Πάλι θα με κοροϊδέψεις, γιατί θα
σου πω ότι πιστεύω στα παραμύθια.
Φαίνεται, όμως, πως προσπέρασες ότι
τα παραμύθια είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή και πως μπορούν να δώσουν νόημα
στην ανιαρή ζωή που έχεις επιλέξει. Δημιουργήθηκαν απ’ το κεφάλι ενός ανθρώπου που πατά σ’ αυτόν τον κόσμο, με βήμα πιο σταθερό απ’ το δικό σου.
Μπορεί να σου φαντάζουν, ίσως, αλλόκοτα
και τρελά για να συμβούν, αλλά ό,τι δε συνέβη, δεν επέλεξες να προσπαθήσεις να
δεις αν θα γίνει. Μην κατηγορείς εκείνους που τα έγραψαν ως «παραμυθάδες».
Μη γίνεσαι ανούσιος κριτής, σαν
εκείνους που περισσότερο κρίνουν παρά σκέφτονται, γιατί η σκέψη είναι
δύσκολο πράγμα. Αυτοί, οι παραμυθάδες, όμως, έχουν χρησιμοποιήσει
αυτό που έχουν στο κεφάλι τους περισσότερο από σένα.
Μπορεί να υποθέτεις ότι θέλω να φτιάξω το
δικό μου παραμύθι. Με ήρωα, λουλούδια και νεράιδες, όπως έχουν πολλά απ’ αυτά
που διαβάζουμε. Μπορεί να υποθέτεις ότι
έχω φτιάξει μια δική μου μαγική φούσκα κι είμαι μέσα σ’ αυτήν και, ίσως, να φοβάσαι
λίγο, ότι από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει κι ο κόσμος μου θα καταρρεύσει.
Καμία απόδειξη γι’ όλα αυτά, απλά, πρόχειρα θεωρήματα του μυαλού σου.
Κάπου- κάπου βάζεις μπροστά τη
δικαιολογία ότι ενδιαφέρεσαι για μένα, γι’ αυτό και μου τα λες αυτά. Ωστόσο,
αυτό δεν το βλέπω πουθενά. Όταν ειδικά δεν μπαίνεις στον κόπο να καταλάβεις και
τη δική μου πλευρά. Στέκεσαι στα
φαινόμενα, κι αυτούς τους ανθρώπους, εγώ, τους αποφεύγω. Δεν ταιριάζω. Δεν
κολλάω μαζί τους.
Θα σου πω κάτι που, ίσως σε τρομάξει
λίγο. Δε θέλω να φτιάξω το δικό μου
παραμύθι. Θέλω να φτιάξω μια ζωή γεμάτη από στιγμές. Καλές και κακές. Μια ζωή που
δε θα της λείπουν ούτε οι καλές νεράιδες, ούτε τα φοβερά τέρατα. Μ’
έναν άνθρωπο που κάθε μέρα θα μου αποδεικνύει, γιατί υπάρχουν οι ήρωες στα
παραμύθια.
Θέλω να φτιάξω στιγμές, που θα τις πιάνω απ’ την άκρη, σαν
την κλωστή απ’ το κουβάρι, και θα μοιάζουν μαγικές, σαν να
βγήκαν από άλλον κόσμο με την ευκολία που θα ξετυλίγονται.
Μου λες πως δεν έχω μάθει να φεύγω,
γιατί φοβάμαι πως θα χάσω. Κρίμα, όμως, γιατί είναι ακόμη κάτι που
δεν έχεις καταλάβει.
Δε θ’ αφήσω τον εαυτό μου να φύγει από
κάτι, εάν πιστεύω σ’ αυτό. Δε θα φοβηθώ να μείνω, αλλά ούτε και να φύγω. Θα
βάλω μέχρι και την τελευταία σταγόνα επιμονής μέχρι ν’ αποδείξω ότι αυτό που
αισθάνομαι είναι αληθινό. Δε θα
φοβηθώ τα τέρατα και θα παλέψω μαζί τους μέχρι να συναντήσω τις καλές νεράιδες.
Έτσι συμβαίνει στα παραμύθια, έτσι
και στη ζωή.
Ο πρωταγωνιστής
δεν κάθεται, δεν περιμένει, αλλά κινείται κατάλληλα για να διεκδικήσει αυτό που
επιθυμεί. Παλεύει, χάνει, προσπαθεί ξανά. Δεν παίρνει τίποτα ως δεδομένο και
γι’ αυτό κάθε φορά καταφέρνει να βρίσκει τρόπους και λύσεις.
Δε θ’ ακούσω ξανά τις αντιρρήσεις σου
γι’ αυτά που πιστεύω. Δε θ’ αφήσω άλλο να τραβάς το σχοινί για να με φέρνεις
πίσω. Έχω μάθει να περπατώ μονάχα
μπροστά. Ίσως όχι σε ευθεία γραμμή. Ίσως να λοξοδρομώ, αλλά σίγουρα δε μ’
αρέσει να κάνω βήμα πίσω.
Εσύ, είσαι σαν το μικρό παιδί που σου δείχνουν
κάτι να το μάθεις. Μα είσαι μαθητής ανεπίδεκτης μαθήσεως.
Έχω μάθει να διεκδικώ και να προσπαθώ.
Εκεί
είναι η μαγεία των πραγμάτων. Τ’ άλλα, τα πρόχειρα και τα εφήμερα, είναι
για εκείνους, τους δειλούς, που διαλέγουν να ζουν στην πλάνη.
