Η κρυφή ιστορία της Μάνιας Δ.
Με τον Σωκράτη γνωριστήκαμε πριν τρία χρόνια. Γνώριζα,
βέβαια, πως υπήρχε ένας ξάδελφος εξ Αθηνών αλλά ποτέ πριν δεν είχαμε ιδωθεί,
μιας και στη Θεσσαλονίκη δεν ερχόταν συχνά ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του.
Έτυχε, λοιπόν, μετά από χρόνια να οργανώσουν οι συγγενείς
μια επανασύνδεση. Οι γονείς μου επέμεναν να πάω μαζί τους κι εγώ μετά από πολλή
πίεση τους έκανα το χατίρι, με την προϋπόθεση πως θα πηγαίναμε για ψώνια μετά.
Φτάνουμε στην ταβέρνα και σταμπάρω έναν ψηλό, μελαχρινό με
καταπράσινα μάτια. Το βλέμμα του ήταν τόσο διαπεραστικό. Ξεκινάμε τις συστάσεις
και τις χαιρετούρες, όταν ακούω κάποιον να μου φωνάζει: «Αλεξάνδρα, γνώρισες το
Σωκράτη;» δείχνοντας προς το μέρος του τύπου που είχα δει απʾ την αρχή.
Συστηθήκαμε. Έκατσα δίπλα του και πιάσαμε την κουβέντα.
Μιλούσαμε για ώρες, ξεχνώντας τους υπόλοιπους στο τραπέζι. Ταίριαζαν τόσο πολύ
οι απόψεις μας που είχα κατενθουσιαστεί. Μου ζήτησε να βγούμε για καφέ και να
του δείξω την πόλη, αφού θα έμενε δυο μέρες ακόμη.
Περάσαμε υπέροχα και τις δυο μέρες, αν και μια έλξη ήταν
διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Έφυγε, όμως, και σκέφτηκα πως ήταν απλά η ιδέα μου και
πως, ούτως ή άλλως, είναι αδιανόητο να νιώσω κάτι, αφού είμαστε ξαδέρφια.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν κρατήσαμε επαφή.
Αρχίσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά. Μου έλεγε πως σκεφτόταν να
ξανάρθει. Ήρθε μετά από δυο εβδομάδες για Σαββατοκύριακο.
Άθελά μου είχα αρχίσει να τον βλέπω έτσι όπως δε θα
έπρεπε. Έτσι, όταν έφυγε ξανά, καθώς άρχιζαν και πάλι τα τηλέφωνα, αποφάσισα νʾ
απομακρυνθώ. Εκείνος συνέχιζε να μου τηλεφωνεί αλλά σκαρφιζόμουν δικαιολογίες λέγοντάς του πως δεν μπορώ να του μιλήσω.
Σιγά-σιγά σταματήσαμε να έχουμε πολλές επαφές. Η ιστορία,
όμως, δεν τελειώνει εδώ. Πέρασε ένας χρόνος κι οι συγγενείς αποφάσισαν να
καθιερώσουν τις ετήσιες συναντήσεις στη Θεσσαλονίκη. Επομένως, έπρεπε για άλλη
μια φορά να τον υποδεχτώ.
Ευτυχώς, είχε περάσει αρκετός καιρός και δεν ένιωθα πια όπως πριν. Ή τουλάχιστον αυτό
νόμιζα. Τον χαιρέτησα τυπικά κι αφού όλοι επέμεναν, έκατσα δίπλα του.
«Χάθηκες», μου ψιθύρισε.
«Ήμουν απασχολημένη», του
απάντησα.
Δε βγάλαμε άλλη λέξη στη διάρκεια του φαγητού.
Μόλις τελειώσαμε, σηκώθηκε τάχα να πάει μια βόλτα. Η μητέρα
μου επέμενε να μην τον αφήσω μόνο κι έτσι πήγα μαζί του.
Πήγαμε για ποτό. Μετά από δύο ποτά, αρχίσαμε να χορεύουμε
ιδιαιτέρως κοντά. Μαζεύτηκα λίγο γιατί φοβήθηκα και πήγα να καθίσω. Δε με
άφησε. Μετά από λίγο φύγαμε.
Το ρολόι στο αμάξι έδειχνε 4 παρά. Του είπα να με πάει
σπίτι. Εκείνος πρότεινε να πάμε μια βόλτα πρώτα. Δεν ήθελα κι άρχισα να του φωνάζω
που δε με γύριζε σπίτι. Μʾ άρπαξε κι άρχισε να με φιλάει.
Σάστισα. Τον κοίταξα με βλέμμα γεμάτο απορία και θυμό, βγήκα
απʾ το αμάξι. Έτρεξε πίσω μου κι άρχισε να μου λέει πως δεν τον ενδιαφέρει η
συγγένεια κι είναι ερωτευμένος μαζί μου.
Τον κοιτούσα άλαλη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τον ήθελα πολύ
αλλά κάποιος έπρεπε να σταματήσει αυτή την τρέλα. Του ζήτησα να το ξεχάσει και
να κρατήσουμε τυπικές σχέσεις όπως και πριν.
Με γύρισε σπίτι και την επόμενη μέρα έστειλε απολογητικό
μήνυμα και μου ζήτησε να βγούμε για καφέ σαν κανονικά ξαδέρφια.
Ενέδωσα και δέχτηκα. Όμως, ένιωθα πολύ άβολα κι ήθελα να
φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Είπα πως με περίμεναν κι αλλού και δε θα μπορούσα
να μείνω για πολύ. Έγινε έξαλλος κι αρχίσαμε να τσακωνόμαστε. Πληρώσαμε και με
τράβηξε να φύγουμε κακήν κακώς.
Μπήκαμε στʾ αμάξι και χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε
βγάλει τα μισά μας ρούχα. Μου ήταν αδύνατο να εξηγήσω αυτό που συνέβαινε.
Ένιωθα μια έλξη πρωτόγνωρη και πρωτόγονη. Τον ήθελα σαν τρελή εκείνη τη στιγμή,
το ίδιο και εκείνος. Κάναμε έρωτα δύο φορές.
Από τότε έχουμε να μιλήσουμε. Του ζήτησα να μην ξανάρθει
και να κόψουμε κάθε επαφή. Απʾ τη θεία μου έμαθα πως τώρα έχει σχέση. Με
τσάκισε, αλλά τουλάχιστον βάλαμε φρένο σ’ αυτή την παρανοϊκή κατάσταση.
Εγώ πάλι, τον σκέφτομαι ακόμη. Πάντα θα είναι ο
ανεκπλήρωτος πόθος μου, μα απόψε ήρθε η ώρα να πάω παρακάτω.
Ετοιμάζομαι νʾ ανοίξω
την πόρτα και χτυπάει το κινητό μου.
Μήνυμα: «Ελπίζω να μην έχεις κανονίσει κάτι. Την επόμενη
εβδομάδα έρχομαι. Σωκράτης».
