Θυμάσαι
παλιά που γράφαμε ο ένας στο λεύκωμα του άλλου; Κάπου εκεί μέσα στην ώρα του μαθήματος, όταν η βαρεμάρα χτυπούσε
κόκκινο, ένα λεύκωμα περνούσε από χέρι σε χέρι διακριτικά κι ο καθένας μας
αράδιαζε τις άγουρες κοσμοθεωρίες του.
Σε
λίγες φράσεις προσπαθούσαμε ν’ αποτυπώσουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμασταν τα
πράγματα, να βγάλουμε σκέψεις, προβληματισμούς, αλλά και χιουμοριστικά
αποφθέγματα.
Απ’ τα πιο διάσημα, που έβρισκες σε κάθε λεύκωμα, ήταν το «Αγάπη
είναι…».
Πόσα και πόσα είχαμε γράψει προσπαθώντας να περιγράψουμε αυτήν
την έννοια με το αθώο μυαλό μας! Αλήθεια, τώρα τι θα έγραφες;
Τώρα
που μεγάλωσα, με όσα βίωσα κι είδα γύρω μου, θα ήθελα να γράψω «αγάπη είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της
ζωής». Κι είμαι σίγουρη πως όσο μεγαλώνω, αν διατηρήσω την καρδιά μου
ανοιχτή και καθαρή, δε θα σταματήσω να εκπλήσσομαι απ’ το θαύμα της.
Να
σου πω ένα απ’ τα πράγματα που μ’ έχει αφήσει άφωνη!
Θεωρούμε σύνηθες κι αυτονόητο ν’
αναπτύσσουμε σχέσεις αγάπης με άτομα που είναι κοντά μας, τους συναναστρεφόμαστε
τακτικά, τους γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι η μόνη βάση είναι τα κοινά βιώματα. Με
λίγα λόγια, ότι απαιτείται σωματική παρουσία!
Πόσες
φορές, όμως, έχεις βρεθεί μετά από λίγο καιρό με κάποιον φίλο ή συγκάτοικο και
δεν έχετε τίποτα να πείτε; Αποδεικνύονται
μια ευκαιριακή κι επιφανειακή γνωριμία. Κράτησε για λίγο, για να καλύψει ένα
κενό, αλλά από κει και πέρα, καμιά βαθύτερη σύνδεση.
Όμως,
έχω αγαπήσει και δεθεί με άτομα που δεν έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά, δεν ξέρω
πώς είναι, πέρα από κάποιες φωτογραφίες που έχω δει. Κι όμως μ’ αυτά τα άτομα μας ενώνουν πράγματα ουσιαστικά, όπως ο τρόπος
που σκεφτόμαστε, τα όνειρα που έχουμε, το όραμα ενός καλύτερου κόσμου.
Ακόμα κι αν είμαστε διάσπαρτοι
ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό, είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Στα εύκολα
κι ευχάριστα, αλλά και στα δύσκολα και ζόρικα. Είμαστε ο ένας η καλημέρα του
άλλου, έστω κι αν επικοινωνούμε μόνο ελέω internet.
Δεν
έχει σημασία που δεν έχουμε ποτέ βρεθεί από κοντά, δεν έχουμε κάτσει να τα
πούμε χαλαρά με μια κούπα καφέ στο χέρι. Μένω
στο ότι είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο, σπρώχνουμε, παροτρύνουμε και γελάμε!
Έτσι είναι, όσο κι αν ο
άνθρωπος προσπαθεί όμορφα κι ωραία να κλείσει μεγάλες έννοιες κι αισθήματα σε
κουτάκια τακτοποιημένα, τυποποιημένα, με οδηγίες χρήσης, η αγάπη υπερχειλίζει
κι ανοίγει νέους ορίζοντες. Βρίσκει κι άλλους τρόπους να φέρει κοντά καρδιές
που χτυπάνε στον ίδιο ρυθμό.
Γιατί
βλέπεις, άνθρωποι που εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και προσπαθούν για κάτι
καλύτερο, ελκύουν ο ένας τον άλλο, χρειάζονται ο ένας τον άλλο για να παίρνουν
δύναμη, ν’ αλληλεπιδρούν και να εξελίσσονται μαζί.
Παρόλο που ο καθένας μας, απ’ το
δικό του μετερίζι, έχει μια απαιτητική και δύσκολη καθημερινότητα, ακόμα κι
όταν νιώθουμε το σώμα μας βαρύ και κουρασμένο, το μυαλό μας διψάει γι’ αυτήν
την ανταλλαγή ερεθισμάτων. Άλλοτε σοβαρών κι άλλες φορές τόσο
παιχνιδιάρικων που σκάμε στα γέλια!.
Διαβάζουμε
αρειμανίως ο ένας τον άλλο, ακόμη και με το ένα μάτι μισόκλειστο και
συνεχίζουμε στα όνειρα μας. Άλλωστε εκεί είναι το σημείο συνάντησης μας!
