήμουν πανευτυχής. Σταμάτησε πλέον να με απασχολεί ο
φόβος του αγνώστου. Πλέον είχα έναν
συνοδοιπόρο.
Η ανάγκη
του να ανήκεις κάπου, είναι βαθιά. Πολύ βαθιά. Ξεκινάει από τότε που βρισκόσουν
στην κοιλιά της μάνας σου. Γι’ αυτό κλαίει ο άνθρωπος όταν βγαίνει από εκεί.
Ξεβολεύεται. Ξεριζώνεται από εκεί που ανήκει. Και οι σχέσεις έρχονται να
καλύψουν αυτή την ανάγκη. Γι’ αυτό και τοποθετούμε την φιλία τόσο ψηλά
Με τον καιρό ήρθαν κι άλλοι. Και πάντα έλεγαν πως είχαν σκοπό να
μείνουν «για πάντα». Η μονιμότητα αυτή όμως έμεινε μετέωρη. Με τα χρόνια φεύγουν
ακόμα περισσότεροι για να μείνουν τελικά αυτοί που πραγματικά αξίζουν. Το
ξέρεις γιατί κι εσύ το έχεις ζήσει. Όμως γιατί ενώ μερικές φιλίες ξεκινούν με
τις καλύτερες προδιαγραφές τελειώνουν τόσο άδοξα; Τι χαλάει στην πορεία;
Είναι απλά τα πράγματα. Κουράστηκες να στριμώχνεσαι για να
χωρέσεις στη ζωή του άλλου με το ζόρι. Βαρέθηκες να ακούς δικαιολογίες για τη
συνάντηση που σου ακυρώνει εδώ και δύο βδομάδες. Δεν θέλεις να ακούς άλλο για τις
λάθος επιλογές που κάνεις. Δεν μπορεί να
φταίνε από την άθλια μπλούζα που φοράς μέχρι τον άνθρωπο που έχεις σχέση… όλα να
ναι λάθος. Όταν χρειάστηκες την βοήθειά της σου γύρισε την πλάτη. Και όσες
προσπάθειες και να έκανες για να φτιάξετε την σχέση σας έπεσαν στο κενό.
Κι έμεινες εσύ να αναρωτιέσαι γιατί; Ποιος φταίει; Φταίει εκείνη ή
εσύ;
Ε, λοιπόν φταις εσύ. Όχι γιατί δεν συμπεριφέρθηκες σωστά απέναντι της,
αλλά γιατί δεν συμπεριφέρθηκες σωστά στον ίδιο σου τον εαυτό. Η ανάγκη σου να
ανήκεις σε έκανε να περιοριστείς. Να αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου για το τι
μπορείς να ανεχθείς και τι όχι, τουλάχιστον φαινομενικά.
Τα όρια αυτά όσο και να θες να τα διευρύνεις δεν είναι εύκολο. Θα
έρθει η ώρα που ο καταπιεσμένος σου εγωισμός θα εκραγεί και θα πάρει παραμάζωμα
τη φιλία αυτή.
Και έτσι ακριβώς πρέπει να γίνει. Για να βρεις τον εαυτό σου. Να έχεις
κάποιον που να σταθεί δίπλα σου και να σέβεται τα όρια σου, χωρίς να σου ζητάει
κι άλλα. Να σταθεί δίπλα σου αυτός που θα μιλάει στην καρδιά σου, χωρίς να
κατακρίνει τις επιλογές που κάνεις. Να σε συμβουλεύει με γνώμονα το τι είναι
πραγματικά καλύτερο για σένα και όχι επειδή ζηλεύει.
Η φιλία πρέπει να είναι ρούχο βολικό. Να χαίρεσαι να το φοράς. Να
είναι σαν πουλόβερ, όχι σαν στενό τζιν που σε πιέζει. Ξανασκέψου το.
