Εύκολη λέξη το αντίο. Ειδικά όταν
η τριβή, η συνήθεια κι ο εγωισμός μπαίνουν στη μέση, ξεγλιστράει σχεδόν αβίαστα
απ᾽ τα χείλη.
Τη στιγμή της οργής, το μόνο που
θέλεις, όταν κλείνεις με δύναμη την πόρτα, είναι να πληγώσεις με τη φυγή, να
γκρεμίσεις με την απουσία σου.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων όταν
μάζεψα την ξεφτισμένη μας ευτυχία σε δυο μεγάλες, μαύρες σακκούλες και την
πέταξα στον κάδο. Πήρα την ευθύνη κι έγινα ο κακός λύκος της υπόθεσης. Χωρίς
τύψεις. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Γεμάτη μόνο αηδία απ᾽ την άρνησή σου να θέσεις
ένα τέλος. Κι ας σε σκούνταγε εκείνο να βγεις μπροστά και να βαρέσεις προσοχή
στο όνομά του.
Δε σε έψαξα από ᾽κεινη τη μέρα.
Δε με αναζήτησες ούτε εσύ. Σφηνώσαμε στα πρόσωπα τη μάσκα του χωρισμένου και
διασκεδάσαμε τη μοναξιά μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Κι ύστερα ήρθε το πλήρωμα του
χρόνου. Μας πάτησε μια γερή κλωτσιά στην πλάτη, υπενθυμίζοντας πως ήταν ώρα να
προχωρήσουμε. Όπως κι έγινε.
Μπήκαμε σε νέες σχέσεις που
πληρούσαν τις προϋποθέσεις μας, που πλάτειαζαν τα στόματά μας από την
ικανοποίηση, που γέμιζαν επαρκώς τα κρεβάτια μας τις νύχτες.
Δεν αναφερθήκαμε ποτέ ο ένας για
τον άλλον. Δεν τολμήσαμε να παραδεχτούμε πως εμείς οι δυο υπήρξαμε κάποτε μαζί
και κρυφτήκαμε πίσω απ᾽ την ασφάλεια του περασμένου. Βουλιάξαμε το μυστικό στο
παρελθόν κι αφήσαμε ορθάνοιχτες πόρτες στα καινούργια κεφάλαια που είχαν ήδη
ανοίξει μπροστά μας.
«Ό,τι προσπαθείς ν᾽ αποφύγεις,
έρχεται μια μέρα και σου κλείνει ξαφνικά τον δρόμο», λένε.
Ήταν ένα αδιάφορο απόγευμα από
εκείνα τα βαρετά του φθινοπώρου που δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Κατέβηκα στο
περίπτερο να πάρω τσιγάρα και τσίχλες. Φράουλα πάντα. Άπλωσα να πιάσω το
τελευταίο πακέτο που είχε μείνει στο ράφι.
Προτού προλάβω, όμως, να το πιάσω
ένα χέρι βιαστικό το κρατούσε ήδη μέσα στα χέρια του.
Δυο ξένα δάχτυλα ακούμπησαν το
κουτάκι μπροστά στον περιπτερά.
Ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω τον
καβγά, όταν μια οικεία μυρωδιά μου τρύπησε τα ρουθούνια. Ένα άρωμα που είχα
βγάλει απ᾽ τη μακρινή μου μνήμη και που δεν ήθελα να ξαναμυρίσω.
Τα μάτια ταξίδεψαν πάνω απ᾽ τους ώμους
για να συναντηθούν λίγο πιο πάνω απ᾽ τον λαιμό, πρώτα στα χείλη κι έπειτα στην
ίριδα.
Η κλεψύδρα αναποδογύρισε και οι
κόκκοι ξεκίνησαν να πέφτουν ορμητικά και γρήγορα σ᾽ ένα αστραπιαίο flashbackστιγμών.
Η γνωριμία μας, το πρώτο φιλί, η ανατριχίλα της πρώτης φοράς που τα σώματά μας ενώθηκαν
στα σκοτάδια, οι περασμένες σε ώρα μεθυσμένες κλήσεις, η τελευταία λέξη που
ανταλλάξαμε πριν πέσει η αυλαία.
Ένα γλυκόπικρο μοντάζ μιας
ιστορίας που δε γνώρισε happyendόπως αρμόζει
στους ανθρώπους που αγαπήθηκαν κάποτε πολύ.
Ίσως εμάς να μη μας άξιζε,
βέβαια. Τραβήξαμε τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν με όλους τους λανθασμένους τρόπους
κι εκείνη τη στερνή που μας χαρίστηκε, την πετάξαμε γιατί είχαμε πια κουραστεί
να τρώμε τις σάρκες μας.
Μεγαλώσαμε μαζί κι ενηλικιωθήκαμε
χωριστά. Διορθώσαμε τα κακώς κείμενα του χαρακτήρα μας σε ξένες αγκαλιές και
ποτέ δε μάθαμε πως θα ήταν αν το παλεύαμε μαζί μέχρι το τέλος.
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι.
Βγάζουμε όλες μας τις κακές συνήθειες σ᾽ εκείνους που μας σημαδεύουν περισσότερο.
Κι όταν αποτύχουμε παταγωδώς, πέφτουμε με τα μούτρα να διορθώσουμε τους εαυτούς
μας για να μοιραστούμε ένα γεμάτο ποτήρι έρωτα μ᾽ ένα ζευγάρι ασφαλή χείλη.
Μάθαμε να φερόμαστε αφού τα
κάναμε σκατά μεταξύ μας. Μάθαμε να υπομένουμε αφού είχαμε γαμήσει τα όριά μας.
Μάθαμε να μη στρίβουμε το μαχαίρι στις πληγές αφού κομματιαστήκαμε.
Η σχέση μας υπήρξε παράδειγμα προς
αποφυγή για τη μετέπειτα πορεία μας. Μα ουσιαστικά γίναμε και δάσκαλοι ο ένας για
τον άλλον αφού δοκιμάσαμε καθετί απαγορευμένο.
Λέγεται εύκολα το αντίο. Αυτό είναι
το μόνο σίγουρο. Μα ένα αντίο δεν ορίζει και το κλείσιμο του κύκλου. Γιατί όσα
κι αν πεις στον εαυτό σου για να δικαιολογήσεις την έξοδό σου απ᾽ τη ζωή
κάποιου, έρχεται η λαχτάρα και στο διαλύει. Εκείνη η αναθεματισμένη θέληση να
κρυφτείς μέσα στην αγκαλιά που σου λείπει και ν᾽ αρχίσει μαγικά η ιστορία με
σωστή αρχή.
«Οι τσίχλες σου» είπες με μια
νευρικότητα στη φωνή. Τα χέρια σου ακούμπησαν τα δικά μου φευγαλέα και τραβήχτηκαν
αμήχανα σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Κοιταχτήκαμε για τελευταία φορά
κι έπειτα απομακρυνθήκαμε πάλι σαν δυο ξένοι.
Το κινητό μου χτύπησε από έναν
γνώριμο αριθμό ενώ στο αμάξι σου ένα ζευγάρι πόδια χτυπούσε επίμονα με τα
τακούνια τη μοκέτα απ᾽ τη θέση του συνοδηγού.
Προσπεράσαμε. Μα θα ᾽μαστε πάντα ένας
κύκλος που δεν έκλεισε.
