Πριν τρία χρόνια αποφάσισα ν’ αφήσω στην άκρη τις σπουδές μου ως κοινωνική
λειτουργός, με σκοπό να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα από μικρό παιδί. Όχι,
δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Παιδαγωγός ήθελα να γίνω και παιδαγωγός έγινα!
Νηπιαγωγός για ν’ ακριβολογούμε!
Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά -κυριολεκτικά
και μεταφορικά!
Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί
θέλω να γίνω παιδαγωγός. Όχι μόνο εγώ, αλλά κι όλοι όσοι θέλουν ν’ ασχοληθούν
μ’ αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο! Όπως κάθε επάγγελμα
έτσι κι αυτό έχει τις δυσκολίες του. Μπορεί να μην είναι νευροχειρουργική ή
εγκληματολογία, αλλά τα ζόρια σου τα περνάς και το λέω με το χέρι στην καρδιά!
Πολλές φορές, πολλοί από μας
(τους νηπιαγωγούς πάντα!) έχουμε ακούσει σχόλια του τύπου:
«Ναι, σιγά! Τι το δύσκολο έχει να
λες παραμύθια και τραγούδια σε πεντάχρονα;» ή «Μα εσύ δεν κάνεις τίποτα όλη
μέρα απ’ το να τρέχεις πίσω από δέκα παιδάκια!».
Κι όσο κι αν γελάς μετά απ’ αυτό
το σχόλιο, συνεχίζεις και πιστεύεις πως αυτό κάνουμε! Όσα «πλάκα κάνω» κι
αν πεις, ποτέ δε θα μπορέσεις να κατανοήσεις τι ακριβώς κάνει ένας νηπιαγωγός.
Δεν τρέχουμε όλη μέρα πίσω από
δέκα παιδάκια. Δεν λέμε μόνο τραγουδάκια, ούτε διαβάζουμε παραμύθια συνέχεια
και δεν καθόμαστε σε μια γωνία και βλέπουμε τα παιδιά να παίζουν. Έχουμε άλλη
δουλειά. Λίγο πιο περίπλοκη και λίγο πιο σημαντική!
Εμείς είμαστε εκείνοι που περνάμε
τις περισσότερες ώρες με τα παιδιά, μετά την οικογένειά τους.
Εμείς που θα μάθουμε στα παιδιά
να διαβάζουν, αλλά και να γράφουν τ’ όνομα και το επίθετό τους ίσια.
Εκείνοι που διαμορφώνουμε την
προσωπικότητα και τον χαρακτήρα αυτών των μικρών ανθρωπάκων, και νιώθουμε
περήφανοι γι’ αυτό. Γιατί ξέρουμε πως μπορούμε, απ’ τα δικά μας χέρια, να
βγάλουμε πραγματικά αστέρια.
Όντως, ξέρουμε απ’ έξω κι
ανακατωτά ό,τι παιδικό τραγούδι κυκλοφορεί. Κάθε παραμύθι πια έχει στοιχεία της
φαντασίας μας για να σπάει η μονοτονία, όπως για παράδειγμα ότι η
κοκκινοσκουφίτσα δεν χάθηκε στο δάσος αλλά μέσα στα στενά της Αθήνας. Όλη μέρα
παίζουμε επιτραπέζια ή φτιάχνουμε πύργους με τα τουβλάκια, αλλά όλα αυτά μετά
το μάθημα. Γιατί ναι, κάνουμε και μάθημα!
Κάνουμε ιστορία, μαθηματικά,
γλώσσα, γεωγραφία, θρησκευτικά κι ό,τι μπορείς να φανταστείς πως διδάσκεται.
Δεν περιοριζόμαστε μόνο στις μέρες, τις εποχές, τους μήνες και τα χρώματα.
Μπορεί να μην γίνονται με τον γνωστό, παραδοσιακό τρόπο, όμως γίνονται!
Πόσο λατρεύω τη φράση «κυρία, τι
θα κάνουμε σήμερα;»! Είναι λες και γεμίζουν οι πνεύμονές μου οξυγόνο για μια
ζωή. Πόσο αγχωτικό και συνάμα πόσο υπέροχο είναι να έχεις καρφωμένα πάνω σου
δεκαοχτώ ζευγάρια μάτια, τα οποία απορροφούν τα πάντα σαν σφουγγάρια.
Περιμένουν εσένα για να μάθουν για τον έξω κόσμο. Για να μάθουν για την
ζωή των «μεγάλων».
Κι έφτασε η στιγμή της αλήθειας…
Ναι, τρέχουμε πίσω από τα παιδιά! Τρέχουμε όλη μέρα! Όχι για κανέναν άλλο λόγο,
απλά γιατί θέλουμε να τ’ ακούμε να γελούν δυνατά. Αυτό το γέλιο είναι βάλσαμο.
Οτιδήποτε σ’ απασχολεί εξαφανίζεται ως δια μαγείας, μόλις ακούσεις αυτό το
γέλιο!
Πόση αδυναμία πρέπει να έχει
κάποιος στα παιδιά για ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό το επάγγελμα! Πόση αγάπη! Και
φυσικά, πόση υπομονή, αντοχή, επιμονή. Δεν είναι εύκολο. Τα παιδιά είναι
αυστηροί κριτές και δύσκολοι. Δεν είναι παιχνίδι. Είναι πολύ δύσκολο να
κρατήσεις αμείωτο το ενδιαφέρον τους.
Σε φέρνουν στα όριά σου για πλάκα
κι εσύ πρέπει να σταθείς στο ύψος σου γιατί είσαι η «κυρία». Βάζεις τις φωνές,
όμως όταν δεις αυτά τα μάτια να βουρκώνουν, θες απλά να κλάψεις κι εσύ γιατί
εσύ φταις που τα δάκρυα εμφανίστηκαν.
Όσες όμως δυσκολίες κι αν
συναντήσεις, όσα δάκρυα κι αν σκουπίσεις, όσα καρούμπαλα κι αν πιέσεις, η
ανταμοιβή τους είναι το πραγματικό δώρο. Όλα αυτά τα ξεχνάς όταν τρέχουν στην
αγκαλιά σου. Όταν εκείνα τα μικρά χεράκια τυλίγονται γύρω απ’ το λαιμό, τα
πόδια ή τη μέση σου κι αρχίζουν και φωνάζουν «σ’ αγαπάμε κυρία Κατερίνα!».
Τελικά είναι ωραίο να είσαι
νηπιαγωγός!
